عمان مستعدة لطواف عمان. Oftewel: Ook in Oman zijn ze klaar voor hun nationale wielerronde. Na diverse koersen in het Midden-Oosten, is het vanaf Valentijnsdag de beurt aan de Tour of Oman. Aan de stranden van de Perzische Zee staat er een mooi deelnemersveld klaar. WielerFlits blikt vooruit!

Historie
De Tour of Oman is een heel jonge koers. De wedstrijd zag het levenslicht in 2010, onder de auspiciën van de ASO. Edvald Boasson Hagen had het in de eerste editie enorm op z’n heupen en eindigde in vijf van de zes etappes in de top-10. Hij won bovendien de afsluitende tijdrit, maar moest voor het klassement zijn meerdere erkennen in Fabian Cancellara. De Noor had namelijk in de derde rit een minuut verloren. De zeventien seconden die hij in de tijdrit sneller was dan Cancellara, waren daardoor helaas voor hem niet voldoende. Een bergrit was dat jaar nog niet opgenomen in het parcours.

Een jaar later was er een Nederlander aan het feest in Oman. De toen 24-jarige Robert Gesink had een klotewinter achter de rug, waarin hij zijn vader verloor. Een jonge Rabobank-renner trainde als een bezetene in januari, want hij wilde de wereld laten zien dat hij kon winnen. Niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor zijn vader. Gesink slaagde in zijn missie door te zegevieren op Green Mountain. Daags nadien zou hij bovendien de individuele tijdrit winnen, waardoor onze landgenoot zes jaar geleden zijn allereerste rittenkoers op zijn naam schreef. Boasson Hagen was weer tweede. Het was voor Rabobank sowieso een succesvolle ronde, want naast Gesink won ook Theo Bos twee ritten.

In 2012 was de inmiddels gestopte Peter Velits de beste, met slechts een luttele tel voorsprong op Vincenzo Nibali. Sinds dat seizoen is ook de individuele tijdrit in deze rittenkoers verdwenen. De twee jaren nadien won Chris Froome met een klein half minuutje voorsprong op respectievelijk Alberto Contador (2013) en Tejay van Garderen (2014). In 2015 was Rafael Valls de verrassende winnaar, door opnieuw Van Garderen en daarnaast Alejandro Valverde te snel af te zijn. Vorig jaar was Nibali de beste op Green Mountain, voor Romain Bardet, Jakub Fuglsang, Tom Dumoulin en Rui Costa. Dat zou de Italiaan de eindzege opleveren.

Laatste zeven winnaars
2010: Fabian Cancellara
2011: Robert Gesink
2012: Peter Velits
2013: Chris Froome
2014: Chris Froome
2015: Rafael Valls
2016: Vincenzo Nibali

Parcours
De Tour of Oman valt binnen het portfolio van de ASO. De Franse organisatie heeft ook dit jaar weer zes ritten uitgezet die voor ieders wat wils bieden. Alleen de tijdrijders komen bedrogen uit. Waar de rondes van (voorheen) Qatar en Dubai steevast een sprintersbal zijn, bepalen in Oman de klimmers het verdict van het eindklassement. De renners strijden om een rode leiderstrui, een groene puntentrui, een witte jongerentrui en het combinatieklassement. In dit klassement tellen de punten mee die renners verzamelen bij de tussensprints en de bergsprints. De trui voor dit klassement is wit met groene en rode stippen. Een bergklassement kent de Tour of Oman niet.

Dinsdag 14 februari – Etappe 1: Al Sawadi Beach > Naseem Park (176,5 kilometer)

De ronde trapt af met een rit die we kennen van de laatste jaren. Over 176,5 kilometer stuurt de ASO de renners namelijk van Al Sawadi Beach naar Naseem Park. De rit bestaat in feite over een lange klim naar 415 meter hoogte. Geen moeilijke opgave voor doorgewinterde profs, maar het blijft toch kilometers lang extra weerstand bezorgen. Na een nog langere afdaling wacht in Naseem Park meer dan waarschijnlijk een massasprint. Vorig jaar won Alexander Kristoff daar de derde rit.

