We zijn aanbeland bij het eerste klassiekerloze weekend van april. Maar niet getreurd: over zes dagen start met de Giro d’Italia de eerste grote ronde van 2018. Een deelnemerslijst om duimen en vingers bij af te likken. Een koers met een Nederlandse titelverdediger. Zijn grootste uitdager heeft met Wout Poels nota bene een Nederlander als eerste adjudant. “Ik zag al die Giro-profielen en dacht: ‘Dat is toch niet normaal, al die beklimmingen!'”, vertelt de Limburger in het Weekendinterview van WielerFlits.

Froome bedankt Poels voor bewezen diensten op de l’Angliru – foto: Sirotti

In 2017 viel het eerste gedeelte van zijn seizoen grotendeels in het water. De klimmer kampte met een slepende knieblessure, waardoor hij de Ardennenklassiekers miste en uiteindelijk ook naast een ticket voor de Tourselectie greep. “Dat was toch wel vervelend. Ik had er echt alles aan gedaan om klaar te zijn voor de Tour. Ik ben nog op verkenning gegaan en daarna hoorde ik dat ik niet zou rijden. Wij hebben natuurlijk heel veel goede renners in de ploeg. Als er iemand wegvalt, is er altijd een ander die diegene waardig kan vervangen. Ik snap wel dat de ploegleiding die gok met mij niet wilde nemen. De Tour is toch de belangrijkste wedstrijd van het jaar.”

Uiteindelijk reed onze landgenoot een uitstekend najaar, met een ritzege en een derde plek in het eindklassement in de Ronde van Polen. Daarna begon Poels met goede moed aan de Vuelta, waarin hij als zesde eindigde. “Ik had in een grote ronde nog nooit top tien gereden. Dat wilde ik altijd heel graag doen. Tijdens mijn tijd bij Omega Pharma-Quick-Step (in 2014, red.) was ik er een keertje dichtbij, maar toen had ik een heel slechte dag in de rit over de Gavia en de Stelvio (Poels verloor die dag bijna driekwartier en zakte van plek tien naar plaats 23 in het klassement, red.). Dus ik was heel blij met deze zesde plek. Vooral omdat ik daarnaast ook een knechtenrol voor Chris Froome heb vervuld.”

Het was dus eigenlijk fingers crossed, hopen dat je het houdt en dan op die voet verder gaan.

De Brit zou de Ronde van Spanje uiteindelijk winnen. Onze landgenoot was in die missie goud waard voor Froomey. “Normaal doe je je werk. Je lost en vervolgens bol je in de laatste drie kilometer rustig naar de finish. Nu bleef ik steeds doorrijden. Alleen de dag erop moet ik wél weer mijn werk doen. Naar de finish doorrijden en de dag erna niet meer goed zijn, kun je één keer doen. Maar dan heb je het bij de ploeg goed verbruid. Het was dus eigenlijk fingers crossed, hopen dat je het houdt en dan op die voet verder gaan. Soms was het wel een lastige afweging. Ik moet natuurlijk vol in dienst van Chris koersen, maar gelukkig pakte dat in de Vuelta super goed uit. Dat is wel gaaf!”

Hoogvorm in het voorjaar

foto: ASO

Na een goed tweede deel van het seizoen in 2017, begon Poels voortvarend aan het lopende wielerjaar. De Nederlander van Sky pakte een ritzege in de Ruta del Sol, waar hij tweede werd in het eindklassement. In Parijs-Nice won hij vervolgens de individuele tijdrit. “Ik denk dat mijn verhuizing naar Monaco zich aan het uitbetalen is”, verklaart hij zijn goede vorm aan het begin van 2018. “Het vele klimwerk dat ik daar doe, werpt nu zijn vruchten af. Ik denk dat ik een jaartje nodig heb gehad om me te acclimatiseren. Ik was natuurlijk al een goede klimmer, maar waarschijnlijk heb ik door mijn verhuizing nog een stap heb kunnen maken.”

Dat moeten we volgens hem vooral zoeken in de hoogtemeters die hij tijdens trainingsdagen maakt. “Als ik in Blitterswijck train, doe ik bijvoorbeeld 180 kilometer. Dan had ik wel dertig hele hoogtemeters te pakken, waarvan het merendeel komt door bruggen en dammen”, lacht hij. “Dan kom je waarschijnlijk alsnog op nul uit. Maar als ik in Monaco train, dan heb ik na drie uurtjes fietsen vijftienhonderd tot tweeduizend hoogtemeters op de teller staan. Gemiddeld zit ik daar per training tussen de twaalfhonderd en vijftienhonderd hoogtemeters die ik elke week doe. Per jaar kijk je dan al snel tegen 40.000 hoogtemeters aan.”

