Youri IJnsen

• dinsdag 8 augustus 2023 om 10:31

Interview Vriendin Roxanne, moeder Corinne en vader Adrie zagen Mathieu van der Poel zondag de wereldtitel pakken in Glasgow. Broer David van der Poel was daar niet bij. Zoals hij dat eigenlijk nooit is. “Het liefst kijk ik van start tot finish alleen, dan zie ik alles het beste. Maar dit was ook heel erg mooi!”, vertelt hij aan WielerFlits. Nu was hij samen met drie ploegmaats in een auto op weg naar het ploeghotel, nadat David zelf op de Citadel als tweede was geëindigd in de slotrit van de Ronde van Namen.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

De oudste Van der Poel-broer had zijn broertje zaterdag nog WhatsApp-berichtje gestuurd. Dat zijn carrière geslaagd zou zijn mocht hij kunnen winnen. Maar David kon door zijn eigen koers eigenlijk niets van het WK zien, vertelt hij. “Ik had gehoopt de finale mee te kunnen pikken, maar dat zat er eerst niet in. Toen ik bij de bus kwam, zei de buschauffeur meteen dat er een onderbreking was geweest en dat Mathieu er goed uit zag. Op dat moment was het nog 40 à 45 kilometer koers. Eén probleem: ik moest nog naar de dopingcontrole. Gelukkig moest ik dringend plassen en keerde ik terug toen het nog 25 kilometer te gaan was; precies op tijd.”

Van der Poel duikt snel de camper in en in afwachting om naar het hotel te rijden kruipt hij snel achter de tv. “Samen met drie andere jongens en ploegleider Dries Hollanders hebben we gekeken tot we bij het hotel waren. Dat was kortbij. Daarna zijn we zonder Dries in de auto verder gegaan. Ik had de iPad aangezet om te kijken. En nee, ik reed niet. Dat was niet goed gekomen”, lacht David. Op dat moment ziet hij namelijk Mathieu onderuit glijden. “Toen heb ik serieus gevloekt, uit schrik. En ik moest meteen aan 2019 denken. Toen had ikzelf eerst een cross, schakelde ik ook net in en toen kwam die hongerklop. Ik zag datzelfde scenario voorbij vliegen. Hij brak alleen zijn val wel goed, want anders is dit een typische sleutelbeenbreuk-valpartij.”

In de cross zijn de twee vaak samen op pad – foto: Cor Vos

Trip down memory lane
“Je hoopt meteen dat er niets aan de hand is met het materiaal”, gaat David verder. “Want dan was de wedstrijd wel direct over, zeker op dat parcours. Maar dat bleek vrij snel oké te zijn. En toen zag ik dat hij heel snel terug de focus te pakken had en dat er ook heel snel terug echt kracht vanuit ging. Dat er nog echt veel energie in zat. Natuurlijk doe je dat eerste deeltje nog op adrenaline. Maar al vrij snel groeide die voorsprong weer. Meteen op het moment dat hij demarreerde zag ik dat het goed zat. Meteen de eerste keer zo ver weg rijden, in die fase van de wedstrijd. Hij zag er ook echt goed uit. Dan ben je de beste in koers. Dat bezorgde mij kippenvel.”

Zoals gezegd kijkt David normaliter de koers liefst alleen vanuit de zetel, nu was dat met anderen onderweg in een auto. “Dat was speciaal. Het hangt natuurlijk van het moment af, hoe een zege tot stand komt. In een sprint of een aanval in de laatste vijfhonderd meter, dan is de beleving anders. Ik ben een stille genieter. Zeker nu je het na die val goed zag komen. Het mooiste om te zien was die laatste vijfhonderd meter. Ik ken hem natuurlijk door en door. Aan zijn uitdrukkingen in zijn gezicht zag ik hoeveel het met hem deed. Die emotie zag je heel hard binnenkomen. Wat natuurlijk werd losgemaakt door het WK vorig seizoen en ook die val het jaar ervoor in Tokio.”

Het deed David veel. Plots is je broertje de beste wielrenner op deze aardkloot. Fucking hell, zoals van diens lippen te lezen was in het frontale shot richting de witte krijtlijn. “Dat eerste woord was overduidelijk, die tweede ben ik nog niet over uit”, lacht David. “Dat maakte het voor mij zo mooi. Normaal viert Mathieu wel met een vreugdeuitbarsting, nu zag je echt die emotionele ontlading. Dat raakte mij zeer. Hij blijft voor mij hetzelfde, met of zonder WK-titel. Maar we leven al wel jaren met hem mee. En emoties laten wij in onze familie niet echt merken. Dan zie je toch wel dat er bij hem veel meer schuil gaat dan je in eerste instantie zou denken, met heel dat voorval vorig jaar. Dat is natuurlijk enorm kut en enorm zwaar. Ik zag nu dat het een stuk dieper zat dan ik besefte.”

Samen met broertje Mathieu voorafgaand aan het WK veldrijden 2021 in Oostende – foto: Cor Vos

Heel beladen overwinning
De familieband is namelijk sterk. “Wij zitten er kort op, ook al hebben we het er niet altijd over. Maar we leven wel allemaal mee. Met hoogtepunten, maar ook met dieptepunten. Dit jaar is echter te gek voor woorden. Ik denk dat hij op de weg voor dit seizoen nog drie zeer realistische doelen had. En die heeft hij binnen een tijdsbestek van een paar maanden afgevinkt. Heel fijn. Na zijn zege in Roubaix had ik al gestuurd dat er toen nog eentje over was om zijn carrière geslaagd te maken. Die wereldtitel. En die heeft hij nu. Uiteraard heb ik daarna ook heel veel felicitaties gehad. Ik draag daar natuurlijk weinig aan bij. Maar het is wel een normale reactie van mensen.”

En wat stuurde hij zijn broertje zelf eigenlijk na afloop? “Bij zulke prestaties doe ik dat altijd wel meteen. Dat is altijd kort, zoals we dat altijd doen. Ik heb hem ‘Fuck jaaaa!’ gestuurd. Meer niet. Een soort vreugdekreet, of hoe moet ik het noemen. Daar ga je ook niet heel veel woorden aan vast hangen of een heel lange tekst van maken. Het heeft ook weinig zin om te sturen dat het knap is of weet ik veel. Dat zal hij vaak genoeg horen en dat weet hij ook wel, dat is een beetje vanzelfsprekend. Dan laat ik dus op deze manier merken hoe mooi ik het vind of hoe blij ik ermee ben. Daarna ben ik op mijn gemak naar huis gereden, met interviews op de achtergrond. En maandagmorgen heb ik alle kranten gelezen en wat teruggezien. Daar werd ik stil van.”