Woensdag 15 februari – Etappe 2: Nakhal > Al Bustan (145,5 kilometer)

De tweede etappe van Nakhal naar Al Bustan is een klein uur minder koers dan een dag eerder. Deze etappe is 145,5 kilometer lang, maar niet zo eenvoudig als de eerste rit. Er liggen namelijk vier klimmetjes onderweg, waar de vluchters de bergsprints aan kunnen grijpen voor het combinatieklassement. Op vijf kilometer voor het einde kan de venijnige klim naar Al Jissah bovendien de regie van de sprintersploegen verstoren. Een late uitval kan succesvol zijn, zeker omdat de laatste vijf kilometer in grotendeels dalende lijn gaan. Een massasprint is echter niet uitgesloten. Hier mocht Bob Jungels vorig jaar solo zegevieren.

Donderdag 16 februari – Etappe 3: Sultan Qaboos University > Quriyat (162 kilometer)

Ook de derde rit is een oude bekende. De start is dit jaar weliswaar bij de Sultan Qaboos University, maar de finish in Quriyat is geen steek veranderd. De moeilijkheidsgraad van deze 162 kilometer lange rit is niet heel hoog, maar toch lijken de sprinters op voorhand kansloos. Vorig jaar trokken de klassementsrenners namelijk hier al hun wapens op het korte slotklimmetje naar Quriyat. Edvald Boasson Hagen en Greg Van Avermaet konden mee in het geweld, waarna de Noor uiteindelijk aan het langste eind trok. Boasson Hagen lijkt goed te aarden in de Omaanse woestijn, al doet hij dit jaar niet mee.

Vrijdag 17 februari – Etappe 4: Yiti (Al Sifah) > Ministry of Tourism (118 kilometer)

De rit van Yiti (Al Sifah) naar het Ministry of Tourism kennen we eveneens van de laatste jaren. In 2016 was dit nog de vijfde rit, nu ligt-ie twee dagen eerder. In vergelijking met vorig jaar is de rit anderhalve kilometer korter, maar dat moet het wedstrijdverloop niet kunnen veranderen. De zwaarte ligt namelijk in de laatste vijftig kilometer, waarin drie keer de klim naar Bousher Al Amerat is opgenomen. Deze telt, net als de twee andere klimmetjes en de twee tussensprints, mee voor het combinatieklassement. Vorig jaar werd deze rit beslist door een groep van 35 renners. Opnieuw maakte Boasson Hagen het zegegebaar. Na hem eindigden Van Avermaet, Marco Canola en Simone Ponzi. Die laatste drie zijn dit jaar opnieuw van de partij.

Zaterdag 18 februari – Etappe 5: Sama’il > Jabal Al Akhdar/Green Mountain (152,5 kilometer)

De Tour of Oman valt, net als de zes voorgaande edities, in een definitieve plooi in de rit naar Jabal Al Akhdhar. Vanuit startplaats Sama’il gaat het in 141 licht glooiende kilometers naar de voet van Jabal Al Akhdhar, ook wel bekend als de in 2011 geasfalteerde Green Mountain. De eerste kilometers zijn nog licht hellend, maar daarna schieten de stijgingspercentages de hoogte in en begint de 5,7 kilometer lange – uit kalksteen bestaande – klim pas echt. Hoewel Green Mountain met z’n 1235 hoogtemeters niet in de buurt van een Alpencol komt, is de gemiddelde stijging van de gehele klim 10,5 procent. Geen makkelijke opgave dus. De laatste twee kilometer gaan bovendien aan 13,5 procent. Doorgaans wint hier de klimmer met de beste vorm. Vorig jaar was dat Vincenzo Nibali, voor Romain Bardet.

Zondag 19 februari – Etappe 6: The Wave Muscat > Matrah Corniche (130,5 kilometer)

De finishplaats van de slotrit is ook niet onbekend. Matrah Corniche heeft de functie namelijk al meerdere keren gehad. Met slechts twee klimmetjes is deze laatste etappe niet erg verontrustend voor de man in de leiderstrui. Vanuit The Wave Muscat is het 130,5 kilometer naar de finish. De laatste jaren heeft ons geleerd dat de sprinters hier de debatten bepalen. Een massasprint is dus het verwachte scenario. Vorig seizoen boekte Kristoff hier zijn tweede ritzege, voor het Giant-Alpecin-duo Zico Waeytens en Søren Kragh Andersen. Wie mag men dit jaar de loftrompet toesteken?

