Ties Wijntjes

•

Fietstoerisme Zonder hoge verwachtingen begin ik aan de rit. Ik heb gehoord dat het een mooie klim is, maar dat waren geen verhalen van het kaliber Mont Ventoux of Stelvio. Eén uur later fiets ik met open mond door een landschap dat me doet vermoeden dat ik opeens aan de andere kant van de wereld fiets. Ik ben diep onder de indruk van de schoonheid van de Cormet de Roselend.

Het is een van de vele hoge toppen die de Franse Alpen rijk zijn. De Cormet de Roselend is vernoemd naar het voormalige dorpje Roselend, wat tegenwoordig niet meer bestaat omdat er een stuwmeer ligt. Onder andere het stuwmeer en de dam waar je overheen kan fietsen, maken de klim tot een populaire attractie onder wieler- en wandeltoeristen.

De klim werd al twaalf keer opgenomen in het parcours van de Tour de France, en dit jaar staat de coureurs de klim voor de dertiende keer te wachten in etappe negen naar Tignes. En waar de beklimming hierdoor beroemd is, is de afdaling berucht vanwege verschillende onoverzichtelijke bochten die meermaals tot zware valpartijen hebben geleid. Zo kwam Johan Bruyneel er in 1996 hard ten val, waardoor hij enkele meters de diepte een ravijn in viel.

De Alpencol kan je op twee manier beklimmen; vanuit Bourg-Saint-Maurice of Beaufort. Die laatste beklimming is op papier een stukje zwaarder, ondanks een korte vlakke passage tussendoor. Ik fiets hem omhoog vanuit Bourg-Saint-Maurice, om vervolgens over de Col du Pre af te dalen richting Beaufort. Voor een Alpenbeklimming van dit formaat is het eigenlijk een relatief ontspannen klim. De eerste kilometers beginnen niet al te steil, en de klim wordt nergens echt lastig. De eerste kilometers leiden je over matig asfalt de stad uit en geleidelijk wordt de bebouwing steeds verder ingeruild door bossen. Lichtjes kronkelend loopt de weg door de groene vallei omhoog. Af en toe schiet het stijgingspercentage richting de 7%, maar lastiger dan dat wordt het in het begin nog niet.

Na iets minder dan 7 kilometer volgen drie wat steilere kilometers, waar de haarspeldbochten elkaar opeens in rap tempo opvolgen. Deze haarspeldbochten zijn een vooraankondiging van de tweede helft van de beklimming en ook het punt waar de omgeving zichtbaar begint te veranderen door de ijle lucht op hoogte. Een kort segment vals plat luidt het tweede deel van de beklimming definitief in; de bossen maken ruimte voor een open vallei die de Cormet de Roselend zijn unieke karakter geven.

Het kerkje uit het vroegere dorp Roselend is afgebroken en naast het stuwmeer teruggeplaatst – foto: SavoieMontBlanc-Ballanfat

Opeens reikt het zicht kilometers ver. Aan mijn rechterzijde meandert een brede rivier door het dal wat hij zelf heeft uitgeslagen en voor me liggen besneeuwde bergtoppen. Niet veel later rijd ik langs het gehucht Les Chapieux wat niet uit veel meer dan een camping en wat horeca bestaat. Dit minuscule dorpje ligt in de ingang van de Vallée des Glaciers; zoals de naam doet vermoeden een vallei die eindigt in enkele grote gletsjers. Op een heldere dag kan je zelfs de Mont Blanc zien liggen in de verte.

Langs afwisselend ruwe rotsafzettingen en open weiden slingert de weg omhoog. Met nog twee kilometer volgt een rechte passage, waarna een flauwe bocht de laatste kilometer tot de top vormt. Eenmaal boven aangekomen tref je een typische Alpentop aan. Door de hoogte begeef je je op een open vlakte met in de wijde omgeving nog vele hogere, besneeuwde toppen. Toch heeft de Cormet de Roselend een uniek karakter, door de bijzondere vallei waar de klim zich grotendeels in bevindt. Wanneer je afdaalt richting Beaufort verandert de gladde groene weide snel in een ruwer berglandschap.

Het stuwmeer en de dam, gezien vanaf de Col du Pré – foto: SavoieMontBlanc-Madelon

De afdaling naar het stuwmeer van Roselend is niet erg rap, maar levert een mooi uitzicht op het wijde meer op. De passage over de stuwdam is de kers op de taart; vanaf het indrukwekkende bouwwerk kijk ik aan alle kanten mijn ogen uit naar omliggende bergen, het stuwmeer en het diepe dal richting Beaufort.

Ik begon aan de beklimming naar de Cormet de Roselend zonder al te hoge verwachtingen, maar aan het einde van de dag ben ik diep onder de indruk. Iets ongrijpbaars geeft de beklimming een magisch karakter. Het is onmogelijk te beschrijven, maar de vallei onder de top met de uitgestrekte vergezichten over de alpenweiden heeft een unieke uitstraling die de klim een absolute must voor iedere wielrenner maakt.