Materiaalzone 
Fietstoerisme 
WK veldrijden 2023 in Hoogerheide: Voorbeschouwing mannen – Verzilvert Wout van Aert zijn status als topfavoriet?
Niets is symbolischer voor een wereldtitel dan de regenboog. Goede prestaties brengen renners in het stralend middenpunt, maar daarvoor zijn bloed, zweet en tranen nodig om er te komen. Net zoals zon en regen nodig zijn om een regenboog te vormen. Komende zondag 5 februari is Hoogerheide het decor voor de wereldkampioenschappen veldrijden 2023. De belangrijkste crossafspraak van deze winter. WielerFlits blikt uitgebreid vooruit.
Een must-have voor wielerfans! Op 20 september verschijnt er weer een nieuwe RIDE Magazine. Onze 172 pagina’s dikke najaars-editie staat weer vol met prachtige wielerverhalen om heerlijk van te genieten. Bestel jouw exemplaar nu online voor slechts € 9,95. Snelle beslissers ontvangen 15 euro korting bij FuturumShop. RIDE extra voordelig lezen? Neem dan nu een abonnement en krijg 20% korting!Historie
Het WK veldrijden zag het levenslicht in 1950, vijf jaar na de Tweede Wereldoorlog. Parijs was het decor voor de eerste titelstrijd om de regenboogtruien in de cyclocross. Het eerste podium was volledig Frans, maar kreeg meteen wel een ‘grote’ winnaar – alhoewel zijn gestalte dat niet was: Jean Robic. De kleine Fransman was een pionier op de fiets. Zo gebruikte hij drinkbussen met lood om sneller te kunnen dalen als klein menneke. Ook kwam hij steevast naar de koers met een zelfgemaakte valhelm, omdat Robic bang was om hoofdletsel op te lopen. Maar boven alles won hij in 1947 bij zijn eerste deelname de Tour de France. En zo kreeg de UCI een grote winnaar.
Meer Jean Robic wordt het niet: inclusief valhelm en loden drinkbussen – foto: Cor Vos
De eerste negen edities bleven een Frans feestje. Roger Rondeaux was na Robic drie keer ’s werelds beste, maar André Dufraisse deed er daarna een schepje bovenop. De Fransman won liefst vijf keer op rij en staat daarmee nog altijd op een gedeelde tweede plaats wat betreft het aantal zeges. In 1959 gaf hij het stokje door aan de Italiaan Renato Longo, die ook vijf keer zou winnen. Dat destijds in felle strijd met de Duitser Rolf Wolfshohl (drie zeges) en de gebroeders Eric en Roger De Vlaeminck. Eerstgenoemde werd in 1966 de eerste Belgische WK-winnaar in het veldrijden. Sterker: Eric won zeven keer op acht edities en dat is nog altijd het absolute record.
Ook Roger mocht één keer de euforie van de wereldtitel proeven. Dat was in 1975 in het Zwitserse Melchnau. Toeval of niet, in de jaren daarna namen crossers uit het Alpenland het commando over. Peter Frischknecht was er daar een van. De vader van latere wereldkampioen mountainbiken Thomas Frischknecht en de opa van huidige MTB-prof Andri Frischknecht won, ondanks twee keer brons en drie keer zilver, nooit de regenboogtrui. Dat was voorbehouden aan Albert Zweifel, die vier keer op rij won van ’76 tot ’79 en er in 1986 nog een vijfde wereldtitel bij deed. Daartussen noteren we vier wereldtitels voor Roland Liboton, misschien wel de beste ooit.
Liboton wint in Birmingham (1983) voor Zweifel en Thaler – foto: Cor Vos
Gedenkwaardige edities
Tussen de vier zeges van de Belg in, zagen we in 1981 ook de eerste Nederlander op het hoogste schavot: Hennie Stamsnijder, vader van oud-renner Tom. In die jaren kwam ook Adrie van der Poel piepen. Nadat hij naar eigen zeggen de wereldtitel verspeelde aan Klaus-Peter Thaler in München (1985), werd hij tussen 1988 en 1991 vier keer op rij tweede. Uiteindelijk lukte het hem in de nadagen van zijn carrière alsnog om de wereldtitel te grijpen. In het Franse Montreuil verschalkte hij in 1996 de Italianen Daniele Pontoni en Luca Bramati. Daarvoor hadden we in 1994 ook het gedenkwaardige WK in het zand van Koksijde gehad. Daar stal Paul Herygers de show.
