Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen hebben. Vandaag aandacht voor twee mannen uit het veldrijden: Max Gulickx en Eddy van IJzendoorn. Voor de een lonkte het profbestaan, maar gooiden hartproblemen roet in het eten. De ander was wél jarenlang beroepsrenner in het veld maar dat ging niet zonder tegenslag.

Max Gulickx
In topsport ligt winst en verlies soms akelig dicht bij elkaar. Hoge toppen van glorie maken diepe dalen van tegenslag. Veldrijder Max Gulickx was op de weg naar de top, maar zijn carrière werd afgelopen juni in de knop gebroken door een hartritmestoornis.

Ruim een jaar geleden eindigde de pas 17-jarige Gulickx in het Duitse Lorsch net naast het podium van het Europees kampioenschap veldrijden. Hij finishte, zonder lichamelijke problemen, als vierde in de junioren-categorie. Daags na het EK, op 9 november 2014, verschijnt de Eindhovenaar aan de start van de Superprestige-cross in Ruddervoorde. Hier gaat het mis. De wedstrijd is tien minuten oud als Gulickx een inzinking krijgt. “Ik voelde overal pijn, vooral een verscheurende pijn in m’n borst. Ik kon helemaal niks meer”, vertelde hij over die inzinking tegen Omroep Brabant.

Hij verbeet de pijn en finishte de wedstrijd als 47^e, op de laatste plek. Na de wedstrijd bezoekt hij ter controle het ziekenhuis, daar valt voor het eerst het woord ‘hartritmestoornis’. Wat volgt is een periode van rust en onderzoeken in het ziekenhuis, die uiteindelijk op niets uitdraaien. Na een maand zonder wedstrijd hervat de renner van Young Telenet-Fidea op 6 december in Hasselt. Het crossen gaat goed, halverwege het seizoen weet hij meermaals het podium te bereiken. Begin januari kroont hij zich tot Nederlands kampioen bij de junioren, een week later zegeviert hij in de veldrit om De Nevelhorst.

Twee weken later, op 31 januari, crosst Gulickx naar het brons op het wereldkampioenschap in het Tsjechische Tábor. Na het WK gaat het opnieuw mis. De hoop dat de stoornis eenmalig was, blijkt een illusie. Nieuwe onderzoeken leveren opnieuw niets op.

Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van de sport die ik jaren lang met veel plezier heb beoefend.. http://t.co/YIhm3F6Pna

— Max (@maxgulickx) June 24, 2015

Gulickx zet voort, maar besluit bij weer een nieuwe ritmestoornis de fiets aan de haak te hangen. Afgelopen juni komt het onvermijdelijke moment. Bij de start van een Belgische wegwedstrijd voelt hij zich niet goed. Hij herkent de voortekenen en weet dat er geen terugweg meer is. Een dag later zegt hij tegen Omroep Brabant opgelucht en verdrietig te zijn. Koersen kan, maar niet zonder risico en dat wil hij niet.

Zo eindigt de topsportcarrière voordat die goed en wel is begonnen. Ondanks de jonge leeftijd is van een onbeschreven palmares geen sprake. Gulickx was een veelwinnaar in de jeugdcategorieën, werd vorig jaar Nederlands kampioen veldrijden bij de junioren en een paar weken later derde op het WK veldrijden voor junioren, zijn beste sportprestatie. “De bronzen plak geeft mij voldoening en is een herinnering aan een mooie tijd”, zei hij daarover. Gulickx focust zich nu op een nieuwe droom: dokter worden.

Max Gulickx
Naam: Max Gulickx
Geboortedatum: 30 mei 1997 (18)
Geboorteplaats: Eindhoven
Nationaliteit: Nederlands
Website: geen
Twitter: @maxgulickx

Ploegen
2015: Young Telenet-Fidea

Belangrijkste prestaties
Nederlands kampioen veldrijden, junioren (2015)

Wereldkampioenschap
 Tábor, 2015 (junioren)

Eddy van IJzendoorn

Eddy van IJzendoorn begon op zevenjarige leeftijd met fietsen, een jaar later startte hij met het rijden van wedstrijden. De voorliefde voor het veldrijden van Van IJzendoorn kent een opvallende oorzaak. In het najaar is de openlucht vrij van pollen waardoor Van IJzendoorn nauwelijks hinder ondervindt van hooikoorts. En dat bleek wel prettig, want hevige allergieklachten zorgden in de zomer voor de nodige tegenwerking.

In de jeugdcategorieën was de renner uit Tiel allesbehalve pelotonvulling. Podiumplekken en regelmatig zelfs overwinningen waren geen uitzondering. In 2002 reed hij een jaar voor de toenmalige juniorenafdeling van de Rabobankploeg, een jaar later vond hij onderdak bij de Belgische juniorenploeg Quickstep-Sweet Paradise. Later zou blijken dat hij dat jaar een van de beste prestaties uit zijn carrière noteerde door een zilveren medaille te winnen op het wereldkampioenschap veldrijden bij de junioren, in het Italiaanse Monopoli. De titel ging naar landgenoot Lars Boom, het brons was voor Zdeněk Štybar.

