De Italiaan Riccardo Riccò wil graag nog een etappezege in de Tour de France halen. Er zijn twee etappe’s die hij heeft aangestipt: De rit naar het Italiaanse skioord Prato Nevoso op 20 juli en de rit naar l’Alpe d’Huez op 23 juli.

De Italiaan heeft ook kenbaar gemaakt dat hij die etappezege liever wil dan een goede plek in het eindklassement.

Over een week gaat in Porto-Vecchio de Tour de France van start. De ‘Grand Départ’ van de Franse rittenkoers is altijd iets om naar uit te kijken, maar dit jaar is hij extra speciaal. De grootste wielerwedstrijd ter wereld is namelijk toe aan zijn honderdste editie, en het parcours zit dan ook vol van monumenten én nieuwigheden. WielerFlits blikt uitgebreid vooruit.

Donderdag 11 juli: etappe 12, Fougères > Tours (218 km)

De Tour is ongeveer halverwege. De Pyreneeën, de ploegentijdrit en de individuele tijdrit hebben voor de eerste grote verschillen gezorgd. Tevens is het noordelijkste punt uit deze honderdste editie bereikt, en begint het peloton weer zuidwaarts te trekken richting de gevreesde Alpen. Vandaag hoeft men zich daar echter nog geen zorgen over te maken, want de 218 kilometer lange rit tussen Fougères en Tours kent niet één geklasseerde beklimming. Een massasprint lijkt dan ook met voorsprong het meest waarschijnlijke scenario. Het zal niet de eerste keer zijn dat Tours het decor is van een strijd tussen de snelle mannen. Onder meer André Darrigade, Jan Janssen en Tom Boonen spurtten hier al eens naar ritwinst in de Tour. In 2000 was er wel een vluchtersgroep die het peloton de slim af was. Winnaar destijds werd…. Léon van Bon.

Vrijdag 12 juli: etappe 13, Tours > Saint-Amand Montrond (173 km)

Ook de dertiende rit voert de renners door het uitgestrekte authentieke Franse platteland. Deze etappe kent weliswaar meer reliëf, maar blijft met maar één geklasseerde beklimming en een kort ‘pukkeltje’ op tien kilometer van de meet vrij vlak te noemen. Wederom een kans voor de sprinters dus, en niet zomaar een. Het is namelijk meteen hun laatste kans uit de Tour, op de slotrit naar Parijs na. Toch moet ook gesteld worden dat de Tour inmiddels al weer twee weken duurt, en de vermoeidheid toe begint te slaan. Dat biedt kansen voor aanvallend ingestelde renners om een vlucht tot een goed einde te brengen Kortom: op papier weer een sprintersrit, maar de vluchters krijgen met de dag meer kans.

De voorlaatste kans voor de echte sprinters, zoals Andre Greipel (foto: Sirotti)

Zaterdag 13 juli: etappe 14, Saint-Pourcain-sur-Sioule > Lyon (191 km)

Etappe veertien, met finish in Frankrijks op één na grootste stad Lyon, is een echte ‘overgangsetappe’. De pure sprinters lijken bij voorbaat kansloos, terwijl de klassementsrenners zich waarschijnlijk koest zullen houden met het oog op de beklimming van de Mont Ventoux de volgende dag. Een etappe geknipt voor goed klimmende renners die bij voorkeur ook nog een degelijk eindschot in huis hebben. Het Franse kwartet Sandy Casar, Sylvain Chavanel, Pierrick Fédrigo en Thomas Voeckler heeft al meermaals aangetoond een neusje te hebben voor de juiste ontsnapping in dit soort ritten. En als wereldkampioen Philippe Gilbert een rit wil winnen in zijn regenboogtrui, is dit er een waar hij zijn kwaliteiten goed kwijt kan. Voor een niet-topklimmer die desondanks kort staat in het bergklassement is dit eveneens een belangrijke etappe. Maar liefst zeven geklasseerde heuvels zitten er in het parcours, waarvan de laatste twee, de Côte de la Duchère (1,6km aan 4,1%) en de Côte de la Croix-Rousse (1,8km aan 4,5%), beslissend zullen zijn voor de strijd om de dagzege.