Na twee wereldtitels voor Mario De Clercq voor de eeuwwisseling, volgt in Sint-Michielsgestel (2000) misschien wel het meest bekende WK veldrijden ooit. De Clercq is opnieuw een van de favorieten. Topfavoriet was echter groot talent en winnaar van bijna alle grote prijzen dat seizoen; Sven Nys. Hij reed voor Rabobank, net als Adrie van der Poel en thuisrijder Richard Groenendaal. Binnen de ploeg was afgesproken dat er niet achter elkaar gereden werd. Groenendaal vertrok als een speer, waardoor Nys in de tang zat. De Clercq verweet hem dat en public, ondanks dat Groenendaal die dag simpelweg de beste was. Na de cross was België echter te klein en werd Nys weggezet als landverrader. De Kannibaal zag daar het levenslicht.
In 2002 won De Clercq toch zijn derde titel. Het was tekenend voor de heerschappij die België in die jaren had. Erwin Vervecken won drie keer, Bart Wellens en Niels Albert deden dat ieder tweemaal. Net als Nys overigens, die ondanks zijn dominantie door de jaren heen nooit verder kwam dan twee wereldtitels. Toch geldt Nys, misschien nog wel meer dan Liboton, als beste crosser ooit.
Sinds 2015 maken Mathieu van der Poel en Wout van Aert de dienst uit, met respectievelijk vier en drie titels. In de 25 voorgaande edities was de titel – behoudens 2010, 2011 en 2014 (drie keer Zdeněk Štybar) – naar een Belg of Nederlander gegaan. Vorig jaar brak het Britse toptalent Tom Pidcock – bij afwezigheid van Van der Poel en Van Aert – de Laaglandse heerschappij.
Laatste tien winnaars WK veldrijden
2022: 
Tom Pidcock
2021: 
Mathieu van der Poel
2020: Mathieu van der Poel
2019: Mathieu van der Poel
2018: 
Wout van Aert
2017: Wout van Aert
2016: Wout van Aert
2015: Mathieu van der Poel
2014: 
Zdeněk Štybar
2013: Sven Nys
GP Adrie van der Poel
Na een profcarrière van maar liefst negentien seizoenen met daarin zeges in de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik, Amstel Gold Race, Clásica San Sebastián, Parijs-Tours, de vermaarde klassieker Zuri Metzgete, zilver op het WK op de weg 1983 én de wereldtitel veldrijden in 1996, zette Adrie van der Poel in 2000 een punt achter zijn imposante carrière.
Dat gebeurde op 20 februari van dat jaar met een afscheidsveldrit in zijn geboortedorp Hoogerheide. De UCI en de KNWU waren dermate onder de indruk van de geste, dat zij het organiserend comité vroegen om de cross verder uit te bouwen. Zie daar de geboorte van de GP Adrie van der Poel.
Op het podium na de eerste GP Adrie van der Poel herkennen we Adrie’s vrouw Corinne én kleintjes Mathieu en David van der Poel – foto: Cor Vos
Voorzitter van het comité is sinds dag één Jan Prop, tevens woordvoerder van de gemeente Woensdrecht waartoe Hoogerheide behoort. Ook Adrie zelf is verbonden aan het bestuur van de veldrit en is onder meer – samen met Marc Dierickx, die tijdens zijn actieve wielercarrière en zeker ook daarna een hechte band met Van der Poel senior opbouwde – verantwoordelijk voor het bouwen van het parcours, waaraan ook Adrie’s broertje en oud-prof Jacques een significante bijdrage levert. De laatste jaren is Hoogerheide steevast de slotmanche van de Wereldbeker.
