dinsdag 30 juli 2024 om 19:00

De Arctic Race of Norway draait bijna elk jaar uit op een secondespel

De Arctic Race of Norway (4-7 augustus) is dit jaar toe aan de elfde editie. Wat is ons van de eerste tien uitgaves allemaal bijgebleven, behalve de wonderschone landschappen? WielerFlits duikt in de geschiedenis van de Noorse rittenkoers.

De eerste editie van de Arctic Race of Norway vond plaats in 2013, met dank aan de inspanningen van ASO. De organisatie kreeg dat jaar ook meteen zijn gedroomde eindwinnaar: Thor Hushovd mocht namelijk plaatsnemen op het hoogste schavotje. De Noorse krachtpatser, de wereldkampioen van Geelong en winnaar van talloze Tourritten, was toen al 35 jaar en in de nadagen van zijn carrière. Maar hij had zich in de weken voorafgaand aan de eerste Arctic Race of Norway al in de kijker gereden en wist het thuispubliek in extase te brengen.

Een jaar later volgde de eerste en tot nu toe enige Nederlandse eindoverwinning. En met Steven Kruijswijk is het misschien toch wel een verrassende naam die triomfeerde. De klimmer uit Nuenen, die toch niet te boek staat als een veelwinnaar, wist na een machtsgreep in de bergrit naar Kvænangsfjellet de leiderstrui over te nemen van Alexander Kristoff en stond het felbegeerde kleinood een dag later niet meer af.

Hushovd reed in 2013 voor BMC – foto: Cor Vos

In 2015, een jaar na de eindzege van Kruijswijk, ging de Est Rein Taaramäe met de bloemen lopen. En in 2016 kroonde de Italiaan Gianni Moscon zich tot de vierde eindwinnaar van de Arctic Race of Norway door Stef Clement, tegenwoordig commentator en analist bij de NOS, voor te blijven. Het jaar erna volgde dan ‘eindelijk’ de eerste Belgische overwinning, met dank aan Dylan Teuns, die bovendien de eerste én laatste etappe op zijn naam wist te schrijven.

De jaren daarop ging alle aandacht uit naar Sergei Chernetski (2018), die Markus Hoelgaard en Colin Joyce voorbleef in de eindafrekening, en Alexey Lutsenko (2019). Laatstgenoemde rekende na een felle strijd af met de toenmalige Franse kampioen Warren Barguil en de Let Krists Neilands. Nadat corona roet in het eten gooide in 2020, vond er in 2021 weer een nieuwe editie van de Noorse ronde plaats. Ben Hermans zorgde, vier jaar na het succes van Teuns, voor de tweede Belgische eindzege.

Ben Hermans pakte de eindzege in 2021 – foto: Cor Vos

De Arctic Race of Norway, een afwisseling van sprintetappes en heuvelritten, draait meer dan eens uit op een secondespel. Twee jaar geleden versloeg Andreas Leknessund runner-up Hugo Houle bijvoorbeeld met acht seconden. En vorig jaar, toen Stephen Williams met de eindzege ging lopen, strandde nummer twee Christian Scaroni op slechts één tel.

Het verschil tussen de top-drie in het klassement sinds de eerste editie spreekt ook boekdelen. Dit was achtereenvolgens 10 seconden, 18 seconden, 31 seconden, 30 seconden, 43 seconden, 12 seconden, 19 seconden, 6 seconden, 9 seconden en nog eens 9 seconden. In 2020 ging de koers dus niet door als gevolg van de coronapandemie.

Wat ook nog wel het vermelden waard is: Mathieu van der Poel wist reeds meerdere edities van de Arctic Race of Norway te kleuren. In 2018 nam hij voor het eerst deel aan de koers en was hij meteen goed voor twee ritoverwinningen: de Nederlander was de beste in de openingsrit én de slotetappe. Een jaar later stond MVDP opnieuw aan het vertrek en pakte hij meteen uit op dag één. In Leknes bleef hij met een machtige sprint Danny van Poppel en Andrea Pasqualon voor.