Zondag 14 juli: etappe 15, Givors > Mont Ventoux (242,2km)

Hij kon natuurlijk niet ontbreken in de honderdste editie van de Tour, de mythische Mont Ventoux. En alsof alleen het beklimmen van deze wereldberoemde berg via de meest steile zijde (20,8km aan 7,5%) nog niet genoeg was, is de vijtiende etappe ook nog eens de langste uit de hele Tour én wordt hij verreden op de Franse nationale feestdag ‘Quatorze Julliet’. De voorspelling is dat het op de flanken van de Ventoux die dag immens druk zal zijn, wat de toch al historische rit nog meer lading zal geven. De lange aanloop vanuit Givors is verder niet lastig, maar naarmate de beklimming nadert zal het wel nerveuzer en nerveuzer worden. De laatste keer dat de Tour finishte bovenop de Ventoux was in 2009. Toen klopte Rabobank-renner Juan Manuel Garaté zijn medevluchter Tony Martin in een sprint met twee. Dat er wederom enkele vroege vluchters voorop blijven is uiteraard niet ondenkbaar, maar het merendeel van de fans zal toch hopen op een titanenstrijd tussen de grote vedetten om het klassement én de ritzege. Als er dan met bijvoorbeeld Pierre Rolland of Thibaut Pinot nog een Fransman wint ook, zal de opwinding onder de toeschouwers ongekend zijn.

De Mont Ventoux
De Mont Ventoux is één van de meest bekende beklimmingen in de geschiedenis van de Tour de France. Het onvriendelijke kale maanlandschap op de top en het feit dat de berg in het voor de rest heuvelachtige landschap boven alles uittorent spreekt enorm tot de verbeelding. Daarbovenop komt nog het historische en bijzonder tragische verhaal van Tom Simpson. Een combinatie van hitte en doping werd de Brit in 1967 te veel, en op de flanken van de ‘Reus van de Provence’ viel hij al zwalkend neer, om nooit meer op te staan. Het monument ter nagedachtenis aan Simpson is nog altijd een soort bedevaartsoord voor wielertoeristen.

Bekijk hier beelden van de tragedie rond Tom Simpson op de Ventoux in 1967
Bekijk hier beelden van het gevecht tussen Lance Armstrong en Marco Pantani op de Ventoux in 2000

Winnaars op de Mont Ventoux in de Tour de France
1951: Lucien Lazarides
1952: Jean Robic
1955: Louison Bobet
1958: Charly Gaul
1965: Raymond Poulidor
1967: Jan Janssen
1970: Eddy Merckx
1971: Gonzalo Aja
1972: Bernard Thévenet
1987: Jean-Francois Bernard
1992: Eros Poli
2000: Marco Pantani
2002: Richard Virenque
2009: Juan Manuel Garaté

De mythische Mont Ventoux (foto: Sirotti)

Dinsdag 16 juli: etappe 16, Vaison-la-Romaine > Gap (168km)

Daags na de beklimming van de Ventoux hebben de renners kunnen genieten van een rustdag, maar vandaag is er weer gewoon koers. Aan de voet van verschillende Alpenreuzen baant het peloton zich een weg van Vaison-la-Romaine naar Gap. In het begin van de rit staat de Col de Macuègne (7,6km aan 5,2%) op het programma, waar het zonder twijfel demmarages zal regenen van renners die op zoek zijn naar de ritzege. Wat volgt is een zeer lange en gelijkmatige klim naar La Roche des Arnauds, en vlak daarna de Col de Manse (9,5km aan 5,2%). De afdaling van deze col werd in 2003 historisch door de val van titelfavoriet Joseba Beloki en de afsteek die Lance Armstrong vervolgens maakte door de berm (zie hier de beelden). Mocht er een durfhals zijn die tijd moet goedmaken, dan kan hij hier zijn kans gaan. Op die manier pakte de later eindwinnaar Cadel Evans in 2011 zeer kostbare tijd op zijn grote concurrent Andy Schleck.

De strijd om de ritzege zal hoogstwaarschijnlijk beslist worden in een grote groep vluchters die een vrijgeleide van het peloton hebben gekregen. Op die manier zegevierden in de recente geschiedenis Sergio Paulinho (2010) en Thor Hushovd (2011) al eens in Gap. Ook Jelle Nijdam was al eens succesvol in het plaatsje. Wellicht slaagt er een Nederlander in om in zijn voetsporen te treden?