Favorieten
Het belooft een spannende achtste editie van de Tour of Oman te zijn. Er staat een mooi deelnemersveld aan de start, maar de absolute wereldtoppers als het op klimmen aankomt, ontbreken. Voor de overige renners betekent het dat ze met open vizier moeten strijden en niet afwachtend mogen koersen. Hoewel het nog altijd februari is, moeten de verhoudingen steeds zichtbaarder zijn.

**** Bob Jungels

Jungels won vorig jaar al een rit in Oman – foto: foto: Muscat Municipality/Paumer/Kåre Dehlie Thorstad

Bob Jungels ontdekte in de Giro d’Italia van 2016 zijn capaciteiten als ronderenner. Een begenadigd tijdrijder is hij altijd al geweest, maar in Italië bracht de 24-jarige Luxemburger ook zijn klimkwaliteiten in kaart. Dat het met zijn vorm wel snor zit, bewees hij in de Tour of Dubai. Zijn 89ste plek in het eindklassement aldaar strooit misschien zand in de ogen van de concurrentie, maar wie goed opgelet heeft zag dat Jungels enorm hard op kop sleurde voor sprinter Marcel Kittel. Hij leek het gehele peloton pijn te doen. Als hij hetzelfde vermogen kan benutten in de Omaanse bergen, dan schreeuwt de rest van het peloton waarschijnlijk om hun moeder.

*** Romain Bardet & Fabio Aru

Bardet werd in 2016 tweede in Oman – foto: ©Muscat Municipality/Paumer/Kåre Dehlie Thorstad

De Tour of Oman is Romain Bardet vorig jaar goed bevallen. De Franse kopman van AG2R La Mondiale werd in 2016 tweede in het eindklassement, dezelfde plek die hij een aantal maanden later tijdens de Tour de France wist te bemachtigen. Vrij ongemerkt is Bardet zich aan het ontwikkelen tot een ronderenner om ernstig rekening mee te houden. Zo ook in Oman dus, waar hij ongetwijfeld zijn tweede plek van vorig seizoen wil overtreffen. De grote vraag is alleen hoe hij uit de winter komt. Vorig jaar beregoed, maar één zwaluw maakt nog geen zomer.

Na een minder 2016, moet het dit jaar vlotten voor Aru – foto: Sirotti

Fabio Aru kende een moeilijk 2016. De 26-jarige Italiaan droeg het kopmanschap in de Tour de France, maar moest daar genoegen nemen met een dertiende plaats in het eindklassement. Dat de Astana-leider geen koekenbakker is, bewijst het verleden. Aru wist namelijk in 2015 de Vuelta a España te winnen en reed zichzelf al twee keer op het eindpodium van de Giro. In rittenkoersen moet hij het vooral van zijn aanvallende klimmersbenen hebben. Het voordeel voor Aru is dat er geen tijdrit is opgenomen en hij dus naar hartenlust het offensief kan kiezen op Green Mountain.

** Rui Costa, Merhawi Kudus & Jakob Fuglsang

Costa vindt een parcours op zijn maat – foto: Sirotti

Waar er twijfels bestaan over de vorm van Bardet en Aru, is dat alvast niet nodig bij Rui Costa. De wereldkampioen van 2013 begon zijn seizoen in Argentinië, meer bepaald in de Vuelta a San Juan. Daar wist de 30-jarige Portugees de koninginnenrit te winnen en eindigde hij als vijfde in het eindklassement. Ook in de voorgaande twee edities was de renner van het nieuwe UAE Abu Dhabi van de partij. Toen eindigde Costa als respectievelijk elfde (2015) en vijfde (2016) in het eindklassement. De Tour of Oman ligt hem dus, met diverse klimmetjes waarop hij zijn explosiviteit kwijt kan.

Kudus is goed uit de startblokken geschoten – foto: Sirotti

Het lijkt er meer en meer op dat er binnen nu en tien jaar een donkere Afrikaanse renner mee gaat doen om de prijzen in het rondewerk. Eritreeër Merhawi Kudus is de man. Je zou het niet zeggen, maar de renner van Dimension Data is pas sinds de afgelopen winter belofte af. Toch heeft de 23-jarige Kudus al vier grote rondes achter zijn naam staan, waaronder de Giro d’Italia en de Vuelta a España van het afgelopen seizoen. De Afrikaan is een goede klimmer, iets wat hij onderstreepte in de jongste Ronde van Valencia. Daar was hij de enige met een antwoord op de eerste versnelling van Nairo Quintana. Bergop zit het dus wel snor en gelukkig voor Kudus hoeft hij geen tijdrit af te haspelen in Oman. Vorig jaar was hij negende in het eindklassement.