Recordhouder bij de mannen in Hoogerheide is… Mathieu van der Poel. De jongste Van der Poel-telg won tussen 2015 en 2020 vijf van de zes edities. Alleen Lars van der Haar doorbrak in 2017 de hegemonie; Van der Poel werd die dag – een week voor het WK lekke banden in het Luxemburgse Bièles – slechts 24ste.
MVDP werd in Hoogerheide trouwens ook voor het eerst Nederlands kampioen op de weg bij de elite, op dezelfde plek waar ook de finish van de veldrit ligt. Op de Scheldeweg lag al één keer eerder de streep voor het WK veldrijden. In 2014 was wegrenner Zdeněk Štybar de fulltimecrossers er de baas. Tijdens het WK in 2009 was de finish nog aan de Raadhuisstraat in het centrum van Hoogerheide.
Laatste tien winnaars GP Adrie van der Poel
2022: Eli Iserbyt
2021: Niet verreden wegens coronapandemie
2020: Mathieu van der Poel
2019: Mathieu van der Poel
2018: Mathieu van der Poel
2017: Lars van der Haar
2016: Mathieu van der Poel
2015: Mathieu van der Poel
2013: Martin Bina
2012: Kevin Pauwels
2011: Niels Albert
Historie WK veldrijden in Hoogerheide
2023: …
2014: Zdeněk Štybar
2009: Niels Albert
[toto id=”463871″ link=”https://bit.ly/toto-widget-wkcross23-m” title=”Wie wint het WK Veldrijden?”]
Vorige editie
Pidcock kwam als superman over de finish vliegen – foto: Cor Vos
Het Amerikaanse Fayetteville in de staat Arkansas was vorig jaar het epicentrum van het WK veldrijden. Op hetzelfde parcours als de Wereldbeker in hetzelfde seizoen, konden de crossers zich klaarmaken voor een veredeld mountainbikeparcours, dat er door droogte razendsnel bij lag.
Een langere klim in het begin en een gigantische trappartij tegen het einde van de ronde, moesten het verschil maken. Uiteindelijk was het Lars van der Haar die de kopstart pakte. De Belgen waren in het overtal en dus was het aanvallen geblazen. Toon Aerts was de eerste die de lont in het kruitvat stak, maar na een ronde was er nog een heel (divers) pakketje renners samen bij elkaar.
Uiteindelijk voerde de verrassende Fransman Clément Venturini de forcing, nadat België in de beginfase vooral tegen Tom Pidcock reed in plaats van zelf de koers te maken. Toen de Brit in de vijfde ronde een verschroeiende demarrage plaatste op de lange beklimming, had niemand daarop een antwoord.
Eli Iserbyt probeerde het wel en zwom een tijdje tussen Pidcock en een achtervolgend groepje. In dat groepje was het opnieuw Venturini die hem tot de orde riep. Pidcock bleek al snel niet meer te achterhalen, waardoor er een strijd voor zilver en brons ontstond. Van der Haar was daarin de sterkste; hij reed weg met Iserbyt, die hij daarna vloerde.
WK veldrijden 2022 in Fayetteville
Uitslag elite mannen
Tom Pidcock in 1u00m36s
Lars van der Haar op 30s
Eli Iserbyt op 32s
4. Michael Vanthourenhout op 52s
5. 
Clément Venturini op 57s
Volledige uitslag + verslag
[toto id=”463871″ link=”https://bit.ly/toto-widget-wkcross23-m” title=”Wie wint het WK Veldrijden?”]
Parcours
De Wereldbeker in Hoogerheide voelt vaak als een warm welkom voor de crossers en zal dat nu ook als WK-omloop zijn. Het is een wedstrijd aan een hoge intensiteit, vanwege het snelle karakter van de omloop. De Brabantse Wal is het decor voor de GP Adrie van der Poel, waarvan het parcours op nog geen kilometer van het – inmiddels gesloopte – ouderlijk huis ligt.
