Kerckhoffs Raymond

•

Voorbij de finish vielen ze elkaar in de armen. Voor koersdirecteur Leo van Vliet was Mathieu van der Poel twee jaar geleden de droomwinnaar. De youngster in de rood-wit-blauwe trui als kampioen van Nederland wist de Nederlandse vlag achttien jaar na de zege van Erik Dekker terug te brengen op het palmares. Voor ‘MVDP’ was het de eerste grote klassieke overwinning in zijn loopbaan. Komende zondag ontbreekt Van der Poel omdat hij zich inmiddels al twee Wereldbekers op de mountainbike aan het voorbereiden is.

“Natuurlijk blijft het een bijzonder moment”, stelt Mathieu van der Poel wanneer hij terugdenkt aan de bewuste zondag in april 2019. “Zeker ook omdat de Amstel Gold Race voor mij als een thuiswedstrijd voelt.”

“Rond mijn zestiende gingen we regelmatig op trainingskamp naar Valkenburg. We verbleven dan enkele dagen in Kasteeldomein Landal boven op de Cauberg en trokken de Limburgse heuvels of de Ardennen in.”

“Bij de jeugdcategoriën zochten we al bewust de lastigere wedstrijden in Zuid-Limburg op. Ons pa (oud Amstel Gold Race-winnaar Adrie van der Poel, red.) kent Limburg natuurlijk ook goed. Hij benadrukte dat je als jonge renner sterker kon worden door bergop te rijden. Juist die Limburgse heuvels pasten goed in mijn trainingen voor het crossen waar het ook om korte en explosieve inspanningen gaat.”

“Voor de Amstel hebben we in 2019 het parcours verkend, maar eigenlijk hoefde dat niet voor mij. Ik ken bijna iedere weggetje in het heuvellandschap. Het voelde speciaal dat ik op de wegen waar ik als jongetje al vaak fietste nu de belangrijkste klassieker wist te winnen.”

Mathieu van der Poel ging twee jaar geleden al in de Gulpenerberg voor de eerste keer in de aanval. foto: Cor Vos

Ook koersdirecteur Leo van Vliet heeft dat verleden met Limburg en Valkenburg in het bijzonder. “Als veertienjarige gingen we met onze ouders naar Valkenburg op vakantie”, herinnert de koersdirecteur zich goed. “We sliepen altijd in hotel ‘De grot van Lourdes’. Als we arriveerden gingen mijn broers en ik meteen op de parkeerplaats s de fiets in elkaar zetten en vervolgens e Cauberg op. Daar kwamen we helemaal buiten adem boven. In 1971/1972/1973 gingen we ook de Nederlandse kampioenschappen op de Cauberg kijken. Daar zag ik destijds organisator Ton Vissers rondlopen. Ik dacht toen al wat moet het bijzonder zijn als je zo’n groot evenement op de kaart kunt zetten.”

Van Vliet won bij de amateurs de Ronde van Limburg en reed bij de profs diverse malen aan het front in de finale van de Amstel Gold Race. Al moest hij de Limburgse klassieker meestal in dienst van Jan Raas rijden. Zijn favoriete klim is de Cauberg, omdat daar de meeste historie is geschreven. “En de Keutenberg, omdat je daar als renner het verschil kon maken. De laatste jaren heb ik die klimmen enigszins gemeden omdat ik ze te zwaar en te steil vond. Ik ben inmiddels ook alweer 65 jaar. Sinds anderhalf jaar heb ik echter een elektrische racefiets. Nu ga ik wel weer richting die beruchte kuitenbijters. Aan de Camerig had ik als renner altijd een hekel, maar met zo’n e-bike is het nu een ‘makkie’.”

En laat de Camerig nu de favoriete klim in Limburg van Mathieu van der Poel zijn. “Ja, juist omdat die iets langer is en geleidelijk omhoog loopt”, bevestigt de laatste winnaar van de Amstel Gold Race. “In de trainingen doe ik dit soort klimmen het liefst, terwijl in een wedstrijd de steilere klimmen me juist beter liggen. Dat klinkt als eens tegenstelling. Soms doe je echter op een training iets liever dan in een koers.”