Annemiek van Vleuten is de nieuwe wereldkampioene bij de vrouwen. In Wollongong veroverde de ervaren Nederlandse op z’n Joop Zoetemelks de regenboogtrui na een beslissende versnelling in de slotkilometer. “Ik wist dat dit de enige kans was. Ik was maar aan het wachten en wachten tot ze over me heen kwamen, maar dat gebeurde niet!”, glundert ze vol ongeloof in het flashinterview.

“Ik kan het niet geloven!”, jubelt de verbaasde 39-jarige winnares, die daarmee ook de oudste wereldkampioene ooit is. “Ik zit eigenlijk te wachten op het moment dat er iemand bij me komt om te vertellen dat het niet waar is. Ik was in de slotfase steeds achterom aan het kijken naar Marianne Vos. Ik voelde dat ze niet terugkwamen. Ik wist ook dat ik niet kon sprinten met mijn gebroken elleboog. Ik moest van achteren aanvallen. Dat was de enige kans die ik had.”

Dat moest ook op z’n Zoetemelks, want Van Vleuten kon door haar blessure niet staan op de trappers. “De pijn was een hel. Ik kon de hele dag niet uit het zadel komen, ik moest steeds blijven zitten. Op iedere klim ontploften mijn benen. Ik had voor woensdag zo’n ander plan dan nu… Ik wilde al aanvallen op Mount Keira in de openingsronde. Maar mijn wedstrijd was nu compleet anders. Marianne was de enige kopvrouwe. Ik was knecht met een gebroken elleboog en nu ben ik wereldkampioen!”

Het is de tweede wereldtitel op de weg voor de renster van Movistar, die in 2023 haar lange loopbaan beëindigt. “Beide titels hebben een verhaal, maar ze zijn wel heel anders. Ik twijfelde of ik mijn speciale oorbellen (die ze van haar overleden vader kreeg, red.) moest dragen. Maar ze brengen geluk, dus deed ik dat maar. Eigenlijk wilde ik vandaag een Yorkshire 2.0 doen. Maar dat was door de elleboogbreuk niet mogelijk…”

En dus verzilverde ze de enige kans die ze in de diepe finale had. “Nu val ik aan in de laatste kilometer, een heel andere verhaal. Nu ben ik wereldkampioene in mijn laatste jaar van mijn carrière. Daarom was ik aanvankelijk ook zo teleurgesteld over die elleboog. Na Yorkshire heb ik mijn regenboogtrui gedragen in het COVID-jaar. Dat was niet het beste en mooiste seizoen om die prachtige trui te dragen. Nu zal ik er met volle teugen van kunnen genieten.”

Van Vleuten straalt van oor tot oor – foto: Cor Vos

‘Ik startte zonder ambities’
Dat Van Vleuten überhaupt aan de start verscheen, was al een wonder. Ze brak natuurlijk haar elleboog. Maar als Demi Vollering niet ziek was geweest, had de kersverse wereldkampioen het besluit genomen om niet te starten. Dat deed ze toch, om Vos proberen wereldkampioen te maken. Bij de NOS ging ze nog een keer in op haar gouden medaille. “Ik kan het nog steeds niet geloven”, zegt ze ook daar na de podiumhuldiging.

“Tegen vrienden en kennissen heb ik gezegd dat ze hun wekker niet hoefden te zetten, dat ze rustig moesten blijven slapen”, zegt ze. “Het plan – 120 kilometer solo – dat ik had, ging niet meer door. Ik reed hier in volle ondersteuning voor Marianne. Zelfs toen ze loste, heb ik op haar gewacht. Ik kwam dan over de top in dat tweede groepje en Ellen van Dijk en Marianne konden niet meer oversteken. Ik wist in de slotkilometer dat ik moest versnellen. Ik heb niet meer omgekeken en ben blijven gaan.”

Ze gooit het zelf op haar inhoud, dat ze ondanks alles toch de wereldtitel uit het vuur wist te slepen. “Ik moest echt hangen naar de finish. De streep kwam dichterbij, maar de sprinters kwamen er maar niet over. Ik dacht er nog even aan om uit het zadel te komen, maar dat hoefde niet. Ik had het perfecte moment gekozen en ik ga niet zo snel kapot. Maar ik ben echt nul seconden bezig geweest met het winnen van de koers. Ik was er volledig voor Marianne. Door de elleboog had ik geen enkele ambitie.”

Van Vleuten voltooit met haar titel een unieke prestatie. Ze won dit jaar de Giro d’Italia, de Tour de France, de Vuelta a España én het WK voor vrouwen. “Ik dacht ook dat ik vandaag geen geluk nodig had, maar ik ben toch heel blij dat ik mijn speciale oorbellen heb ingedaan”, zegt ze geëmotioneerd. “Ik heb een ongelooflijk seizoen. Al mijn doelen zijn waarheid geworden. Ik zal de trui met trots dragen. Het is zo mooi om deze trui te hebben, helemaal in mijn laatste jaar als prof. Dit is het mooiste cadeau in het wielrennen.”