De ronde is uitgetekend door Van der Poel senior (met hulp van Marc Dierickx) zelf en in de loop der jaren is het ook nauwelijks veranderd. Er zitten de nodige bochten in de omloop, maar ook een aantal rechte stukken. Het voornaamste doel dat de organisatie stelt: overzicht bieden aan het publiek.
Kenmerkend voor het rondje zijn de passages door het bos over de Brabantse Wal, de bekende U-bocht om de boom en de trappen – die de naam Stairway to Heaven draagt, vernoemd naar het iconische nummer van rockband Led Zeppelin – vlak voor het einde van de ronde op de hellende Scheldeweg. Daar waar Mathieu van der Poel in 2018 ook Nederlandse kampioen op de weg werd.
De totale lengte van één ronde herbergt ruim drie kilometer. In vergelijking met het parcours van de Wereldbeker (de UCI roept Hoogerheide al jaren uit tot de best georganiseerde Wereldbeker van de cyclus) tekenen we een aantal wijzigingen op.
De iconische trappen in Hoogerheide – foto: Cor Vos
Om de laatste stand van zaken door te nemen, laten we parcoursbouwer Adrie zelf aan het woord. “De fietsbrug na de startstrook is teruggekeerd. Die zat er altijd in, maar vorig jaar was deze niet nodig omdat er geen publiek welkom was. Daarna is er tot na de eerste materiaalpost weinig veranderd. Daarna wel.”
“We maken nu een extra lus voor het bos langs. Dat heeft te maken met de ondergrond, omdat het de laatste tijd veel geregend heeft. Ik wil niet dat de renners te veel achter elkaar moeten lopen. Liever vier keer vijftig meter, dan één keer tweehonderd meter. Daarnaast rijden ze dit keer niet meer door de onderste wei aan de bovenkant van het middenterrein.”
Daardoor ligt er nu een extra derde lus voor de VIP-tent. “Dat is uiteraard voor hen interessanter, maar dat heeft vooral te maken met veiligheid”, legt Van der Poel uit. “Het publiek kan zich daardoor vrijer bewegen en we hebben bijna geen doorgangen meer op het parcours, alleen twee voor de veiligheidsdiensten. Dat hebben we opgelost door drie bruggen te plaatsen, waar het publiek dan onder door kan.”
“Ook is er een loopbrug over het parcours, waardoor mensen van de VIP-tent het veld in kunnen en vice versa. De toeschouwers mogen nu ook helemaal rond lopen. Dat hebben we met Natuurmonumenten – die eigenaar zijn van de grond en zeer welwillend zijn geweest – kunnen regelen. Voor ieders is er dus wat wils, en de risico’s zijn geminimaliseerd.”
Het noordelijke deel van het parcours met de trappen en de schuine kant vlak voor de finish, zijn onberoerd gebleven. “Maar net daarvoor is wel iets veranderd”, wijst Adrie van der Poel aan. “De balken lagen voordien voor de VIP-tent, maar die leggen we nu in het rechte stuk voor het podium voor mindervaliden en parallel aan de schuine kant na de trappen.”
“We wilden er 100% zeker van zijn dat de ondergrond bij de balken geen modder wordt (vorig jaar was dat wel het geval met een aantal valpartijen tot gevolg, red.). Nu liggen die dus zo’n 500 meter voor de finish, gevolgd door de trappen en dan de schuine kant, voor de hellende laatste rechte lijn naar de eindstreep.”
Van der Poel senior vervulde in 1996 zijn eigen, langgekoesterde WK-droom – foto: Cor Vos
Van der Poel zelf is blij met hoe de omloop is uitgetekend en opgebouwd, maar laat het aan de renners om erover te oordelen. “Ik denk dat het afwijkend is, omdat het een beetje lijkt op een cross van vroeger. Er zitten niet te veel 180-graden-bochten in, die we de laatste jaren wel in veelvoud zien. Hier zie je meer doortrapbochten.”
“Het mooie en gelijk ook uitdagende aan deze ronde is dat je overal het verschil kunt maken. Al zijn we wel verschrikkelijk afhankelijk van het weer. Regent het, dan is het veel lopen in de modder in de onderste wei. Daar komen we nu terug uit het bos, echt een lastig stuk. Ik vind dat een heel mooie en spectaculaire meerwaarde.”