Na één jaar in Belgische dienst keerde Van IJzendoorn in de beloftencategorie terug naar een Nederlands team, naar Van Vliet-EBH. In 2004 wist hij acht veldritten te winnen en drie criteriums. Ook het jaar nadien combineerde Van IJzendoorn het veldrijden met wedstrijden op de weg. Dat deed hij niet onverdienstelijk getuige de zeven overwinningen dat seizoen.

Beide disciplines werden steeds lastiger te combineren. De renner uit Tiel besloot na een jaar bij Line-Lloyd Footwear (2008) voor het eerst naar een typische veldritploeg te gaan: Palmans-Collstrop. “Een eye-opener”, noemt Van IJzendoorn die overstap. “Toen zag ik wat nodig was voor een goede crossploeg. Bij dat team klopte het allemaal: goed materiaal, voldoende wielen. Zo moet dat dus geregeld worden, dacht ik.” Met opnieuw elf overwinningen in Nederland en vele podiumplekken was Van IJzendoorn op de goede weg richting de profs. Na wederom een redelijk goed tweede seizoen lonkte eind 2007 het profbestaan.

Kwakkeljaren
Van IJzendoorn verhuisde als neoprof naar AA-Drink, waarna de kwakkeljaren begonnen. De veldrijder begon last te krijgen van lichamelijk ongemak. Wat de oorzaak was, bleef lange tijd een raadsel. Rond die tijd kampte de crosser ook met migraine, waarvoor hij medicatie slikte. Uiteindelijk bleken die pillen de rem op zijn prestaties te zijn. “Zonder die migraine zat er veel meer in (zijn carrière, red.), dat weet ik zeker”, zei hij vorig jaar in een interview met Wielerland. “Ik had ook last van onverklaarbare pijn in mijn benen, maar ik ging niet zeuren want dan kon ik heel de dag wel klagen. Achteraf was die pijn een bijwerking van de migrainepillen. Destijds had ik me erbij neergelegd dat ik internationaal een top-10 renner zou kunnen worden. Dat was het hoogst haalbare in mijn ogen.” Toch weet hij in zijn eerste jaar bij AA-Drink zijn grootste overwinning te behalen door in eigen land de afscheidswedstrijd van zijn toenmalige teamgenoot Richard Groenendaal te winnen, de eerste GP Groenendaal in Sint-Michielsgestel.

In 2011 (Orange Babies Cycling Team) en 2012 (36 Cycling) blijft Van IJzendoorn wederom niet bespaard van tegenslagen. In de zomer bereidt hij zich voor via Nederlandse criteriums om vanaf het najaar over te stappen op de crossfiets. Hij rijdt opnieuw een volledige veldritwinter, maar zonder grote uitschieters in zijn uitslagen. In de grote crossen moet hij knokken voor een plek in de top-20. Desondanks is hij namens Nederland jarenlang een vaste waarde in de Wereldbeker- en wereldkampioenschapselectie. Voor Van IJzendoorn een belangrijke motivatie om door te zetten. “Vanaf mijn eerste jaar bij de beloften ben ik altijd geselecteerd. Dat heeft mij altijd veel voldoening gegeven, een mooie waardering”, zegt hij daarover.

Alle inzet ten spijt lukt het Van IJzendoorn niet het niveau van weleer te halen. In het voorjaar van 2013, een paar maanden na afloop van het crossseizoen, is het genoeg geweest. Hij is het sukkelen met zijn lichaam beu en besluit te stoppen als profrenner. In zijn directe kring is het nieuws al bekend, maar dan ontmoet Van IJzendoorn een nieuwe sponsor, Leon van Oord van het bedrijf Natubalans. Die zegt dat het nog te vroeg is om te stoppen en biedt Van IJzendoorn de kans een comeback te maken. Hoewel hij toentertijd nog steeds gehinderd werd door migraine besluit hij te stoppen met de medicatie. Achteraf blijkt dit het startpunt van een opleving.

In het shirt van zijn eenmansploeg NatuBalans-Apex begint Van IJzendoorn in 2013 aan een opmars naar betere uitslagen. Hij is opnieuw startgerechtigd in de grote regelmatigheidscriteriums en vertegenwoordigt Nederland ook weer in de wereldbekers en op het wereldkampioenschap. Zijn beste internationale prestatie is dat seizoen een dertiende plaats in de bpost bank trofee van Essen. Een krappe maand eerder weet hij op clubniveau de veldrit van Hilversum te winnen.

In 2014, op 28-jarige leeftijd, moet het dan gebeuren. Van IJzendoorn weet na de jaarwisseling de stijgende lijn door te trekken. Tot het slot van het crossseizoen, eind februari, rijdt hij elf veldritten, waaronder het WK in Hoogerheide. In iedere cross finisht hij binnen de top-20. Op 18 januari weet hij zelfs een podiumplek te bemachtigen in de veldrit van Rucphen, een internationale cross van het tweede niveau.

