“Vroeger wou ik in alles verbeteren: sneller worden voor de spurten, sterker worden voor de klassiekers en gewicht verliezen om te klimmen. Dat kan natuurlijk niet.” Aan het woord is Heinrich Haussler, vorig jaar nog een tweederangs sprinter met enkele top-10 plaatsen in de Tour. Tegenwoordig een geduchte kasseienvreter, die met zijn eindschot iedereen wel hebben kan.

Het Nieuwsblad ging eens bij de 25-jarige Duitser langs, om te zien waar deze ontwikkeling vandaan kwam. “Ik ben anders beginnen trainen deze winter. Niet meer op de Oost-Duitse manier: 200 kilometer rijden aan 25 kilometer per uur. Wel korter en intensiever. Bovendien deed ik aan crosscountryskiën en zat ik heel vaak in de gymzaal. Armen, rug, buikspieren. Alles werd sterker. Noodzakelijk voor deze klassiekers.”

“Bovendien voel ik me thuis bij Cervélo. Daarom sta ik in elke koers gemotiveerder aan de start. Vroeger was koers niet echt fun. Oké, Gerolsteiner was een goed team, maar nu voel ik me gelukkiger. Het klikt met mijn ploegmaats uit Australië, Groot-Brittannië en de States. En dan komen de prestaties vanzelf.”

In Milaan-San Remo was de vrolijke Duitser dicht bij zijn eerste zege tot nu toe. “Ik ging als een raket. Tot vijftig meter van de streep. Toen leek het alsof ik stil stond. Mijn armen en benen stonden in brand. Nog nooit was ik zo kapot. Maar op dertig meter dacht ik nog altijd dat ik zou winnen. Tot Cavendish kwam. Aan de meet wist ik het direct, ook al was het verschil maar enkele centimeters. Een spurter voelt dat. Natuurlijk was ik ontgoocheld. Maar je kan er niet bij blijven stilstaan. Wat brengt dat op?”

Het gaf hem vertrouwen voor de volgende wedstrijden. “Elke race krijg ik meer zelfvertrouwen. En hoe meer vertrouwen ik heb, hoe beter ik rij.” Maar toch werd hij ook in Dwars door Vlaanderen verslagen, al was het met meer verschil. “De fouten die ik maakte”, zucht Haussler. “Ik wist dat ik de sterkste was. Veruit. Ik wou de race hard maken, het overwicht van Quick Step in de kopgroep verminderen. Maar ze speelden het slim. Ik verzeker je, in de Ronde van Vlaanderen zie je me pas in de laatste kilometer!”

Toch is de spurter, die ter wereld kwam in Invernell, Australië, vol goede moed over het komend weekend. “Aha! Zaterdag gaat het ook regenen. Met een stevige wind uit het westen.” Het maakt hem alleen maar vrolijker. “Ach, het zit hem allemaal in het hoofd. Als je aan de start al staat te mopperen, blokkeren de benen. Maar ik trek me niks aan van die regendruppels en dan voel je ze niet.”