Blijft het droog, zoals de voorspellingen zeggen, dan verwacht de parcoursbouwer een snelle cross zoals we die kennen in Hoogerheide. “Maar ook dan zullen in dat nieuwe stukje naar de tweede materiaalpost toe verschillen ontstaan, zeker met die twee bruggen. We hopen er iets moois van gemaakt te hebben en ik denk dat we de lat weer een stukje hoger hebben gelegd, qua veiligheid.”
“Op 95% van de ronde zijn veiligheidszones ingebouwd, waardoor het publiek daar twee meter van het parcours af blijft. Gekke taferelen gaan we daardoor hopelijk niet zien. Ik hoop gewoon op een mooi WK-weekend. Voor mij is het geslaagd als er geen ongelukken gebeuren.”
Overige informatie
Locatie
Scheldeweg, Hoogerheide
Bereikbaarheid voor het publiek en renners kan vanaf meerdere kanten. Wie met de auto komt, pakt altijd afslag 30 naar Hoogerheide-Ossendrecht-Putte op ofwel de A4, ofwel de A58. Meer informatie over de aanrijroutes vind je hier.
Tickets
Tickets zijn er in de voorverkoop voor verschillende dagen en prijzen. Combitickets voor heel het weekend kosten 46 euro. Aan de deur zijn de prijzen iets duurder. Een combiticket kost dan 50 euro. Vooraf bestellen kan hier.
Praktische informatie
Website organisatie
Deelnemerslijst (volgt later)
Website UCI, met live rondetijden
Technische gids WK veldrijden 2023
Twitter organisatie
#WKHoogerheide2023
[toto id=”463871″ link=”https://bit.ly/toto-widget-wkcross23-m” title=”Wie wint het WK Veldrijden?”]
Favorieten WK veldrijden 2023 – Elite mannen
Hoogerheide mag zich opnieuw opmaken voor het duel tussen de twee beste veldrijders van de laatste jaren. Een oeroude clash tussen België en Nederland. Geen inmenging van buitenaf. De grootste stoorzender wat dat betreft de laatste twee winters is Tom Pidcock, de regerend wereldkampioen.
Het Britse supertalent is er helaas niet bij op de Brabantse Wal. Hij geeft de voorkeur aan een gedegen voorbereiding op het klassieke voorjaar, waar hij van begin tot eind de degens wil kruisen met diezelfde Van Aert en Van der Poel. Een opvallende keuze van de Brit, die hem toch op de nodige kritiek kwam te staan. Desalniettemin kunnen we verlekkerd uitkijken.
Wout van Aert demonstreerde hoogvorm in Hamme – foto: Cor Vos
Afgaande op de voorbije crosswinter, moeten we spreken over twee absolute topfavorieten. Toch heeft er eentje een streepje voor en dat is Wout van Aert. In voorbereiding op het WK reed hij dertien crossen. Daarvan won hij er liefst negen. Zijn slechtste resultaat? Tweede, in alle vier de crossen die hij niet won. Alleen bij zijn eerste veldrit van deze winter in Antwerpen, tijdens de klassieker in Gavere, mede door pech in zijn eigen woonplaats Herentals en vorig weekend in Benidorm. In alle andere crossen was hij dit seizoen heer en meester. De crosser van Jumbo-Visma is het met andere woorden aan zijn stand verplicht om te zegevieren op het WK zondag.
Opvallend detail: Wout van Aert won als elite nog nooit in Hoogerheide. Dat deed hij wél bij het laatste WK in het grensdorp. Toen was zijn eeuwige rivaal in eigen huis de torenhoge topfavoriet, maar reed – toen nog – Woutje de door zenuwen bevangen en halfzieke MVDP naar huis in de beloftenwedstrijd. Dit keer zijn de rollen omgedraaid en is Van Aert de grotere favoriet.
