Oktober is de laatste jaren vaak één van mijn favoriete maanden van het seizoen. Waar anderen snakken naar een rustperiode, minder motivatie hebben om te trainen en moe zijn van het vele koersen, haal ik vaak goede resultaten in deze maand. Eerder deze maand nam ik, Jasper Ockeloen, deel aan de Epic Israel. In dit gastblog lees je mijn verslag van een driedaags avontuur door Israel.

Het Nederlands Club Kampioenschap, de Tour of Poyang Lake in China of het NK Marathon (vaak tijdens de Bart Brentjes challenge) zijn voor mij altijd toffe uitdagingen geweest waardoor ik in deze periode geen moeite had om er vol voor te blijven gaan. Ook de vaak prachtige zomeravonden met goudkleurig zonlicht in deze maanden, maken het een genot om tegen het einde van de middag (vaak na het werk voor Sockeloen) nog op de fiets te stappen voor mooie en goede trainingen.

Op zoek naar een nieuwe toffe uitdaging voor in de maand oktober vond ik dit jaar de Epic Israel. Een driedaagse mountainbike wedstrijd waaraan deel genomen wordt in duo’s, in een land waar de wielersport sterk in opkomst is. Met de Giro-start dit jaar, de Israël Cycling Academy en de vele reclames voor Jeruzalem en Tel Aviv op Eurosport, wordt er hard gewerkt aan de toeristische aantrekkelijkheid van Israël. Toen mijn vriendin (Riejanne Markus) ook nog eens werd uitgenodigd door ploegmaatje Rotem Gafinovitz om bij haar thuis in Israël te verblijven, was ik zeker om te gaan deelnemen aan dit avontuur. Door onze drukke programma’s zien we elkaar weinig en dit was een unieke kans om een wedstrijd te combineren met een gezamenlijke vakantie.

Ik had dit jaar in de Costa Blanca Bike challenge al eens een duo wedstrijd gereden met Martin Blums, een jonge mountainbiker uit Letland die vorig jaar in de onder 23 categorie de WereldBeker Cross Country won. Een toffe, sociale gast waarmee ik goed overweg kan, een ideale partner dus om samen mee deel te nemen.

Toen de reis en het verblijf geregeld was met de organisatie, ondersteund door het Ministerie van Toerisme in Israël was het wel even slikken toen een zootje topsporters het schema zag dat het ministerie voor de dagen voorafgaand aan de wedstrijd had opgesteld. Een dagvullend programma van drie dagen, zonder tijd om te fietsen, met zo nu en dan 30 minuten ‘free time’ op de hotelkamer. Dit waren we niet gewend. Normaal in de dagen voorafgaand aan de wedstrijd is het vooral de beentjes losfietsen, de fiets oppoetsen, en de rest van de dag op bed liggen wachten op het eten.

Na wat onderhandelingen met onze gids wisten we een gulden middenweg te vinden tussen wedstrijdvoorbereiding en toeristische trips naar Jaffa, Jerusalem en deden we zelfs een tour op Segways door Tel Aviv. Om de middag voor de wedstrijd nog drie uur lang, met 40 graden door Jerusalem te slenteren (en hierdoor zelfs de geplande persconferentie van de wedstrijd te missen) was geen alledaagse voorbereiding. Het was wel een ervaring die ik voor geen goud had willen missen.

Als wielrenner/mountainbiker leef je vaak in een cocon waarbij je perspectief beperkt blijft tot de instellingen van de airconditioning op de hotelkamer, het type pasta bij het avondeten en de bandenkeuze van de concurrentie. Het was dan ook een enorme eyeopener om hier uit te kruipen en onder begeleiding van een gids als een rasechte toerist voorgelicht te worden over de historie, cultuur en tradities van de verschillende religies binnen Israel. Mede doordat de historie en conflicten vrij actueel zijn, vond ik het enorm interessant om hier meer over te leren en te realiseren dat je enorm veel mist wanneer je in je wielercocon blijft (liggen).

De mountainbikewedstrijd zelf was zoals een echte mountainbikemeerdaagse hoort te zijn. Eén groot avontuur. Alles net wat extremer en onvoorspelbaarder dan op de weg.

Dit begint al bij de start wanneer er duizenden deelnemers als kamikazen de eerste afdaling induiken met losliggende rotsblokken, onverwachte bochten, cameramensen op E-mountainbikes die je willen inhalen voor een goed shot, en valpartijen. Tot en met de bevoorradingszones waarbij je zelf moet stoppen om je bidons te vullen, lekke banden, gebroken kettingen en allerlei andere technische problemen die je tegen kan komen en samen moet zien op te lossen met tools en onderdelen die je zelf mee draagt tijdens de race.

In etappe 1 verloren we veel tijd door een lekke band die we niet zo snel wisten te verhelpen. Door de stress van het moment kon Martins zijn patroonpomp niet vinden, en mijn patroon was leeggelopen. Maar het tweede deel van de race werkten we goed samen en haalden we enorm veel teams in om uiteindelijk als 7e te eindigen.

De tweede etappe was direct ook de koninginnenrit en verliep goed. In het begin van de race lieten we drie teams gaan die de dag daarvoor al veel tijd hadden verloren en tot de slotklim bleven we in de groep van de leiders in het klassement. Toen die de gaskraan opendraaiden had ik nog een heel goed gevoel, Martins had het moeilijker, dus bleef ik bij hem en samen reden we naar een achtste plek.

De derde en laatste etappe was korter en had een technisch begin met veel single track. Het plan was om te proberen mee te gaan in de vroege aanvallen op dit technische gedeelte om zo voorsprong te pakken op de tussenstukken zodat we in de finale wat speelruimte hadden. Het lukte mij om in het gedrang goed te positioneren en vooruit te komen met drie andere duo’s na het single track gedeelte. Helaas was Martins niet goed hersteld van de voorgaande dagen en had hij moeite om zich voorin te positioneren. Vervolgens kwam daar bovenop nog een lekke band en in de laatste tien kilometers nog een valpartij van mijzelf. Dit resulteerde in een vijftiende plek in de daguitslag en hierdoor zakten we van de zesde naar de negende plek in het algemeen klassement.

Desondanks was deze race een ultiem avontuur in een fantastisch landschap, met prachtige tracks. Een duorace is een unieke ervaring waarbij je samen tot het uiterste gaat en gezamenlijk de tegenslagen en mooie momenten van een race beleeft. Hierdoor groei je dichter naar elkaar toe en leer je elkaar door en door kennen. Martins en ik hebben de race allebei als geweldig ervaren ondanks dat we niet de resultaten behaalden waar we op hoopten. We weten waar ruimte ligt voor verbetering en hopen in de toekomst weer mee te strijden voor het podium in dit soort races.

Na de race was er nog een toeristische trip naar de dode zee en kon ik (eindelijk) naar het huis van Rotem afreizen om samen met Riejanne van drie heerlijke vakantiedagen in Israël te genieten. Even wat ontspannen, om volgende week officieel aan het strandseizoen te beginnen met de Brabant Beachbattle !

Verantwoording:
Dit is een gastblog van wielrenner Jasper Ockeloen.