Maar het hoogtepunt dat seizoen is de laatste cross van de cyclus. De Sluitingsprijs Oostmalle, tevens de favoriete omloop van Van IJzendoorn. Na een slechte start weet hij zich naar de spits van de wedstrijd te wringen en eindigt hij uiteindelijk op een knappe vijfde plek. Waar andere renners op het tandvlees reden na een lang seizoen, was Oostmalle voor Van IJzendoorn een wedstrijd om naar uit te kijken. “Puur vanwege de omloop een geweldige wedstrijd. Dit parcours paste perfect bij mij en doordat ik mijn seizoen goed probeerde in te delen, stond ik nooit uitgeblust aan de start. Ik wist dat een heel seizoen top zijn onmogelijk was voor mij. Jaarlijks wilde ik vanaf de kerstperiode goed zijn om dan de topvorm daarna te rekken tot het seizoenseinde.”

Ter voorbereiding op een nieuw crossseizoen werkt Van IJzendoorn in de zomer van 2014 weer de nodige criteriums af. Hij wint er drie en mag met de Nederlandse gelegenheidsselectie starten in De Arnhem-Veenendaal Classic (UCI 1.1). Zonder grote ambities sluit hij de Nederlandse wedstrijd af als 22^ste. Ruim anderhalve maand voordat de eerste crossen worden verreden, beschikt de renner uit Tiel over goede benen. Maar in de grote crossen slaagt hij er weken later niet in qua uitslagen 2013 te evenaren. Een twintigste plek op 16 november 2014 in de Superprestigecross van Gavere zal zijn beste prestatie blijven. Twee weken later zou een kleine tragedie plaatsvinden.

In de wereldbekercross in het Engelse Milton Keynes loopt Van IJzendoorn op 29 november een zware enkelblessure op. De hoop op verbetering vervaagde die dag al na een kwartier wedstrijd. Van IJzendoorn nam extra risico’s nadat hij slecht was gestart. “Ik wilde terugkeren in een klein groepje voor mij. Op dat moment reed ik op een gladde, schuine kant naar beneden in de richting van de startstrook. Als ik iets later remde sloot ik aan, was mijn gedachte. Ik stapte van de fiets zoals ik dat al mijn hele leven doe, ik zet mijn voet neer en die klapt direct om. Ik hoorde het knakken en wist meteen dat het fout zat”, zei Van IJzendoorn over het ongeluk, afgelopen januari in het Weekendinterview. In plaats van koersen moest hij wekenlang revalideren. Een korte zoektocht naar een sponsor leverde daarna niets op. Eind februari zette hij definitief een punt achter zijn profloopbaan.

Ups en downs
De zware enkelblessure was symptomatisch voor de profcarrière van Van IJzendoorn. Met ups en downs worstelde hij zich van koers naar koers, van seizoen naar seizoen. “Ieder jaar heb ik tegenslag gehad. Het merendeel daarvan was gewoon brute pech. Soms was dat behoorlijk frustrerend. Maar het laatste jaar was echt de druppel. Toen ik in Engeland mijn syndesmose (een pees en belangrijke stabilisator van de enkel, red.) blesseerde, wist ik dat het klaar was.”

Sinds begin dit jaar werkt Van IJzendoorn in een fietsenwinkel en daarnaast is hij bezig zijn eigen onderneming op te zetten voor fietsreizen en clinics. In het weekend doet hij voor zijn plezier mee aan veldritten op clubniveau. En dat is even wennen want de verschillen zijn groot. De starttijd is niet langer klokslag drie uur, maar vroeg in de ochtend. Ook de luxe camper is ingeleverd, in plaats daarvan wacht weer de auto. Tijdens de wedstrijd beschikt Van IJzendoorn nog maar over één reservefiets, namelijk die van zijn gestopte broertje. Maar é­én ding is ongewijzigd gebleven: het plezier in het fietsen. Hoewel hij vorige week bij zijn eerste cross direct zijn ketting brak.

Eddy van IJzendoorn
Naam: Eddy van IJzendoorn
Geboortedatum: 21 maart 1985 (30)
Geboorteplaats: Tiel
Nationaliteit: Nederlands
Website: https://www.facebook.com/eddyvanijzendoorn/
Twitter: @eddyvijzendoorn

Ploegen
2002: Rabobank (Juniors)
2003: Quickstep-Sweet Paradise (Juniors)
2004: Van Vliet-EBH
2005: Van Vliet-EBH
2006: Palmans-Collstrop
2007: Palmans-Cras
2008: Line-Lloyd Footwear Cyclingteam
2009: AA Drink
2010: AA Drink
2011: Orange Babies Cycling Team
2012: 36 Cycling
2013: Team NatuBalans – Apex
2014: Team NatuBalans

Aantal profzeges: 1

Belangrijkste overwinningen:
GP Groenendaal (2009)