Zijn eclatante en solide zege in Hamme onderstreept dat nog maar eens. De drievoudig wereldkampioen is klaar om te schitteren in het hol van de leeuw. “Ik heb me de reis naar Besançon bewust bespaard, om daar een voordeel uit te halen. Nu is het rusten en op naar volgende week. Ik heb mezelf in Hamme goed getest met een zware wedstrijd”, zei Van Aert.
Van der Poel maakte indruk in Gavere eind december – foto: Cor Vos
Zijn grote uitdager luistert zoals altijd naar Mathieu van der Poel. De band tussen de net 28-jarige Nederlander en Hoogerheide behoeft geen introductie meer: beide zijn tot aan de wortels toe met elkaar verankerd. De crosser van Alpecin-Deceuninck is in bijna alle opzichten de bovenliggende partij in vergelijking met Van Aert: meer wereldtitels, ongeslagen in Hoogerheide bij de profs, een betere startpositie dankzij een hogere plaats in de Wereldbeker-stand deze winter en ook het publiek zal meer dan in andere crossen aan zijn zijde zijn. Toch is er een grote factor die niet hem, maar de Belg topfavoriet maakt: de vraagtekens die er zijn omtrent zijn rug.
MVDP won weliswaar meteen bij zijn entree in Hulst en versloeg Van Aert een week later in Antwerpen, ondanks een pittige val op zijn knie een dag voordien in Boom. Nadien won de Nederlander slechts drie van de negen onderlinge duels. Pech voorkwam wel een sprint in zowel Loenhout (gewonnen door Van Aert) en Herentals (gewonnen door Van der Poel). Daarna staken plots zijn rugproblemen weer op in Koksijde en Zonhoven.
Daarna deden beiden een wegstage en won Van der Poel het laatste onderlinge duel in Benidorm. Zijn splijtende demarrage in Besançon liet in ieder geval geen vraagtekens over zijn vorm achter. “Wout heeft een paar keer het voordeel gehad, maar hopelijk kan ik weerwerk bieden”, zegt MVDP. “We zijn aan elkaar gewaagd. Ik doe nog een paar lastige maar korte trainingen, en neem ook rust om mijn beste crossbenen te hebben in Hoogerheide.”
Lars van der Haar is altijd goed op kampioenschappen – foto: Cor Vos
Het gezegde ‘waar twee strijden om een been, gaat de derde ermee heen’ lijkt in Hoogerheide een utopie, omdat Van Aert en Van der Poel een klasse apart zijn. Maar poets Lars van der Haar niet uit. De 31-jarige Nederlander van Baloise Trek Lions komt altijd bovendrijven op een WK. Thuis heeft hij al twee zilveren en twee bronzen elite-medailles liggen. De Nederlandse kampioen won weliswaar ‘pas’ vier keer deze winter, waarvan alleen de Koppenberg een klassementscross was. Behoudens Diegem, Zonhoven en Benidorm, viel Van der Haar nergens buiten de top-5. Hij is de constantheid zelve deze winter. Maar vooral: hij vindt in Hoogerheide een parcours op zijn lijf.
Dat geldt niet voor Laurens Sweeck. De Belg staat eerste op de UCI Ranking en won deze winter de Wereldbeker. Reden genoeg om hem in een tijdperk zonder Van Aert en Van der Poel als topfavoriet te bestempelen. De 29-jarige Belg van Crelan-Fristads kwam de laatste jaren in Hoogerheide echter niet in het stuk voor. Zijn laatste drie resultaten zijn een tiende (2022), negende (2020) en dertiende (2019) plek. Op WK’s kwam hij ook nooit verder dan een vijfde stek. Desondanks is Sweeck wel bezig aan zijn beste winter ooit en dus moet hij zeker de strijd met Van der Haar kunnen aangaan voor de laatste podiumplek. Het zou de kers op Sweecks taart zijn, die wel het podium ambieert. Zondag was hij nog tweede in Besançon.