Door het vertrek van Nibali schuift Fuglsang op in de pikorde – foto: ©Muscat Municipality/Paumer/Kåre Dehlie Thorstad

Bij Astana wedden ze dit seizoen op twee paarden. Waar dat de laatste jaren Nibali en Aru waren, vervangt Jakub Fuglsang komende seizoen de eerste genoemde Italiaan. De 31-jarige Deen wacht al jaren op zijn kans, maar zijn geduld lijkt Astana hem dit jaar te belonen. Hoewel Aru in dit rondje waarschijnlijk de kopman is, is het onduidelijk hoe het met zijn vorm staat. Bij Fuglsang hoeft niemand daar over te twijfelen, want hij eindigde onlangs als zesde in de Ronde van Valencia. Mocht Aru dus verzaken, dan kan Fuglsang de rol als kopman probleemloos opvangen als de situatie daarom vraagt.

* Ben Hermans, Guillaume Martin, Mathias Frank & Rein Taaramäe

Hermans ontdekte zich als ronderenner in de Vuelta van 2016 – foto: Sirotti

Een aantal jaar stond Ben Hermans ver in de schaduw van mannen als Philippe Gilbert en Greg Van Avermaet. De laatste twee seizoenen kruipt de inmiddels 30-jarige Belg uit zijn schulp. Hij reed in het voorbije najaar een heel goede Vuelta, met een veertiende plek in het eindklassement als resultaat. Zijn goede najaar – waarin hij ook nog als zevende eindigde in de Abu Dhabi Tour – gaf hij een goed vervolg in de onlangs verreden Ronde van Valencia. Hermans werd in de koninginnenrit zevende. Maar doordat BMC de 38 kilometer lange ploegentijdrit wist te winnen, eindigde de Belg als tweede in het eindklassement achter Quintana.

Martin richt zich op de Tour dit jaar – foto: KRamon/Team Wanty-Groupe Gobert

Na Bardet, Thibaut Pinot en Julian Alaphilippe staat het volgende rondetalent in Frankrijk alweer klaar. Guillaume Martin kiest voor zijn eigen weg. De 23-jarige renner van Wanty-Groupe Gobert geniet in klimkoersen het kopmanschap bij zijn Belgische formatie en kan dus zijn eigen plan trekken. Dat resulteerde in 2016 in een tweede plek in het eindklassement van de Ronde van Oostenrijk, een vierde stek in de Tour de l’Ain en een elfde plek in de Tour of Britain. Dit jaar is de Tour de France zijn grote doel, maar zijn ploeg wil dat Martin in de kleinere rittenkoersen vaker uitslagen rijdt. Kan hij daar in Oman al mee beginnen?

Frank rijdt dit seizoen voor AG2R La Mondiale – foto: Sirotti

Naast Bardet, heeft AG2R La Mondiale nog een renner die ze uit kunnen spelen voor het algemeen klassement. Na het verdwijnen van IAM Cycling is Mathias Frank neergestreken bij de Franse ploeg. Hoewel Frank duidelijk gehaald is als meesterknecht van zijn Franse kopman, zal de Zwitser ook zelf zijn kansen krijgen. Hij zal zich ongetwijfeld willen bewijzen bij zijn nieuwe ploeg en wellicht kan dat op Green Mountain al. Aangezien het klassement meer dan waarschijnlijk in die rit tot stand komt, hoeft Frank waarschijnlijk niet te wachten als Bardet nog niet goed genoeg blijkt.

Wat kan Taaramäe? – foto : Sirotti

Rein Taaramäe zou ooit uitgroeien tot de eerste serieuze ronderenner uit de Baltische staten, maar niets bleek minder waar. Desondanks is de 29-jarige Est geen onbeschreven blad gebleven. Zijn hoogste notering in de Tour is een elfde plek in 2011. Meer succes had Taaramäe in de kleinere rittenkoersen. Klimwedstrijden verteert hij in de regel goed en daarom moet hij ook in Oman goed voor de dag kunnen komen. In het klassement kan de renner van Katusha-Alpecin zijn eigen gang gaan, want de ploeg is voor de rest gebouwd rond de sprinter met dienst.