Ik denk dat mijn verhuizing naar Monaco zich aan het uitbetalen is.

Na een zege in de tijdrit, beschikte Poels over uitstekende papieren om Parijs-Nice op zak te steken. Maar toen sloeg het noodlot toe: bij een val in een afdaling brak hij zijn sleutelbeen. “Later heb ik die rit teruggekeken op mijn Garmin. Op het moment van mijn val, reed ik zo’n 75 kilometer per uur. Het was zo dat er twee of drie renners vooruit zaten. Dat weet ik niet meer precies. Vijf kilometer voor de finish lag er een bonificatiesprint. Dus ik dacht: elke seconde telt. Ik zat nu eenmaal vooraan en in die positie kon ik die bonificaties meepakken. In die afdaling nam ik daardoor wat risico’s. Ik weet nog toen ik die bocht aansneed, dat ik dacht: of ik ga rechtdoor, of ik ga die bocht weergaloos maken. Toen ik remde om in te sturen, schoot mijn voorwiel gelijk weg. Pech, maar ook een inschattingsfout.”

Plan-Wout

foto: Sirotti

Aan de vooravond van de Amstel Gold Race is Poels voor even terug in Nederland. Tijdens het gesprek in het Van der Valk-hotel te Maastricht oogt hij ontspannen. In ruim anderhalf uur legt de Limburger uit waarom hij klaar is voor de Giro d’Italia. Daarin moet hij Chris Froome aan de eindzege helpen, die op jacht is naar zijn derde eindzege in een grote ronde in één jaar tijd. Mocht de Brit om wat voor reden dan ook wegvallen uit de top van het klassement, dan schakelt Sky over op een andere tactiek. Plan-Wout. “Op de hoogtestage op Tenerife heb ik op mijn gemak alle ritten nog eens bekeken op mijn computer. Het ziet er heel lastig uit. Maar dat had ik vorig jaar bij de Vuelta ook. Toen zag ik al die profielen en dacht ik: ‘Dat is toch niet normaal, al die beklimmingen!’ Maar toen reed ik er en ging het wel erg lekker. En nu zat ik weer zuchtend achter mijn computer, haha!”

Poels weet zo goed als zeker wat zijn rol gaat zijn in de Giro, al hoort hij dat vlak voor de Italiaanse rittenkoers pas definitief. Onze landgenoot voorspelt dat de Sky-trein opnieuw zijn werk zal doen. “Je gaat mij in het zog van Chris zien en op het eind van de etappes moet ik dan ook gaan meewerken. Ik ben letterlijk en figuurlijk dus de schaduwkopman. Maar kijk: niet iedereen rijdt zoals wij dat doen. Wij hebben altijd één kopman en het hele team rijdt in zijn dienst. Bij andere ploegen heeft een kopman bijvoorbeeld vier renners en een paar losse flodders of een sprinter erbij. En dat is onze kracht. Wij hebben één man. Maar als het dan misgaat, gaat het ook echt mis”, lacht hij. “Ik heb alleen geen idee hoe dat is. Intussen heb ik drie grote rondes met Chris gedaan en die heeft hij alle drie gewonnen.”

Top vijf in de Giro is een van mijn stoutste dromen.

Ondanks zijn onvoorwaardelijke steun aan Froome, wil Poels zelf ook een resultaat rijden in Italië. Ook wanneer de Brit wel volop in de strijd om de roze leiderstrui verwikkeld is, heeft Poels een plannetje. “Het zou heel mooi zijn als hetzelfde scenario als in de Vuelta erin zit. Maar dat hangt ook een beetje van Chris af. Alle pijlen zijn op hem gericht. Daar hangt ook mijn beleving aan vast. Maar ikzelf hoop daarnaast wel een plek bij de eerste vijf te realiseren, al is dat wel een van mijn stoutste dromen. Dat zou wel heel gaaf zijn. Maar ik ben niet ontevreden als het niet lukt, hoor. Als Chris de Giro wint en ik heb mijn aandeel daarin… Ik moet niet als een natte krant rondrijden. Ik wil wel echt mijn steentje bijdragen.”

