Fietstoerisme Was Ultra Cycling een paar jaar geleden nog een niche waar slechts een enkeling zich aan waagde, is het tegenwoordig een volwaardige wielerdiscipline. WielerFlits sprak met Jack the Ultra Cyclist over de rappe groei van die opvallende en uitdagende tak van de wielersport.

Ultra Cycling draait om het fietsen van lange afstanden. Wanneer iets een Ultra is, is nergens officieel vastgelegd, maar volgens velen gaat het om ritten van 200 kilometer of langer. “Wat voor iemand Ultra is, is heel persoonlijk. En die grens verschuift ook naarmate je steeds een stapje verder gaat.”

Aan het woord is Jack Thompson, ook wel bekend als Jack the Ultra Cyclist. In 2016 reed hij de Transcontinental Race: een ultra-endurancerace die jaarlijks varieert in afstand van 3.200 tot 4.200 kilometer. Dat bleek voor hem een eye-opener: dit was de sport waar hij zich in wilde ontwikkelen en in wilde excelleren. Zo werd hij één van de eerste professionele Ultra-atleten.

Destijds was Ultra nog iets waar slechts een klein clubje wielrenners zich mee bemoeide, maar tegenwoordig is het steeds bekender en populairder geworden. Sterker nog, “Het is mainstream geworden over de jaren heen”, vertelt Jack. “Ik denk dat dat door verschillende dingen komt. In de periode dat ik met Ultra’s begon, groeide sociale media in populariteit en werd het ook steeds meer toegankelijk.”

“Je kon iets doen, dat vervolgens delen en dan zagen mensen het veel meer dan voorheen. Er worden al jaren Ultra-ritten gereden over de hele wereld, door tal van mensen, maar het is opeens veel meer zichtbaar. Het heeft voor heel veel mensen de ogen geopend, over wat allemaal mogelijk is. Daarnaast denk ik dat het ook helpt dat er grote merken achter zijn gaan staan, wat heeft geholpen om het een cooler imago te geven.”

Een andere katalysator voor de populariteit van Ultra Cycling, is de Covid-19 pandemie geweest. “Dat heeft er zeker aan bijgedragen. Veel mensen moesten in het land blijven waar ze zaten, maar ze waren niet altijd aan het werk en vrijwel iedereen had tijd over. Dat nodigde echt uit om Ultra-afstanden te gaan rijden en nieuwe uitdagingen te zoeken.”

Dat het vervolgens mainstream is geworden, komt ook doordat grote merken en atleten zich aan het rijden van Ultra-ritten hebben verbonden. Zo reed Laurens Ten Dam dit jaar de Tour Divide (een ruim 4.400 kilometer lange mountainbikewedstrijd), en legde Lachlan Morton in 2021 in 18 dagen ruim 5.500 kilometer af om de volledige Tour de France te rijden, inclusief transfers.

“Ik denk dat zodra grote namen met pensioen gaan, veel van hen iets anders in de sport gaan zoeken. Als ze zich uiteindelijk op Ultra’s gaan richten, maakt dat het ook weer populairder, terwijl ze er ook steeds verder in gaan. Na Ten Dam’s pensioen als wielerprof ben ik eens op een tweedaags avontuur gegaan, maar dit jaar reed hij opeens de Tour Divide. Daaruit blijkt maar weer hoe verslavend het is.”

Want volgens Jack moeten we ook niet onderschatten hoe leuk Ultra Cycling is. “Als je eraan begint, dan realiseer je wat je allemaal kan doen met de fiets en waar de fiets je kan brengen. Dat is als een plekje op je huid wat jeukt en waar je aan wil blijven krabben; je kan er niet mee stoppen, het is enorm verslavend.”

Doordat de zichtbaarheid van Ultra Cycling de laatste jaren zo is toegenomen, is er dus niet alleen meer oog voor het absurde aspect ervan, maar ook voor het plezier die de uitdaging van de Ultra’s met zich meebrengt. “We noemen het wedstrijden, maar veel mensen rijden vooral tegen zichzelf. Het is een wedstrijd met jezelf. Je wil blijven zien waar je toe in staat bent want je verlegt je eigen grenzen en ik denk dat dat iets heel menselijks is, dat we altijd willen zien hoe ver we kunnen gaan.”