Materiaalzone 
Fietstoerisme 
De beste wielrenster van 2019
Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2019? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staan de vrouwen centraal.
Anno 2019 zijn er nog altijd mensen die in de ontkenningsfase zitten, maar steeds meer mensen beginnen fietsende vrouwen actief te volgen en te waarderen. De vrouwen komen steeds meer in beeld en prestaties worden meer en meer uitgelicht. Als we alleen al kijken naar het aantal TV-uitzendingen, mogen we zeggen dat de aandacht exponentieel groeit. Wie vijf jaar geleden live dameswielrennen op televisie wilde zien, moest het doen met een wereldkampioenschap, een Ronde van Drenthe en met een beetje geluk een wedstrijd als de Healthy Ageing Tour.
Weinig mensen die erin geloofden dat koersen als Gent-Wevelgem, Strade Bianche en de Amstel Gold Race ook live op TV zouden worden uitgezonden. Een samenvatting van enkele minuten was al heel wat. Maar kijk, er is in een paar jaar een serieuze inhaalslag gemaakt. Er valt nog altijd een hoop werk te verzetten, maar er is zonder meer sprake van een opwaartse tendens. En hoewel zeker op internationaal gebied de Nederlandse rensters overheersend zijn, kloppen rensters uit andere landen serieus aan de deur.
In dit lijstje passeren de allergrootste toppers uit het vrouwenpeloton nog eens de revue. Hun belangrijkste prestaties komen voorbij en uiteindelijk is het aan u, beste volger van WielerFlits, om uw stem uit te brengen op uw favoriet.
Vorige winnaressen:
2018: 
Anna van der Breggen
2017: Annemiek van Vleuten
Marianne Vos
Geschiedenis schrijven kun je wel aan Marianne Vos overlaten. Ook in 2019 presteerde ze weer iets unieks. Vos is namelijk de eerste die het klaarspeelt om in één jaar zowel de wereldbeker veldrijden als de WorldTour op de weg te winnen. Ja, het wegseizoen van de superkampioene uit Babyloniënbroek was prima, maar ook haar crosswinter mocht er wezen.
Ze won al zeven maal de regenboogtrui in het nobele baggertreffen, maar voor het regelmatigheidsklassement reed ze al die jaren simpelweg te weinig wedstrijden. In het crossseizoen 2018-2019 schreef ze vier wereldbekerwedstrijden op haar naam, wat genoeg was om de eindzege te pakken. Een titel bleek voor haar niet weggelegd: bij de WK in Bogense moest ze zich tevreden stellen met de bronzen medaille, terwijl ze op het NK naar het zilver reed.
Een puike winter werd gevolgd door een prima voorjaar. De wijze waarop ze in de Trofeo Alfredo Binda het werk van haar ploeggenotes afrondde was spectaculair. In de Ronde van Vlaanderen leek ze op het beslissende moment mee te kunnen met de sterke kopgroep, maar helaas besliste materiaalpech daar anders over. Vos rechtte de rug en reed ereplaatsen bijeen in de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl, om het voorjaar af te sluiten met de eindzege in de Tour de Yorkshire.
foto: Cor Vos
Een volgende wedstrijd op Engelse bodem, de prestigieuze Women’s Tour begon goed met een etappezege. Een dag later smakte ze echter hard tegen het asfalt. Ondanks de harde klapper hoefde ze in de zomerperiode geen grote koers te missen. Tweede plaatsen bij de Europese Spelen en het Nederlands kampioenschap werden gevolgd door liefst vier etappeoverwinningen in de Giro Rosa. De meest legendarische was de rit met aankomst in Piedicavallo. Lucy Kennedy leek in de nauwe straten van Piedicavallo op de zege af te stevenen dankzij een late aanval. Ze begon enkele meters voor de streep al te juichen, maar dat had ze beter niet kunnen doen: Vos wist haar in de laatste meters nog te passeren.
