Ties Wijntjes

•

Fietstoerisme Een bikepackingtrip betekent conventies loslaten. Zeker op onverharde bergpassen. Niet naar je vermogensmeter kijken, niet bang zijn om halverwege de klim te pauzeren en vooral niet bang zijn om vijf keer per dag je plan te wijzigen. Ik genoot ervan in de Dolomieten.

Dit artikel was eerder te lezen in het najaarseditie van RIDE Magazine. Gravel, kasseien, modder, zand, met tassen, zonder tassen: dat zijn de thema’s van het 172 pagina’s tellende najaarsnummer van RIDE.
Bestel nu deze editie online en krijg ‘m binnen enkele dagen thuisbezorgd.

Het is een regenachtige zomermiddag in Nederland als de pret begint. Een kleine twee weken voor vertrek begin ik met het plannen van een route voor mijn bikepackingtrip door de Oostenrijkse Alpen en de Dolomieten. Het solo toeren door het hooggebergte is geen noviteit, maar dat ik het nu over onverharde wegen ga doen wel, dus dat brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Normaliter bekijk ik tijdens een bikepackingtrip dag voor dag. Alhoewel ik vooraf vaak een idee heb van mijn route, bepaal ik hooguit de avond tevoren hoe de volgende dag eruitziet. 

Nu ik zo veel mogelijk onverharde wegen wil aandoen, besluit ik het anders aan te pakken en vooraf al een route uit te zetten. Een route plannen over gravelpaden is immers een stuk lastiger dan je koers uitzetten over grote Alpenpassen. Geen ramp, want door het vele puzzelen op Komoot begin ik meer en meer uit te kijken naar de trip. De voorpret houdt overigens niet op bij de route, want er zijn meer puzzels te leggen. De grootste is die van de bepakking.

Met een heel nieuwe set bikepackingtassen van Ortlieb besluit ik eens carte blanche te starten. Ik raap alle spullen van mijn gebruikelijke paklijst bij elkaar en leg het op mijn bed. Na een half uurtje verzamelen ligt er tien kilo bepakking voor me, met daarnaast vijf losse tassen. Laat het passen en meten beginnen. Slaapspullen hier, fietskleding daar, kookgerei weer in een ander tasje. Het is even zoeken, maar na verloop van tijd lijk ik de ideale inpakstrategie ontdekt te hebben. Ik ben klaar voor de trip.

Op naar de wildernis
Het fietsen wordt voorafgegaan door een treinrit richting Innsbruck. Ik kan niet wachten om op de fiets te springen. Ik wil klimmen, dalen, grind onder mijn banden horen knisperen en de natuur in. Weg van de gebaande paden en op naar de wildernis! Een nacht met weinig slaap in de trein verder en de nauwkeurig uitgestippelde route gaat meteen de prullenbak in. Ik besluit zo snel mogelijk koers te zetten naar Italië, want ik wil naar de Dolomieten toe. De planning van vooraf laat ik los want ik wil het cliché van leven in het moment waarmaken. Ik reis graag alleen met de fiets, omdat het me een gevoel van totale vrijheid geeft. Met niks of niemand rekening houden en doen en laten wat je wil. Een vooraf geplande route past daar niet bij, besluit ik.

Eén wens is onveranderd: ik wil van de gebaande paden af en de Dolomieten op het onverharde verkennen. De meeste grote beklimmingen in de streek ken ik ondertussen en ik hoop via de grindpaden nóg meer de wilde natuur van dit prachtige stukje hooggebergte te kunnen ontdekken. Zodoende zet ik koers richting Campitello di Fassa langs de Rosengarten, een schilderachtige berggroep. De steile asfaltwegen zijn al behoorlijk aanpoten, dus nog voor ik een meter gravel onder mijn fiets heb gehad, ben ik al gesloopt. Toch voelt het alsof de rit na 50 kilometer pas goed en wel begint, als de eerste grindpaden zich aandienen. Ik ben als een kind in een snoepwinkel zo enthousiast. Eindelijk wordt de nieuwe uitdaging waar ik maanden reikhalzend naar uitkeek werkelijkheid.

