Ties Wijntjes

•

Na lang wachten maakt de herfst eindelijk zijn intrede, dus we zijn definitief in het najaar beland. Fietsen wordt er niet per se aangenamer op, maar het is wel een heerlijke periode om te dromen over fietsplannen voor het nieuwe zomerseizoen. Wat dacht je van gravelfietsen door de Dolomieten? We zetten de mooiste gravelbeklimmingen in het Noord-Italiaanse gebergte op een rij!

Ik vind klimmen fantastisch. De inspanning is zwaar, maar vrijwel altijd doe je dat in een prachtig langschap op met indrukwekkende vergezichten. Dat alleen al is voor veel wielerliefhebbers reden genoeg om ’s zomers naar het hooggebergte te trekken om weer een paar cols van hun wensenlijstje af te kunnen strepen.

Rondom de Sellaronda liggen de nodige mooie gravelpaden – foto: Ties Wijntjes

Nog mooier vind ik het klimmen over onverharde wegen. De slecht begaanbare wegen zijn niet alleen een stuk minder druk, maar brengen je vaak ook op nóg mooiere plekken. Je gaat immers verder weg van de bewoonde wereld en dieper de natuur in. Toen ik deze zomer met de gravelbike ging bikepacken door de Dolomieten, trof ik enkele beklimmingen die qua natuurschoon vele bekende Alpenreuzen gelijk overklasten. In willekeurige volgorde een paar beklimmingen die eruit sprongen.

Rifugio Alpino Pralongià
Het is absoluut geen geheim meer dat fietsen in de omgeving van de Sellaronda prachtig is. Zeker als je de majestueuze berggroep van een afstandje kan bewonderen, is het een bijzonder stuk natuurgeweld om te zien. Laat dat laatste nou net het geval zijn vanaf het Rifugio Alpino Pralongia. Deze klim eindigt bij een berghut en gelijknamige skilift.

Het slot van de klim loopt over een heuvelkam – foto: Ties Wijntjes

De top is vanaf twee kanten te bereiken. Zo kan je vanaf de Passo Campolongo een paar honderd meter dalen richting het noorden en dan de onverharde weg opdraaien, of kan je kiezen voor de – vele malen langere – beklimming vanuit Corvara. Die laatste is het mooist, omdat je hier vrijwel constant door een open landschap fietst.

Zwaar is ‘ie zeker ook, maar het uitzicht wat je tijdens deze klim treft is constant prachtig. In het hart van de Dolomieten is er waar je ook kijkt wat te zien en dat geldt hier zeker. Vooral de setting op de top is bijzonder mooi. In de slotkilometers tref je ook nog enkele glooiende passages die ongelooflijk leuk zijn omdat je hier uitzicht hebt over glooiende bergweiden aan bijna alle kanten. Een fraai schouwspel na een uitdagende klim.

Rifugio Alpino Pralongià, Corvara in Badia, Italy

• Distance: 6.4 km, Elevation: 557 m, Avg. Grade: 9.1 %

Rifugio Duca d’Aosta
De beklimming naar het Rifugio Duca d’Aosta is eigenlijk een zijstraatje van de Passo Falzarego vanuit Cortina d’Ampezzo. Wat deze klim erg leuk maakt, is dat het – in tegenstelling tot veel andere onverharde beklimmingen – niet super steil is. Met vier kilometer aan ruim 10% is de beklimming pittig, maar niet van het kaliber hike-a-bike wat veel andere gravelklimmen wel zijn.

Vanaf de grote weg die vanuit Cortina d’Ampezzo naar de top van de Passo Falzarego voert, sla je rechtsaf een stuk kleinere weg in. De eerste kilometers klim je nog over een verharde weg door een bos, maar na ongeveer twee steile kilometers wordt dit dus een grindpad. Ook hier is de klim zeker niet lastig, maar het is relatief goed te doen, waardoor je ook af en toe even om je heen kunt kijken.

foto: Ties Wijntjes

Waar bomen in het begin nog het uitzicht blokkeren, krijg je nabij de top prachtig uitzicht over de vallei van Cortina d’Ampezzo en de omringende pieken. Tegelijkertijd torent op dat moment de Tofana de Pomedes hoog boven je uit. Geen enorm bekende piek, maar met zijn welhaast rechtoplopende bergwand levert het een ongelooflijk indrukwekkend uitzicht op.

