•

De bijzondere historie van de Madonna di Campiglio

Langs de uitlopers van de Brentadolomieten ligt de Madonna di Campiglio. Deze beklimming werd een handjevol keren opgenomen in het Giroparcours, maar verwierf vooral bekendheid door aantijgingen van dopinggebruik aan het adres van Marco Pantani. Een blik op het bijzondere verhaal van deze Dolomietenklim.

Het is een iconisch beeld: Marco Pantani die op de stoep van Hotel Touring staat in Madonna di Campiglio, geflankeerd door politie, op 5 juni 1999. Hij is overduidelijk niet op zijn gemak; hij ziet er bleek uit en kijkt wat beteuterd. Terwijl hij de pers kort toespreekt, fronst en zucht hij. Dit is niet de kampioen Pantani zoals men hem toen kende. Nee, hier staat een verslagen man.

Alhoewel destijds niet gelijk duidelijk, was wat daar op het bordes van dat hotel gebeurde symbolisch voor de teloorgang van Pantani’s carrière. Hij staat er een kleine meter boven de in grote getalen toegestroomde journalisten. Tot dan toe verheven boven de rest, als op een voetstuk. Op een paar politieagenten en zijn eigen entourage na kijkt iedereen naar hem op. In letterlijke zin, want zodra hij van het bordes afstapt valt hij tevens van het figuurlijke voetstuk waar hij al jaren op staat. Het was droevig genoeg het begin van het einde, in vele opzichten.

Hoe anders was het een dag eerder, toen Il Pirata nog triomfantelijk op het podium stond nadat hij de twintigste etappe van de Giro d’Italia van 1999 won. Op de klim naar de finish in Madonna di Campiglio had hij uitgehaald zoals weinig anderen bergop konden. De klim stelt met zijn ruime tien kilometer aan een stijgingspercentage van 6,3% eigenlijk weinig voor, maar toch wist Pantani begenadigde klimmers zoals Laurent Jalabert en Roberto Heras te declasseren tot pelotonvulling.

Het was zijn vierde overwinning die bewuste Giro. De rest van de coureurs deed er eigenlijk niet toe, het was de grote Marco Pantani-show. Achteraf een van de laatste afleveringen uit die show, bleek. Juichen in de Giro zou hij nooit meer doen, er volgden enkel nog twee overwinningen in de Tour de France het jaar daarop.

Madonna del Campiglio vanuit de lucht – foto: Trentino Svilupo S.p.A/Paolo Bisti – Luconi

Terug naar de ochtend van 5 juni. Bij een controle blijkt de hematocrietwaarde in zijn bloed twee procent boven de toegestane waarde van 50 te liggen. Het kan duiden op gebruik van EPO, waardoor hij een startverbod opgelegd krijgt voor de 21^e etappe van de Giro. De eindzege in de Italiaanse grote ronde kan hij op zijn borst schrijven, maar belangrijker nog: hij valt uit gratie bij velen.

De klim naar Madonna di Campiglio is ‘maar’ vijf keer in de Giro opgenomen, maar door deze geschiedenis dus evengoed legendarisch. Maar, eigenlijk zouden we moeten spreken over de Passo Campo Carlo Magno. Het dorp op de top van de klim is namelijk vernoemd naar Karel de Grote omdat hij in het jaar 800 over de pas zou zijn getrokken voor zijn kroning als keizer van het Heilige Roomse Rijk. Deze bergpas ligt een kleine twee kilometer verder op de weg dan Madonna di Campiglio.

Pinzolo bereik je grotendeels over aangename fietspaden – foto: Trentino Svilupo S.p.A/Paolo Bisti – Luconi

De klim start in Pinzolo, een typisch bergdorpje waar niet bijzonder veel te beleven is. Van hieruit loopt een relatief brede en vaak ook erg drukke weg omhoog, de bergen in. Het is hier druk omdat het skioord rondom Madonna di Campiglio ook ’s zomers een populaire bestemming is. Zo loop je vanaf de op 1700 meter gelegen pashoogte makkelijk het natuurgebied van de Adamello Brenta in.

Terug naar de klim, waar de weg door een brede vallei omhoog slingert. Af en toe heb je na een haarspeldbocht even uitzicht op het dal dat je achter je laat, maar het merendeel van de tijd kijk je uit op de met dikke bossen begroeide bergen. Het ruwe hooggebergte wat hier in de omgeving ligt, verschuilt zich nog achter die hellingen.

Madonna di Campiglio, Italy

• Distance: 10.2 km, Elevation: 651 m, Avg. Grade: 6.3 %

Het is vooral een heel aangename beklimming. Kilometers aaneen loopt de klim steady omhoog aan 6% á 7%. Uitschieters zijn er amper dus je kan lekker in een ritme komen en op de relatief lage stijgingspercentages goed snelheid behouden. Tuurlijk, je moet ervan houden, maar de klimgeit zal hier wielergronden naar zijn goesting vinden. Ook als je geen klimwonder bent, is het erg fijn omdat de klim gewoon best goed te doen is.

In Madonna di Campiglio besluit in door te fietsen richting de top. Het is een beetje chaotisch, want de grote weg loopt door een tunnel waar je niet doorheen mag fietsen, dus ik rijd opeens door de hoofdstraat van het bergdorp. Een korte onderbreking, waarna de laatste oplopende kilometers naar de Passo Campo Carlo Magno volgen.

Eenmaal boven tref je een panorama aan dat gerust als het mooiste deel van de klim te bestempelen is. Hier kijk je over een lichtglooiende Alpenweide uit op de Dolomietenpieken van de wilde Adamello Brenta. Het natuurgebied waar je op uitkijkt is duidelijk andere koek dan de toch behoorlijk lieflijke klim die je achter de rug hebt. Alhoewel, met 600 hoogtemeters is lieflijk ook niet helemaal een terechte typering.

De ruwe pieken van het Brentamassief – foto: Trentino Svilupo S.p.A/Alberto Bernasconi

Achteraf baal ik stiekem een beetje; ik had eigenlijk even Hotel Touring willen opzoeken. De klim is leuk, maar niet van dergelijke faam dat ik graag een strakke tijd wilde neerzetten. Tenslotte is het juist de gebeurtenis náást de koers die deze pas een mythisch tintje geeft. Het voelt een beetje als ramptoerisme, maar het blijft een opvallend stukje wielergeschiedenis wat de klim bezoekwaardig maakt.