Weekje klaverjassen
De eerste glooiende kilometers lossen elke hooggespannen verwachting in. De omgeving wordt steeds stiller en de omringende bergen alsmaar hoger. Ik geniet met volle teugen, maar een paar kilometer later word ik weer met beide benen op de grond gezet. Als de weg een halve kilometer aan bijna 20% omhoog loopt, blijkt het onvermijdelijk dat ik een voetje aan de grond zet. Ik vloek even binnensmonds en vraag me af waarom ik niet een normale hobby heb uitgekozen. Volgend jaar ga ik gewoon een weekje klaverjassen aan de Costa del Sol denk ik gekscherend, waarna ik mijn weg vervolg.

Flexibiliteit is je beste vriend op een bikepackingtrip. Zeker op onverharde bergpassen. Dat stukje lopen met de fiets aan de hand wordt altijd weer beloond, want een paar honderd meter verderop wacht een prachtig uitzicht of een indrukwekkende vlakke passage door een hooggelegen bergdal. Loon naar werken zeg maar. ’s Avonds tref ik fietsvrienden Lisanne en Wouter op de camping en eten we pizza en drinken we wijn. In het kader van conventies loslaten blijft het niet bij één fles wijn, ook dat moet kunnen na zo’n zware rit denk ik maar. 

Flexibiliteit en vrijheid blijken wel de sleutelwoorden van mijn trip. Ik kan plannen wat ik wil, maar de soms loodzware beklimmingen en het onvoorspelbare weer eisen regelmatig hun tol, dus aanpassingsvermogen is mijn beste vriend. Vermoeid? Dan rijd ik een dagje geen vijf, maar slechts twee uur. Slecht weer? Dan stel ik mijn vertrek gerust een paar uur uit. Leuke buren op de camping? Dan blijf ik met veel plezier een nachtje extra staan en rijd ik een dag een rit zonder bepakking.

Fenomenaal
Zo vind ik het prima toeven in de Dolomieten. En dat gravelen in het hooggebergte? Dat is fenomenaal. De mooiste en bekendste bergpassen overwinnen is magisch, maar de echte schoonheid van de bergen ligt vaak verder van de weg af. Neem de Tre Cime di Lavaredo als perfect voorbeeld. Over asfalt kun je vanuit Misurina klimmen naar het Rifugio Auronzo. Een pittige klim met prachtig uitzicht op de top, maar nog niet het karakteristieke beeld waar de Tre Cime om bekend staan. Rijd nog eens 2,5 kilometer verder over een onverharde weg en je komt in een totaal andere wereld, waar de drie rotspartijen in al hun glorie te bewonderen zijn. Het is één van de vele bijzondere vergezichten die ik tijdens mijn trip tegenkom en iedere keer kijk ik weer vol verbazing om me heen naar de pracht die deze streek te bieden heeft.

De Tre Cime di Lavaredo, betoverend! – foto: Matteo Gobbato

Die pracht komt je overigens niet toewaaien, want het is vaak ook loodzwaar. Fietsen door het hooggebergte is altijd een uitdagende onderneming, maar op gravel is het vaak nog een stukje pittiger. De onverharde wegen zijn vaak nog stukken steiler en de combinatie met de losse ondergrond maakt dat ik voor mijn gevoel soms hemel en aarde moet verzetten om boven te komen. Niet voor niets dat ik door een passant regelmatig voor verrückt of crazy wordt uitgemaakt. 

Na twee weken ben ik ondanks ruim 50 uur fietsen weer opgeladen. De benen zijn moe maar toch voel ik me opgeladen. Reizen met de fiets is een vorm van ongekende rijkdom en vrijheid. Kunnen doen wat je wil, zeker in een omgeving als die van de Dolomieten, is ideaal om de waan van de dag achter je laten en even weg te zijn uit de drukte. Lichamelijk leeg, maar een bijzondere ervaring rijker keer ik terug huiswaarts.