donderdag 18 januari 2024 om 08:00

Parijs-Nice is sinds jaar en dag de koers naar de zon én de voorjaarsklassiekers

Tegenwoordig is het wielerseizoen al weken aan de gang, als Parijs-Nice zich aandient. Maar ooit was de De koers naar de zon een van de eerste rittenkoersen van het jaar. WielerFlits duikt in de historie van de wedstrijd, die altijd heeft gegolden als belangrijke opmaat naar de voorjaarsklassiekers.

Begin jaren dertig stond Albert Lejeune aan het hoofd van de kranten de Petit Journal, gevestigd in Parijs, en de Petit Niçois in Nice. Tegenwoordig liggen beide steden nog geen anderhalf uur vliegen bij elkaar vandaan, maar toentertijd moest voor de reis nog ongeveer vijftien uur worden uitgetrokken. Lejeune zocht naar een verbinding tussen beide kranten en kwam op het idee om een wielerwedstrijd te organiseren. Hij stippelde een route van zes etappes uit en doopte de nieuwe rittenkoers ‘Les 6 jours de la route‘.

Vroeg in het jaar
De eerste editie van ‘de Zesdaagse van de weg’ – gewonnen door Belg Alfons Schepers – duurde van 14 tot en met 19 maart 1933. Bijzonder vroeg voor een rittenkoers, vond men toen. De Santos Tour Down Under, Vuelta a San Juan en Tour of Oman kende men immers nog niet. Maar ‘Parijs-Nice’ toonde meteen zijn waarde: het bleek een ideale voorbereiding op de klassiekers in de weken daarop. Twee weken nadat Schepers als triomfator Nice was binnengereden, won hij namelijk de Ronde van Vlaanderen.

De nieuwe wedstrijd was een succes en werd tot aan de Tweede Wereldoorlog jaarlijks door haar grondlegger Lejeune georganiseerd. In 1946 keerde de wedstrijd onder auspiciën van de krant Ce Soir terug, maar de directie van de organiserende krant trok na een jaar alweer zijn handen van de ronde af. De koers kwam pas in 1951 weer op de kalender, toen onder de naam Paris-Côte d’Azur. Drie jaar later ging de wedstrijd Parijs-Nice heten.

De inmiddels gestopte Porte na zijn eindzege in 2015 – foto: Cor Vos

Paris-Nice-Rome
In 1959 week men overigens nog wel eenmalig af van die ons zo bekende naam. De coureurs moesten toen nog een stukje door, nadat ze na zes etappes Nice bereikten. Via Ventimiglia, Chiavari, Firenze en Siena reed men naar… Rome! Paris-Nice-Rome dus. Er werden drie klassementen opgemaakt. Eentje voor het eerste deel, van Parijs naar Nice; eentje voor het tweede deel, van Nice naar Rome; en één voor het algemeen klassement. Gerard Saint won het tweede deel (en droeg in die fase een eigen, groene leiderstrui), maar het eerste deel én het algemeen klassement gingen naar Jean Graczyk.

Parijs, Nice, Siena, Firenze, Rome.. Een fantastisch affiche, zou je zeggen. Maar de renners waren er niet zo blij mee. Elf dagen, achthonderd kilometer extra, een slotrit van 254 kilometer – veel te lang. In 1960 finishte de koers dus gewoon weer in Nice. Daar werden door de jaren heen – voor en na het Romeinse uitstapje – de nodige vedetten gehuldigd als eindlaureaat. Tot en met 1981 zien we onder anderen Roger Lapébie, René Vietto, Louison Bobet, Jacques Anquetil, Tom Simpson, Raymond Poulidor en Stephen Roche op de erelijst staan.

Monsieur Paris-Nice
Van 1982 tot en met 1988 ging de eindoverwinning steevast naar Seán Kelly. De wedstrijd was de Ierse sprinter en klassiekerspecialist op het lijf geschreven en vanwege zijn zeven zeges kreeg hij de bijnaam Monsieur Paris-Nice. Na Kelly voegden onder anderen Miguel Indurain, Alex Zülle, Laurent Jalabert, Alexandre Vinokourov, Alberto Contador en Tony Martin Parijs-Nice toe aan hun palmares. In de voorbije tien jaar deden onder meer ook Richie Porte, Geraint Thomas en Egan Bernal dat. In 2020 en 2021 wist Max Schachmann te winnen, waarna Primoz Roglic en Tadej Pogacar voor Sloveense successen zorgden.

Tot slot, nog de triomfators uit de Lage Landen. Zes keer was een Nederlander de beste, veertien keer een Belg. Te veel om allemaal op te noemen? Laten we het toch maar doen, opdat we niet vergeten. Na de genoemde Alfons Schepers volgen nog: Gaston Rebry (1934), Jules Lowie (1938), Roger Decock (1951), Raymond Impanis (1954, 1960), Alfred De Bruyne (1956, 1958), Joseph Planckaert (1962), Jan Janssen (1964), Eddy Merckx (1969, 1970, 1971), Joop Zoetemelk (1974, 1975, 1979), Freddy Maertens (1977), Gerrie Knetemann (1978), Frank Vandenbroucke (1998) en Michael Boogerd (1999).

Lang geleden allemaal, maar nog niet vergeten. Neem de exploot van VDB op de besneeuwde Col de la Republique. Staat die niet in eenieders wielergeheugen gegrift?