Als schaduwkopman mikt Poels op een top 5-notering in het eindklassement van de Giro. En dat terwijl de Limburger in grote rondes altijd wel een mindere dag heeft. Maar zo bont als die slechte dag in de Giro van 2014, zal het niet snel meer worden. “In het begin van de Vuelta had ik op Andorra ook een slechte dag. Toen verloor ik gelijk twee minuten. En dat is natuurlijk best veel. Aan de andere kant, wanneer je ziet dat je dan als zesde eindigt. Dan valt het wel mee. Op die dag en die week erna, dacht ik steeds: ‘Dit gaat hem niet worden.’ De truc is om zo’n dag te voorkomen, maar dat is niet gemakkelijk. Chris heeft bijvoorbeeld nooit hele slechte dagen. Ik ben er ook van overtuigd dat als je ouder bent, je minder slechte dagen hebt. De kunst om een goede grote ronde te rijden, is om je slechte dag zo min mogelijk slecht te laten zijn. Maar ik snap af en toe niet hoe dat gaat”, grapt Poels weer. “Het is ongrijpbaar en daardoor menselijk.”

Ambities als kopman

Wout Poels – foto: Sirotti

Poels zou met zijn klimcapaciteiten en zijn tijdrijdersbenen niet misstaan als kopman. “Ik zit daar een beetje op te wachten. Chris komt ineens met allerlei nieuwe plannen. Hij reed afgelopen jaar de Vuelta, nu weer de Giro. Het houdt niet op, joh. En soms is dat wel irritant”, knipoogt Poels met een lach. “Maar aan de andere kant vind ik het ook heel mooi om voor een renner als Chris te werken. En als ik dan stiekem een top tien binnenschuif, dan is dat ook goed. Weet je wat het is: ik moet in een grote ronde hoe dan ook op het beste van mijn kunnen zijn. Ik moet topprestaties leveren, ook al rijd ik niet voor mezelf. Ik train dus hetzelfde als wanneer ik de kopman was geweest. Als je een knecht op het vlakke bent, moet je anders trainen. Maar ik ben ervoor aangenomen om zo hard mogelijk over die bergen te koersen. Voor zo ver het gaat, moet ik er iedere dag zo lang mogelijk bijblijven.”

Na de Giro rijdt Poels ook de Tour de France. Komend seizoen hoopt hij in een grote ronde zelf zijn kans te krijgen als kopman. “Dan denk ik bij voorkeur aan de Giro en dat zou ik dan graag op voorhand weten. Als ik de kans krijg, wil ik die wel goed kunnen pakken. En er niet van gebruikmaken als de beoogde kopman niet kan starten. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik ieder jaar weer een beetje doorgroei. Al kan het natuurlijk altijd het laatste stapje zijn. De kunst is om dit zo lang mogelijk vast te houden. Vaak is het zo dat een renner al jong goed is en vervolgens niet echt meer doorgroeit, terwijl andere juist op latere leeftijd boven komen drijven. Behalve Alejandro Valverde, die heeft het allebei. Laat mij dan maar de nieuwe Valverde zijn. Dan zit ik pas over zeven of acht jaar op mijn top”, grapt Poels.

Ik zou heel graag een keer de kopman willen zijn.

Poels heeft nog een contract tot en met 2019 bij Sky, waar ook jonge talenten als Egan Bernal al serieus op de deur kloppen. Voor Poels volgt komend jaar een lastige keuze: blijft hij luxeknecht, of gaat hij elders het kopmanschap opeisen? “Dat laatste zou ik wel heel graag willen. Ik zou het heel mooi vinden om in een grote ronde een keer een hele ploeg achter me te hebben. Je wil van wielrennen niet je beroep maken om te knechten. Ik heb het geluk dat ik het een beetje kan combineren. Maar ik voel me wel heel goed bij Sky. Alles is super goed geregeld. Ik lig goed binnen het team. Als ik nu zou moeten kiezen, zou ik blijven. Ook nu ik in Monaco woon. Ze regelen voor mij een taxi die me naar het vliegveld brengt. ’s Morgens kan ik in het teamhuis eten ophalen voordat ik ga trainen en wanneer ik wil dat er iemand met me meegaat dan gaat er een volgwagen mee. Dat zijn allemaal zaken die super professioneel geregeld zijn. Die kleine dingetjes maken voor mij net het verschil. Je haalt gewoon het maximale uit jezelf.”