Oumi Rayane, de echtgenote van Remco Evenepoel, heeft haar frustraties geuit over de podiumceremonies tijdens de Tour de France. Toen Evenepoel vorige week de eerste individuele tijdrit won, wilde ze haar man graag zien op het ereschavot. Maar ze raakte vast in het gedrang van de massa. Dat leverde een angstig moment op.

Een must-have voor wielerfans! Op 20 september verschijnt er weer een nieuwe RIDE Magazine. Onze 172 pagina’s dikke najaars-editie staat weer vol met prachtige wielerverhalen om heerlijk van te genieten. Bestel jouw exemplaar nu online voor slechts € 9,95. Snelle beslissers ontvangen 15 euro korting bij FuturumShop. RIDE extra voordelig lezen? Neem dan nu een abonnement en krijg 20% korting!

“Go the the Tour de France they said. It would be fun they said”, begint Oumi in haar verhaal op Instagram. Op het bijgevoegde filmpje is te zien hoe ze haar weg naar het podium zoekt, tussen het dicht opeengepakte publiek door. “Ik wilde een glimp opvangen van mijn echtgenoot, want ik wist dat hij mij zou zoeken. Maar ik had zó veel angst, begon te huilen en keerde om omdat ik niet verder kon.”

“Ik wil jullie alleen maar een klein beetje tonen hoe het er echt aan toe gaat. Omdat heel wat mensen denken dat het alleen maar fun and games is om de koers te bezoeken. Natuurlijk zijn er heel wat ergere dingen die nu in de wereld gebeuren. Maar als je me niet langer ziet op wedstrijden, dit is waarom.”

• 

  9 jul

  Lees ook Remco Evenepoel denkt nog niet aan podiumplaats: "Top-5 blijft echt het doel"

  9 jul

Toch nog een praatje
“Ik ben het beu om geduwd te worden door het publiek”, vervolgt Oumi. “Deze ‘coups’ (slagen of trappen in het Frans, red.) te krijgen wanneer ik probeer te passeren. Over de balken te moeten springen om mijn echtgenoot op het podium te zien na zijn eerste ritzege in de Tour. Me voelen alsof ik iets crimineel doe.”

Uiteindelijk heeft Oumi ritwinnaar Evenepoel toch nog kunnen zien. “Mijn arme man wilde niet vertrekken zonder me te hebben gezien, dus hij is gestopt op een parkeerplaats richting zijn volgende verblijfplaats. Ik ben dankbaar dat ik nog twee minuten met hem kon praten, maar hij hoort zich hier niet druk om te maken”, sluit ze af.