Outsiders
Omdat het zo vroeg in het seizoen is, is het vaak gissen naar de vorm van de grotere namen. Een verrassing ligt dan vaak op de loer. In dat geval moeten we kijken naar veel jong grut dat hier aan de start staat en als klimtalent is aangemerkt. Denk dan aan jongens als Bahktiyar Kozhatayev (Astana), Kilian Frankiny (BMC), Daniel Pearson (Aqua Blue Sport) en František Sisr (CCC Sprandi Polkowice), maar vooral aan Laurens De Plus (Quick-Step Floors). Laatstgenoemde kende in dienst van de ploeg een prima debuutjaar als prof. Wellicht dat hij in Oman zichzelf eens kan laten zien. De voortekenen uit zijn beloftenperiode zijn alvast hoopvol.

Weet de 34-jarige Visconti nog eens uit te pakken? – foto: Sirotti

Ook De Plus’ ploeggenoot David De la Cruz is iemand om in de gaten te houden. Hij ontdekte zichzelf net als Hermans in de Vuelta als ronderenner. In Valencia was hij al zevende. Giovanni Visconti eindigde hier zes jaar geleden al eens als derde in het eindklassement en lijkt op papier de man voor Bahrain Merida. Bij Dimension Data hopen ze dat Nathan Haas zijn goede vorm uit Australië heeft meegenomen, al beschikken zij ook nog over Lachlan Morton. Bij de ProContinental-formaties zijn Janier Alexis Acevedo (UnitedHealthcare), Julián David Arredondo (Nippo-Vini Fantini), Ilya Koshevoy (Wilier-Selle Italia) en Daniel Diaz (Delko Marseille-Provence KTM) de namen om in de gaten te houden.

Sprinters
Voor de sprinters liggen er in deze ronde zeker twee, maar misschien wel drie of vier kansen. Vorig jaar was Alexander Kristoff de te kloppen man en dat lijkt ook dit jaar het geval te zijn. De voornaamste concurrentie voor hem komt van Sondre Holst Enger (AG2R La Mondiale), Jempy Drucker (BMC), Sacha Modolo (UAE Abu Dhabi), Max Walscheid (Sunweb), Sonny Colbrelli (Bahrain Merida), Adam Blythe (Aqua Blue Sport), Eduard Michael Grosu (Nippo-Vini Fantini), Jakub Mareczko (Wilier-Selle Italia) en misschien van Tom Boonen (Quick-Step Floors), mits hij zich mengt in de massasprints.

Hoewel de kopstukken in de sprints natuurlijk altijd van de partij zijn, is een massaspurt elke keer weer een kleine loterij. Zeker zo vroeg in het seizoen kunnen er dan ongebruikelijke namen vooraan meedoen. Denk dan aan jongens als Marko Kump (UAE Abu Dhabi), Kristian Sbaragli, Youcef Reguigui (beiden Dimension Data), Bert Van Lerberghe (Sport Vlaanderen-Baloise), Kenny Dehaes (Wanty-Groupe Gobert), Manuel Belletti (Wilier-Selle Italia), Benjamin Giraud, Asbjørn Kragh Andersen, Martin Laas (allen Delko Marseille-Provence KTM) en Roy Jans (WB Veranclassic Aqua Protect).

Wanneer er een oplopende sprint of een spurt met een uitgedunde groep komt, dan zullen ook Greg Van Avermaet (BMC), Simone Ponzi (CCC Sprandi Polkowice), de eerder genoemde Colbrelli en John Anderson Rodriguez (andermaal Delko Marseille-Provence KTM) komen piepen.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Bob Jungels
*** Romain Bardet & Fabio Aru
** Rui Costa, Merhawi Kudus & Jakob Fuglsang
* Ben Hermans, Guillaume Martin, Mathias Frank & Rein Taaramäe

Deelnemerslijst (ProCyclingStats)
Website organisatie

Weer & TV
Met het weer zit het in het Midden-Oosten wel goed. De gehele rittenkoers schommelt de temperatuur tussen de 23 en 27 graden Celsius. Wind staat er, zeker tegen het einde van de week, nauwelijks. Bewolking overheerst, al is er af en toe plaats voor de zon. Voor de rit op vrijdag voorspellen weerstations zelfs een zeldzaam spatje regen. De koers is helaas niet live via de Nederlandse tv te volgen.

[poll id=”433″]