Ties Wijntjes

•

Al slalommend doe ik mijn best om grote stenen te ontwijken, terwijl onder mijn band de kiezels weg schieten. Aan mijn linkerzijde zie ik een hoog opgetrokken bergwand, rechts kijk ik honderden meters naar beneden de afgrond in. Eigenlijk is fietsen hier niet te doen op de wegfiets, maar ik zou het voor geen goud willen missen: vanaf onverharde wegen ziet het hooggebergte er nóg mooier uit.

Fietsen op de bekendste bergpassen is prachtig. De Stelvio, Alpe d’Huez en Passo Giau staan volledig terecht op het verlanglijstje van menig wielrenner. Toch zijn het vaak niet de allerbekendste passen waar je de mooiste ritten maakt. Juist op onbekende beklimmingen en rustige bergweggetjes zie je vaak de mooiste kant van het hooggebergte. Net als in ons eigen kikkerlandje bieden gravelwegen in de Alpen een manier om verder weg te raken van de drukte en nóg mooiere plekken te ontdekken.

Mijn eerste kennismaking met gravel op hoogte gaat gepaard met een gezonde dosis zenuwen. Op mijn racefiets trek ik twee weken met bepakking door de Italiaanse Dolomieten en Alpen. De 28-millimeterbanden kunnen gelukkig een hoop hebben, maar zijn echt gemaakt voor verharde ondergrond. Toch ben ik vastberaden in mijn missie: een onverhard pad moet me naar de Forcella Lavardet leiden, een klim met maar liefst 16 haarspeldbochten in minder dan één kilometer.

Onderweg naar de Forcella Lavardet – foto: Ties Wijntjes

De eerste kilometer over het onverharde pad verloopt verrassend makkelijk. De weg ligt er goed bij en het is niet al te steil, dus ondanks mijn bepakking kom ik goed omhoog. Een ingestorte brug maakt echter een abrupt einde aan mijn eerste poging om boven te komen. Beteuterd daal ik terug af, tot ik aan de andere kant van de rivier die ik eerder heb overgestoken nog een ander pad zie lopen. Een uitgebreide studie van de kaart leert dat deze me in theorie ook omhoog brengt dus ik besluit een poging te wagen.

De nieuwe route is dusdanig steil en de ondergrond zo ruw dat ik af en toe de fiets een stukje aan de hand omhoog moet duwen. Toch ben ik vrij vlot boven, waarna de weg afvlakt en overgaat in een prachtig aangeharkt grindpad. Al gauw zie ik het doel van de dag liggen. De – overigens verharde – haarspelden zijn een opvallend gezicht in de verder onaangetaste wildernis. In het daaropvolgende uur dat ik over de onverharde weg fiets kom ik welgeteld één persoon tegen, maar word ik afwisselend gezelschap gehouden door de rust van het bos en mooie vergezichten tussen Dolomietenpieken door. Even waan ik me helemaal alleen op de wereld.

Panoramica delle Vette
Op de Monte Crostis brengt mijn nieuwsgierigheid naar het verloop van de weg na de top me wederom in een bijzonder decor. Na de pashoogte loopt de weg nog deels verhard door, maar al gauw verandert het in een onverhard maar op papier goed te berijden pad. De realiteit leert dat ook deze weg meer dan uitdagend is op de wegfiets maar het is de extra inspanning wederom waard. Al laverend tussen stenen zo groot als tennisballen geniet ik van het uitzicht over de Carnische Alpen. Vanaf de zogenaamde Panoramica delle Vette kijk je zo uit op de steile flanken van de Monte Zoncolan en zijn in de verte tal van achterliggende toppen zichtbaar.

De langgerekte Panoramica delle Vette – foto: Ties Wijntjes

Naast het prachtige uitzicht brengt het onverharde bergpad je ook nog eens naar een écht ongerept stukje natuur. Zo steekt er een marmot een paar meter voor mij de weg over en zie ik vogelsoorten waarvan ik niet wist dat ze bestonden. De omgeving is hier nog niet, of nauwelijks, aangetast door de mens. De combinatie van dit bijzondere landschap, de indrukwekkende vergezichten en de stilte maakt het een sereen uitstapje van de gebaande paden af.

Tre Cime di Lavaredo
Na deze twee ervaringen stap ik met hooggespannen verwachtingen op de fiets naar de fameuze Tre Cime di Lavaredo. De eerste, verharde, kilometers zijn dusdanig steil dat ik door het afzien weinig kans krijg om om me heen te kijken. Met het overgaan in een gravelpad vlakt de weg af en ben je opeens in een unieke setting. Je fietst hier aan de voet van drie massieve Dolomietenpieken die ver boven hun omgeving uit torenen. In de wijde omgeving zijn tal van andere rotsafzettingen en bergtoppen te zien.

Het onverharde pad bij de Tre Cime di Lavaredo – foto: Freddy Planinschek

Het uitzonderlijke tafereel kost even tijd om in me op te nemen. Er is zo veel te zien in dit bijna onaardse landschap dat ik minutenlang om me heen aan het kijken ben. Deze prachtige panorama is wat mij betreft het onomstotelijke bewijs dat de onverharde paden je nóg dichter bij de ware aard van het hooggebergte brengen. De grote, verharde passen geven een goed beeld van de pracht die in de bergen te vinden is maar de echte wildernis vind je er niet. Wie in de bergen net wat verder doorrijdt dan het bordje op de pashoogte zal regelmatig worden uitgedaagd met ruwe paden, maar minstens even vaak beloond worden met spectaculaire taferelen die je voor de rest van je leven bijblijven.