Tijdens La Course was het Amanda Spratt die al lange tijd alleen vooruit reed. Een dappere aanval, maar vlak voor de finish in Pau wachtte nog een klein obstakel, de Rue Mulot. Het restant van het peloton, met daarin ook Vos, had enkele tellen achterstand bij het opdraaien, maar Vos zwengelde de raketmotoren aan en had Spratt nog voor het einde van de honderd meter lange straat te pakken. Ze bezorgde de Australische bijkans een verkoudheid, zo hard kwam ze voorbij. En ze denderde door tot aan de finish.
Het gaat te ver om alle overwinningen van Vos uitgebreid te omschrijven, want dan zijn we bij de zegekoningin van 2019 nog wel even bezig. Vijf ritzeges in de Tour de l’Ardèche pakte ze nog, net als drie etappes in de Ronde van Noorwegen. In beide rondes sleepte ze ook de eindzege in de wacht. Daarna was een derde plek in de Tour of Guangxi voldoende om de eindzege in de Women’s WorldTour binnen te harken. En onlangs pakte ze bij haar eerste veldrit van het seizoen ook ‘gewoon’ weer de bloemen.
foto: Cor Vos
Een laatste overwinning mag niet onbesproken blijven. In het Noorse Askim finishte de tweede etappe van de Ladies Tour of Norway met een lokaal rondje. Op een goede zes kilometer voor de finish lag een geniepig klimmetje, waarop Vos eens versnelde. Ze had zeer snel een mooie voorsprong te pakken, maar het peloton kwam in de slotkilometers akelig dichtbij. Onder de vod had ze iets van zes seconden, en bij het opdraaien van de laatste rechte lijn waren dat er nog maar vier. De sprintsters kwamen akelig snel opzetten, maar de fietsmalle wielerkoningin hield zeer knap stand. Een beklijvende overwinning. En er zullen er ongetwijfeld nog heel wat volgen…
NK veldrijden – 
WK veldrijden Bogense – 
NK op de weg – 
Europese Spelen Wegrit –
Eindklassement wereldbeker veldrijden – Winst
Wereldbeker veldrijden Heusden-Zolder – Winst
Wereldbeker veldrijden Pontchâteau – Winst
Wereldbeker veldrijden Namen – Tweede
Eindklassement Women’s WorldTour – Winst
Trofeo Alfredo Binda – Winst
OVO Energy Women’s Tour – 1 ritzege
Giro Rosa – 4 ritzeges
La Course by le Tour de France – Winst
Ladies Tour of Norway – Winst in eindklassement + 3 ritzeges
Tour de Yorkshire – Winst in eindklassement + 1 ritzege
Tour Cycliste Féminin International de l’Ardèche – Winst in eindklassement + vijf ritzeges
Vårgårda WestSweden Road Race – Tweede
Tour of Guangxi – Derde
Amstel Gold Race – Derde
Kirsten Wild
Kirsten Wild heeft de afgelopen jaren het ‘medailleharken’ tot kunst verheven. Het moet gezegd, op de baan zijn er nu eenmaal meer plakken te vergeven dan op de weg, maar je moet het toch nog maar even doen. En Wild laat het jaar na jaar zien. Dat belooft voor het olympische jaar dat komen gaat…
foto: Cor Vos
Maar voor de blik op Tokio kan worden gericht, mogen haar prestaties van dit jaar ook worden besproken. Want wat heeft Wild een fabuleus jaar achter de rug. De wereldkampioenschappen in het Poolse Pruszków leverden twee wereldtitels op: zowel na de madison als na het omnium mocht ze de hoogste trede van het podium betreden. En dat terwijl de concurrentie niet bepaald gering was.