Vanthourenhout staat net boven Sweeck – foto: Cor Vos
In die vermoedelijke wedstrijd in een wedstrijd om brons zal Michael Vanthourenhout zich tevens mengen. Ook de leeftijdsgenoot van Sweeck is bezig aan zijn beste winter ooit, waarin hij al twee vette hoofdprijzen voor zijn rekening nam: in Namen werd hij in november Europees kampioen en afgelopen maand stak hij ook de Belgische titel op zak in Lokeren. Dat was in een rechtstreeks duel met Sweeck en dat houdt de gemoederen door een aantal incidenten nog altijd bezig. In tegenstelling tot Sweeck komt Vanthourenhout wél goed tot zijn recht in Hoogerheide en verzamelde hij ook op WK’s door de jaren heen betere resultaten dan zijn generatiegenoot. Hoewel hij vorige week ziek was, was hij in Hamme (derde) meteen weer op de afspraak.
Tot en met de Superprestige in Ruddervoorde leek er voor de andere crossers niets te doen aan Eli Iserbyt. Hij won de eerste drie Wereldbekers van het seizoen, maar daarna kwam er zand in de motor. Op het EK kwam de reden daarvan aan het licht: rugproblemen, ook al. Daar bleef hij tijden mee sukkelen, waarna een harde val op het ijs van Val di Sole ook zijn kerstperiode om zeep dreigde te helpen. De 25-jarige ploegmaat van Vanthourenhout bij Pauwels Sauzen-Bingoal rechtte sindsdien echter zijn rug en schreef zowaar de GP Sven Nys op zijn naam – weliswaar na een foutje van Pidcock. Toch lijkt Iserbyt de minst grote kans van de vier te hebben op brons, ondanks zijn sterke wedstrijden in Benidorm, Hamme en Besançon.
Iserbyt is in Hoogerheide de underdog voor brons – foto: Cor Vos
Eerlijk is eerlijk: buiten de zes sterren in deze voorbeschouwing, praten we louter nog over jongens die in de top-10 kunnen eindigen. Outsiders voor het podium zijn zij namelijk niet te noemen. Joris Nieuwenhuis en Pim Ronhaar zijn de enige Nederlanders die een verre top-10-plek mogen ambiëren, terwijl dat bij België verder geldt voor Niels Vandeputte, Toon Vandebosch en seizoensrevelatie Gerben Kuypers.
Voor Vandeputte en Vandebosch zit vooral een belangrijke rol bij de start, omdat zij Wout van Aert – die start op rij twee – voorrang moeten verlenen van bondscoach Sven Vanthourenhout. Buitenlandse kanshebbers voor een top-10-plek zijn Kevin Kuhn (die ongetwijfeld de kopstart neemt), de WK-verrassing van 2022 Clément Venturini en de Spanjaard Felipe Orts. Grootste dark horse, als laatste: Brits kampioen Cameron Mason. Hij bereidde zich in stilte voor.
Favorieten volgens WielerFlits
*** Wout van Aert
** Mathieu van der Poel, Lars van der Haar
* Michael Vanthourenhout, Laurens Sweeck, Eli Iserbyt
Deelnemerslijst (volgt later)
[toto id=”463871″ link=”https://bit.ly/toto-widget-wkcross23-m” title=”Wie wint het WK Veldrijden?”]
Weer en TV
Het weekend lijkt volgens Weeronline grotendeels droog te verlopen, laten ze ons weten. “In de nacht naar zondag is kans op wat regen bij een graad of 7. Maar ook dit is niet zo veel. Zondag is er een mix van zon, wolken en enkele buien. In de loop van de middag neemt de buienkans af, waardoor de mannenwedstrijd waarschijnlijk droog verloopt. Het wordt een graad of 8, maar door een stevige noordwestenwind (4 of 5 Bft) voelt het aan als 3 graden.”
Het WK veldrijden is op allerlei manieren en kanalen te bekijken. De NOS, Sporza en Eurosport tonen de wedstrijd voor elite mannen live op tv en online. Vanaf de start om 15.00 uur hoef je dus geen seconde te missen van alle actie in Hoogerheide. Niet in staat om te kijken? Lees en chat dan mee tijdens het liveblog van WielerFlits, waar je geen enkele update hoeft te missen!
Om te reageren moet je ingelogd zijn.