Val Duron
Nog zo’n beklimming in een vallei die op het eerste gezicht doodloopt, is die door de Val Duron. Deze klim start in Campitello di Fassa, van waaruit de weg eerst enkele kilometers verhard omhoogloopt. Enkele onverharde kilometers door het bos volgen, maar het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt volgt later.

Dat is namelijk de hoger gelegen vlakte van de Val Duron. Een goed grindpad voert je door deze open vallei waar je zicht hebt op hoge pieken van de Catinaccio-groep. De Alpenweide waar je doorheen fietst gaat eerst over in een steile helling die vol ligt met van de berg afgebrokkelde stenen, waarna er een voor de Dolomieten zo typische bergwand opeens de lucht in schiet.

De weg door Val Duron is in beide richtingen erg fraai – foto: Ties Wijntjes

Hier kan je weer omkeren en terugrijden naar Campitello di Fassa, maar het is mogelijk om over onverharde paden naar Europa’s grootste Alpenweide door te fietsen: Alpe di Siusi. Ook hier geldt dat je daarvoor – zowel omhoog als omlaag – enkele stroken ruim boven de 20% zal moeten overwinnen, dus houd rekening met passages waar je de fiets moet duwen. Ga je de uitdaging aan, dan wordt je wederom met verschillende prachtige uitzichten beloond.

Passo Limo
Het nationaal park Fanes Sennes is een van de onbetwiste hoogtepunten van de Dolomieten. Maar, helaas, is dit park over verhade wegen eigenlijk amper te bereiken. Je kan vanuit Al Plan di Mareo (Marebbe) over een verharde weg naar het Rifugio Pederü. Deze vrij makkelijke klim (12 kilometer vals plat) is al erg mooi, zeker met het uitzicht wat je bij de berghut treft, maar de échte schoonheid van het nationaal park ligt nog een stuk verder.

Een van de vlakke passages om even op adem te komen – foto: Ties Wijntjes

Gelukkig lopen er wel enkele gravelpaden door het park. Maar wees gewaarschuwd: de wegen zijn regelmatig loeisteil en lastig te befietsen. Lastig, want geheel onmogelijk is het niet. En de beloning is groots. Zelden trof ik namelijk met de fiets natuurgeweld als in deze streek.

De klim vanaf de Rifugio Pederü bestaat eigenlijk uit een drietal trappen, die stuk voor stuk ongelooflijk lastig zijn. Tusendoor vlakt het pad een paar keer af en krijg je kans om te genieten van de constant veranderende omgeving. Met iedere meter die je vordert, kom je steeds hoger in een brede vallei, waarvan de omgeving werkelijk onvergelijkbaar is met welke andere bergpas dan ook. Zo ruw als de omgeving hier is, tref je het op verharde passen vrijwel nooit. Op de top kijk je uit over een onherbergzame bergketen, met in de verte een bergmeertje en een kleine Alpenhut; een betoverend uitzicht.

Passo Limo, Pederü, Italy

• Distance: 6.9 km, Elevation: 609 m, Avg. Grade: 8.8 %

Prato Piazza
Zoals wel vaker is deze klim niet geheel onverhard. De eerste helft is eigenlijk een slechte asfaltweg met onverharde stroken, maar de slotkilometers zijn geheel onverhard. Het geheel van het pad ligt er echter behoorlijk goed bij. Dat zorgt er, in combinatie met de niet al te hoge stijgingspercentages, voor dat de klim goed te doen is en je niet constant alle kanten op glijdt met de fiets.

De klim start in Schluderbach en voert je in de eerste kilometers door een dik bos. Hier is weinig te beleven om de simpele reden dat het uitzicht beperkt is. Toch is het al lekker klimmen, want op een enkele wandelaar na tref je hier waarschijnlijk bijna niemand. Des te dichter bij de top je komt, des te meer uitzicht je op de wijde omgeving krijgt.

foto: Ties Wijntjes

De laatste kilometers rijd je langs een uitgestrekte Alpenweide en krijg je de bijzondere roodkleurige wand van de Sasso Rosso di Braies te zien. Gezien het feit dat de bovenste deel van deze weg niet toegankelijk is voor gemotoriseerd verkeer, is het hier vaak erg rustig. Genieten in optima forma dus.