Twee jaar geleden won Thor Hushovd in Gap (foto: Sirotti)

Woensdag 17 juli: etappe 17, Embrun > Chorges (32km, ITT)

Een uiterst belangrijke rit voor de renners die ambities hebben voor het algemeen klassement. De tijdrit in het hart van de Franse Alpen is nagenoeg even lang als die naar de Mont-Saint-Michel, maar wel een stuk bergachtiger. Een echte klimtijdrit is het niet te noemen, maar de beklimmingen van de Côte de Puy-Sanières (6,4km aan 6%) en de Côte de Réallon (6,9km aan 6,3%) zullen zeker gevoeld worden. Wat hier met name de doorslag zal geven, meer nog dan kwaliteiten op tijdritgebied, is hoe fris men nog is in deze fase van de Tour. Degenen die nog kracht in de benen hebben, kunnen dat hier uitstekend uitbuiten. Degenen bij wie de inspanningen al door beginnen te wegen, hebben een weinig hoopgevend vooruitzicht. De komende drie dagen worden namelijk uitzonderlijk zwaar…

Donderdag 18 juli: etappe 18, Gap > Alpe d’Huez (168,5 km)

De achttiende rit van de honderdste Tour de France is bij voorbaat al historisch. Nog nooit eerder werd de befaamde klim naar Alpe d’Huez twee keer bedwongen in één etappe. “Het wordt legendarisch”, zo stelt een opgewonden Jean-Francois Pescheux. De kans dat hij gelijk krijgt is niet gering. Het zal immers niet de eerste keer zijn dat de Tour in het op 1850 meter hoog gelegen skioord wordt beslist. De beklimming kent in totaal eenentwintig haarspeldbochten, die elk de naam van één of twee ritwinnaars kent. In totaal kwam de Tour er tussen 1952 en 2011 zevenentwintig keer aan. Maar liefst acht keer daarvan kroonde een Nederlander zich tot etappewinnaar. Daardoor heeft de beklimming met name in ons land een mythische status veroverd.

De eerste keer in deze etappe dat Alpe d’Huez gepasseerd wordt is vijftig kilometer voor de finishlijn. Wat volgt is enkele kilometers extra klimmen (3km aan 7,8%) naar de top van de Col de Sarenne, bekend van de langste skipiste die Frankrijk kent. De afdaling van deze col is dusdanig aangepast dat het verantwoord is om de Tourkaravaan erover te sturen, maar blijft erg lastig. Een kort vlak stuk door het dal van de Romanche brengt de renners voor een tweede maal aan de voet van ‘de Alp’. Een kleine veertien kilometer aan gemiddeld 8,1% later weten we wie de opvolger is van Pierre Rolland, die in 2011 als eerste bovenkwam. De Fransman deed destijds niet meer mee in de strijd om de eindzege, maar muiste er vroeg genoeg van onder om de grootste overwinning uit zijn loopbaan te boeken. Als hij voldoende anticipeert, moet Robert Gesink in staat geacht kunnen een gelijkaardige prestatie neer te zetten en zo in de voetsporen van zijn legendarische landgenoten te treden. Een overwinning in de historische koninginnenrit van een historische Tour zou de tegenslagen van de afgelopen jaren in één klap doen vergeten. Wishful thinking, of toch niet?

Bekijk hier beelden van de legendarische zege van Gert-Jan Theunisse op Alpe d’Huez in 1989

De beklimmingen van de dag
– Col de Manse (1268m), 2de categorie, 6,6km aan 6,2%, top op 155,5km van de aankomst
– Rampe du Motty (982m), 3de categorie, 2,4km aan 8%, top op 123,5km van de aankomst
– Col d’Ornon (1371m), 2de categorie, 5,1km aan 6,7%, top op 77,5km van de aankomst
– Alpe d’Huez 1 (1765m), buitencategorie, 12,3km aan 8,4%, top op 50km van de aankomst
– Col de Sarenne (1999m), 2de categorie, 3km aan 7,8%, top op 41km van de aankomst
– Alpe d’Huez 2 (1850m), buitencategorie, 13,8km aan 8,1%

Winnaars op Alpe d’Huez in de Tour de France
1952: Fausto Coppi
1976: Joop Zoetemelk
1977: Hennie Kuiper
1978: Hennie Kuiper
1979: Joaquim Agostinho
1979: Joop Zoetemelk
1981: Peter Winnen
1982: Beat Breu
1983: Peter Winnen
1984: Luis Herrera
1986: Bernard Hinault
1987: Federico Echave
1988: Steven Rooks
1989: Gert-Jan Theunisse
1990: Gianni Bugno
1991: Gianni Bugno
1992: Andrew Hampsten
1994: Robert Conti
1995: Marco Pantani
1997: Marco Pantani
1999: Giuseppe Guerini
2001: Lance Armstrong
2003: Iban Mayo
2004: Lance Armstrong
2006: Fränk Schleck
2008: Carlos Sastre
2011: Pierre Rolland

Rolland, Contador en Sanchez gebroederlijk naast elkaar op de Alp in 2011 (foto: Sirotti)

Vrijdag 19 juli: etappe 19, Bourg d’Oisans > Le Grand Bornand (204,5 km)

