Fietstoerisme Zin in zon? De streek rond het Gardameer leent zich bij uitstek voor een eerste fietsweek in de bergen. Maar pas op: de klimmen zijn er een pittige uitdaging.

In de afdaling van de Brennerpas aan de Italiaanse kant zie je het landschap veranderen. Het ruige van de Alpen maakt stukje bij beetje plaats voor het lieflijke van het dal, dat steeds een beetje breder wordt en daardoor meer zon vangt. Het is voorjaar en het gras groeit alweer en de voorjaarsbloemetjes steken hun kopjes alweer op. Fijn, want daar komen we hiervoor.

Ergens bij Trento slaan we rechtsaf, richting het Gardameer. Dat is toch een zomerbestemming, horen we je denken. Oók een zomerbestemming. In het voorjaar ziet de streek eruit alsof je langs de Riviera rijdt. Pas op, het kan spoken in april, maar meestal is het heerlijk. Gemiddeld kent een plaats als Riva dan zo’n vijf zonuren per dag en dat loopt op tot zeven in mei. De temperatuur doet lekker mee: gemiddeld is het 18 graden in april. Ideaal dus voor een meivakantie, met de kids en de fiets.

Aan de zuidkant van het Gardameer vind je ‘s zomers de toeristen in het aquapark, aan de noordkant, in de regio Trentino/Alto Adige, is het fietsen geblazen. Riva is gekend vanwege het mountainbiken. Elk voorjaar,eind april, is er het Bike Festival en kun je naar hartenlust mountainbiken. Maar ook op de weg is het hier een paradijs. Hier liggen de klimmen. Ook in het voorjaar zijn ze sneeuwvrij en goed te doen. Tenminste, als je de winter niet stil hebt gezeten, want de Italianen leggen de wegen lekker rechttoe rechtaan. Dat betekent dat het vaak steil is.

IJssalons
Om in te fietsen pakken we eerst ons lievelingsrondje. Via Arco en Riva klimmen we naar het Lago di Tenno om vervolgens om het massiefje heen te fietsen en via Ponte Arche en Sarche terug te rijden. Sinds er vanuit Sarche een prachtig fietspad langs de rivier de Dro is gekomen, heb je als fietser geen last meer van auto’s. Nog even langs het Lago di Cavedine en dan is het een eindsprint naar een van de vele ijssalons die Arco rijk is. Gelato Italiano, lo adoro.

Ook prachtig is de klim Montevelo of via Rovereto. Dan klim je eerst vanuit Torbole weg van het Gardameer. Met een beetje mazzel kom je er de lokale prof Daniel Oss (zie kader) tegen. Het is me weleens gebeurd dat hij achterop kwam, samen met een ploeggenoot. Ook zie je weleens Michael Rasmussen langsfietsen. De Deen heeft aan de andere kant van het Gardameer een pension.

Niet lastig in Trentino: genieten van het uitzicht

Maar goed, we dwalen af. Even moet je de drukke weg volgen, die in de zomer overigens een stuk drukker is dan nu, om in Nago weer het fietspad te kunnen volgen. Even verderop, bij Loppio, klim je de Valle San Felice in. De route van vandaag voert ons op een stuk weg dat uitkijkt op Rovereto in het dal.

Het stadje is trouwens zeer de moeite waard op een rustdag. Los van de typisch Italiaanse sfeer valt er voor de kunstliefhebbers ook wat te rapen. Het MART, Museo di arte moderna e contemporanea di Trento e Rovereto, is een opvallend gebouw dat tot de nok toe is gevuld met moderne, Italiaanse kunst. Een link met het wielrennen is er ook, want de Giro Donne van 2022 ging er van start, net als de tijdrit uit de Giro d’Italia van 2018. Rohan Dennis klopte die dag titelverdediger Tom Dumoulin. Het lijkt wel een eeuw geleden.

Het kasteel van Rovereto is een mooie bestemming voor de rustdag

Beton
Liefhebbers van wijn komen hier ook aan hun trekken. Hier ben je namelijk in de buurt van Mezzolombardo, het kloppend hart van de Teroldego Rotaliano-appelatie. Dit soort wijn wordt geproduceerd van de gelijknamige druif, die een verre neef is van de Pinot en Syrah. De druif groeit op de Piana Rotaliana, oftewel de Rotaliana vlakte. De 450 hectaren aan wijngaarden heeft door vroegere overstromingen van de Noce rivier een unieke ondergrond, wat de wijn een volle maar elegante smaak geeft.

Goed, dat is voor later. Fietsen. De weg die we volgen wordt na de tunnel een weggetje en op een zeker moment wordt het asfalt beton. Een slecht teken, want het wordt steiler en steiler. Zo steil dat we moeten afstappen om de benen rust te geven. Dan weer een paar honderd meter verder en weer stoppen. Het is dat de navigatie aangeeft dat we goed zitten. We kunnen er om lachen als we na twee steilste klimkilometers ooit de kruinen van de bovenste bomen hebben bereikt. Wat een route, wat een uitdaging.

Pareltjes
Aan de andere kant van het dal van de Brenner-snelweg bevinden zich een paar pareltjes waar we de dagen erna onze tanden op kunnen stukbijten. Het Lago di Caldanazzo is daarvoor een perfect vertrekpunt. Wie het afgelopen jaar de Giro heeft gezien, herinnert zich vast het fantastische gevecht om de etappezege tussen Mathieu van der Poel en Gijs Leemreize. De twee Nederlanders legden elkaar het vuur aan de schenen op de Kaiserjagerweg, die naar de hoogvlakte van Lavarone leidt. De weg is gebouwd in 1911 om de infanterie van de Keizer voor de Eerste Wereldoorlog naar de grens van Oostenrijk-Hongarije en Italië te vervoeren. De vergelijking gaat niet op, maar in 2022 werd hier door wielrenners dus al flink gevochten. Helaas voor ons ging een derde hond er met het been vandoor: de Colombiaan Santiago Buitrago legde de beide Nederlanders erop.

Hier fietsen is genieten. Van de pijn in de benen en het fantastische uitzicht. Bijna loodrecht zijn de wanden hier en onder is het Valsugana-dal telkens te zien. Dat hier een weg is gebouwd is trouwens ook een prestatie van formaat.

De dagen erna fietsen we onze rondjes. De echte grote bergen laten we even links of rechts liggen. De typische rotsformaties van de Dolomieten zijn het decor, maar even niet onze speeltuin. Daar zijn de skigebieden en dus zijn de passen niet toegankelijk. Geeft niks, genoeg te doen. Dan komen we in de zomer wel terug voor de Dolomietenpassen.