Fietstoerisme Soms heeft iets om een onverklaarbare reden een immense impact op je. Voor de één is het een bepaald liedje en voor de ander een bijzondere gebeurtenis. Voor mij is dat een plek: de Tre Cime di Lavaredo.

Ik heb het er met velen over gehad, maar ik kan het lastig verklaren. Laat staan onder woorden brengen. Misschien komt het door de talloze bergtoppen, die als het ontelbare aantal haartjes van een tapijt in de lucht staan, zo ver als het oog reikt. Misschien komt het door de drie gigantische pieken, die een ongekend icoon van natuurlijke schoonheid vormen. Misschien komt het door de frisse berglucht die hier zo vaak waait, waardoor zelfs op de warmste zomerdag de haren op mijn bovenarmen overeind staan. Ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat dit zonder meer één van mijn favoriete plekken op aarde is. Ik kende de drie iconische pieken van de foto’s en als klein kind was ik er al eens geweest. Vermoedelijk zat ik bij mijn vader op zijn schouders of sliep ik het merendeel van de wandeling in de draagzak. Herinneringen aan dat eerste bezoek met deze bijzondere plek heb ik in elk geval niet.

Overweldigend
De eerste echte kennismaking kwam in 2021, toen ik een groot deel van de Italiaanse Alpen doorkruiste tijdens een bikepackingtrip. Onder andere de vier Dolomietenpassen van de Sellaronda, de Monte Zoncolan, de Stelvio, de Mortirolo en enkele andere bekende namen stonden op mijn wensenlijstje. Echter, helemaal bovenaan dat lijstje stond de Tre Cime di Lavaredo. De verwachtingen waren niets minder dan groots, het moest het figuurlijke hoogtepunt van de trip worden.

De eerste nacht kampeerde ik onder de rook van de Tre Cime en probeerde ik vanaf de camping al een glimp op te vangen van de drie bergtoppen. De klim liet nog even op zich wachten, tot dag vijf van de bewuste trip. Ik had me voorgenomen om op tijd te vertrekken die ochtend, zodat ik bijtijds mijn tentje op kon gooien aan de voet van de beklimming naar de Tre Cime en diezelfde avond nog omhoog kon fietsen.

De dag liep niet zoals gepland, maar toch stapte ik iets na zes uur ‘s avonds op de fiets voor een retourtje vanuit bergdorp Misurina. Een schamele 16 kilometer en 700 hoogtemeters stonden op het programma. Nee, om de statistieken ging het niet. Deze rit draaide louter om natuurschoon en genot in zijn puurste vorm.

Ironisch genoeg heb ik mezelf meermaals vervloekt tijdens de weg naar boven; de klim was loeisteil en loodzwaar. Met name de laatste 3,5 kilometer aan een gemiddeld stijgingspercentage van 12% zuigen de energie uit je benen. Dat bijzondere uitzicht waar de klim om bekend staat en die fenomenale toppen zijn dan nog in geen velden of wegen te bekennen. Als je over je schouder kijkt is het uitzicht zeker niet bekaaid, maar ook absoluut nog niet wat het zo bijzonder maakt.

Tre Cime de Lavaredo, Auronzo Di Cadore, Italy

• Distance: 6.8 km, Elevation: 552 m, Avg. Grade: 9.6 %

Die indrukwekkende vergezichten komen niet geleidelijk, maar plotsklaps op de top van de klim en dat maakt het zo bijzonder. Vanaf het bordje dat de top markeert is het overigens nog een kleine tweehonderd meter fietsen, naar een uitzichtspunt naast het Rifugio Auronzo. Wat je daar aantreft is lastig te omschrijven, behalve als een buitenaards mooi tafereel. Het is nog niet eens de zijde van de Tre Cime die op alle foto’s prijkt, maar toch is het panorama hier uiterst bijzonder.

Honderden meters boven je uit torenen de drie pieken, van het iconische soort rotspartijen waar de Dolomieten om bekend staat. Overal waar je kijkt schiet gesteente in ruwe vormen uit de grond, terwijl je in de verte een dal inkijkt, waar de Fiume Ansiei sierlijk doorheen slingert. Het is majestueus, uniek en groots en nog zo veel meer tegelijkertijd. Dit is ongekende schoonheid in zijn puurste vorm.

Alhoewel officieel verboden, besluit ik nog een stukje over het vervolgens onverharde pad verder te fietsen. Op een enkele wandelaar na is er bijna niemand meer, dus ik parkeer mijn fiets tegen een klein kapelletje en ga even in het gras zitten om de omgeving in mij op te nemen. Het is een bijzonder idyllische setting die me bedwelmd achterlaat onder een waas van totaal welbehagen.

Als ik weer afdaal schreeuw ik het op de nagenoeg lege weg een paar keer uit van geluk. Er gebeurt die avond iets met me wat ik niet kan verklaren, maar wat me nog meermaals terugbrengt naar die bijzondere plek. Amper een jaar later staat de teller namelijk al op vier bezoeken. Ik kan mijn enthousiasme als ik in de buurt ben niet beteugelen.

Pelgrimage
En elk bezoek lijkt de omgeving ook alleen maar mooier te worden. Later ging ik tijdens een bikepackingtrip weer terug, ditmaal met de gravelbike. Wederom besloot ik het grindpad op te sturen, maar deze keer reed ik enkele kilometers verder door, tot een uitzichtpunt waar de drei Zinnen, zoals de pieken ook wel genoemd worden, nóg mooier zichtbaar zijn.

Adembenemend, dat was het. Weer zat ik als een klein kind een half uur van de omgeving te genieten. Weer voelde ik mij zo intens nederig in een omgeving van ongeëvenaarde pracht. Het lijkt wel alsof de lucht zuiverder is en ik alles scherper ervaar, of alsof elk gevoel harder binnenkomt; het is als poëzie die me tot in het diepste van mijn ziel raakt, maar dan in fysieke vorm. Ik probeer er woorden aan te geven, maar in de beschrijving van mijn Stravaritje kom ik maar tot één zin: “In wezen louter een drietal stukken steen, maar in werkelijkheid een adembenemende baken van welhaast onaardse schoonheid.”

Als ik samen met een goede vriend de Giropresentatie van 2023 volg, kijk ik uit naar dat ene moment. Het is al lang en breed duidelijk dat de Tre Cime di Lavaredo het slotstuk gaat vormen van een prachtige Dolomietenrit, maar als de officiële bevestiging komt, word ik overladen met vreugde. Als een kind die een stoomtrein voorbij ziet razen wijs ik naar het scherm: na tien jaar en één dag zal de Tre Cime di Lavaredo weer zijn opwachting maken in de Giro.

Mijn persoonlijke bedevaart, dat is misschien de meest treffende beschrijving van de Tre Cime di Lavaredo. Slechts een plek, maar een met zo veel impact dat elk bezoek bijna een spirituele lading krijgt. Ik geloof niet in God, maar bij het zien van dit fenomenale natuurgeweld begin ik bijna te geloven in een hogere macht.

• 

  30 nov

  Lees ook Le Tre Cime di Lavaredo: een helletocht naar de hemelpoort van de Dolomieten

  30 nov
• 

  28 nov

  Lees ook Il Tre Cime di Lavaredo: een helletocht naar de hemelpoort van de Dolomieten

  28 nov