Geen finish bergop in de negentiende etappe, maar wel vijf cols die overwonnen moeten worden. De eerste twee daarvan zijn zonder twijfel het langst, het zwaarst en het bekendst: de Col du Glandon (21,6km aan 5,1%) en de Col de la Madeleine (19,2km aan 7,9%). De kans dat op deze Alpenreuzen een ruime kopgroep ontstaat met daarin de renner die in Le Grand Bornand als eerste de aankomststreep zal passeren is niet klein. Zeker is het allerminst. In 2004 pakte Lance Armstrong op nagenoeg hetzelfde parcours uit met een etappeoverwinning, terwijl hij de Tourzege al lang en breed op zak had. Ook in 2009 was Le Grand Bornand het decor van een strijd tussen de klassementsfavorieten, met destijds de gebroeders Schleck en geletruidrager Alberto Contador in een hoofdrol. Kortom: het kan nog alle kanten op….

De beklimmingen van de dag
– Col du Glandon (1924m), buitencategorie, 21,6km aan 5,1%, top op 171km van de aankomst
– Col de la Madelaine (2000m), buitencategorie, 19,2km aan 7,9%, top op 121km van de aankomst
– Col de Tamiè (907m), 2de categorie, 8,6km aan 6,2%, top op 61,5km van de aankomst
– Col de l’Épine (947m), 1ste categorie, 6,1km aan 7,6%, top op 39,5km van de aankomst
– Col de la Croix Fry (1477m), 1ste categorie, 11,3km aan 7%, top op 13m van de aankomst

Zaterdag 20 juli: etappe 20, Annecy > Annecy-Semnoz (125km)

De laatste bergetappe voert de renners naar skioord Annecy-Semnoz. Een unicum voor de Tour, want nooit eerder lag hier de finishlijn getrokken. Enigszins opvallend toch wel, want met 10,7 kilometer aan gemiddeld 8,7% doet de slotklim niet eens zoveel onder voor bijvoorbeeld Alpe d’Huez. Wat deze rit in een ander opzicht speciaal maakt, is de uitzonderlijk korte afstand van 125 kilometer. In hoeverre er vandaag spektakel vertoond zal worden hangt heel erg af van de verhoudingen in het algemeen klassement. Is er al een renner die een haast onoverbrugbare voorsprong koestert, of zijn de verschillen nog klein? In dat laatste geval is vuurwerk tussen de grote vedetten gegarandeerd, maar er zullen sowieso renners zijn die hun ambities voor een goed klassement al hebben moeten opbergen en hun Tour nog willen redden. Dit is voor hen de allerlaatste kans. Andy Schleck wellicht?

De beklimmingen van de dag
– Côte du Puget (796m), 2de categorie, 5,4km aan 5,9%, top op 112,5km van de aankomst
– Col de la Leschaux (944m), 3de categorie, 3,6km aan 6,1%, top op 107,5km van de aankomst
– Côte d’Aillon-le-Vieux (929m), 3de categorie, 6km aan 4%, top op 82km van de aankomst
– Col des Prés (1142m), 3de categorie, 3,4km aan 6,9%, top op 74km van de aankomst
– Mont Revard (1462m), 1ste categorie, 15,9km aan 5,6%, top op 46,5km van de aankomst
– Annecy-Semnoz (1665m), buitencategorie, 10,7km aan 8,5%

Zondag 21 juli: etappe 21, Verailles > Paris (Champs-Élysées) (133,5 km)

Traditioneel eindigt de Tour de France op de Champs-Élysées in hartje Parijs, en dat is dit jaar niet anders. Wel hebben de organisatoren twee extraatjes ingebouwd ter ere van de honderdste editie. Ten eerste ligt het keerpunt van de plaatselijke omlopen niet vóór de Arc-de-Thriompe, maar rijdt men er omheen. Daarnaast zal de aankomst niet in de namiddag zijn, maar ’s avonds ronde kwart voor tien. Dit moet nog meer sfeer geven aan de toch al tot de verbeelding sprekende omgeving. Ook de start zal niet onopgemerkt blijven, want die vindt plaats in de keizerlijke tuinen rond het Paleis van Versailles.

Het klassement is uiteraard al in kannen en kruiken, maar voor de ritzege zal nog verbeten gestreden worden. De afgelopen vijf jaar stond er op de Champs-Élysees geen maat op Mark Cavendish, en de Brit zal dan ook tot op het bot gemotiveerd zijn om in de 100ste Tour voor de zesde maal de slotrit winnen. Bij voorkeur natuurlijk in de groene trui.

Wie staan hier in 2013? (foto: Sirotti)

Links
Voorbeschouwing: het parcours van de 100ste Tour, deel I
Officiële website
Tournieuws