In het voorjaar op de weg bewees Wild dat ze nog altijd de Grande Dame van de sprint is, hoewel steeds meer concurrenten op de deur kloppen. Twee ritzeges in de Healthy Ageing Tour mochten er wezen. Magistraal was ook de wijze waarop ze Gent-Wevelgem en de eendaagse Driedaagse Brugge-De Panne wist te winnen. Ze haalde het steeds met overmacht. Later pakte ze ook nog twee overwinningen in de Ronde van Bretagne.
foto: Cor Vos
Maar haar meeste successen boekte ze toch op het hardhout van wielerbanen overal ter wereld. De Europese Spelen van Minsk leverden tweemaal goud op, net als de Europese kampioenschappen. In het Omnisport van Apeldoorn won ze het omnium en de afvalkoers. Hiermee bewees Wild (intussen 37) dat ze nog verre van versleten is. Integendeel. Hoewel het gezien de toenemende concurrentie een lastig karwei wordt, zal het weinigen verbazen als ze volgend jaar Tokio verlaat met twee gouden plakken in haar handbagage.
WK baanwielrennen Pruszków: Omnium WK baanwielrennen Pruszków: Madison (met Amy Pieters) WK baanwielrennen Pruszków: Puntenkoers 
EK baanwielrennen Apeldoorn: Omnium EK baanwielrennen Apeldoorn: Afvalkoers EK baanwielrennen Apeldoorn: Madison (met Amy Pieters) Europese Spelen Minsk: Omnium Europese Spelen Minsk: Scratch Europese Spelen Minsk: Madison (met Amber van der Hulst) NK baanwielrennen: Puntenkoers NK baanwielrennen: Madison (met Amy Pieters) NK baanwielrennen: Scratch
WB baanwielrennen Hong Kong: Madison (met Amy Pieters) – Winst
WB baanwielrennen Hong Kong: Omnium – – Winst
WB baanwielrennen Minsk: Scratch – Winst
WB baanwielrennen Minsk: Madison – Winst
WB baanwielrennen Glasgow: Madison (met Amy Pieters) – Winst
Driedaagse Brugge-De Panne – Winst
Gent-Wevelgem – Winst
Healthy Ageing Tour – 2 ritzeges
Tour de Bretagne Féminin – 2 ritzeges
Amy Pieters
Met Kirsten Wild aan haar zijde reed Amy Pieters dit jaar naar de mondiale madisontitel, wat zonder twijfel een grootse prestatie is. De twee worden al enkele jaren in de gaten gehouden op het prestigieuze baannummer en in Prúszkow wonnen de twee voor het eerst een groot kampioenschap.
Het was niet de enige wereldtitel die Pieters binnen wist te slepen: in Harrogate snelde ze met de Nederlandse ploeg naar goud in de gemengde ploegenaflossing. Een nummer waaraan we misschien nog wat moeten wennen, maar een titel is een titel en mede met dank aan beulswerk van Pieters werd deze binnen geharkt.
foto: Cor Vos
Het Nederlandse paspoort kan voor een renster als Pieters een zegen zijn, maar soms ook een last. Beide zaken kwamen mooi samen bij de Europese wegkampioenschappen in Alkmaar. Een aantal dagen nadat Pieters onderdeel was van de winnende Mixed Relay-ploeg, was het in de wegwedstrijd aan haar om het karwei te klaren.
Zoals we de laatste jaren van ze gewend zijn, speelde de Nederlandse vrouwenploeg een sterk staaltje powerplay, wat er ditmaal voor zorgde dat Pieters in de positie kwam om het af te maken. In een zeer winderige koers ging ze op een kilometer of zeventig van de meet op sjouw met Lisa Klein en Elena Cecchini. Je moet het dan natuurlijk nog wel even doen, maar Pieters controleerde, zag en overwon. In de sprint klopte ze haar opponenten op overtuigende wijze.
Verder reed de renster van Boels-Dolmans heel wat ereklasseringen bijeen in het voor- en najaar. Zo was er een fraaie ritzege in de Women’s Tour, met een derde plaats in de eindrangschikking als mooie bonus. Ook in Plouay snelde ze naar de derde plek. In heel veel landen zou je dan al worden uitgeroepen tot renster van het jaar, in Nederland is dat een lastiger verhaal. Er zijn immers heel veel oranje wereldtoppers.
foto: Cor Vos
WK baanwielrennen Pruszków: Madison (met Kirsten Wild) WK op de weg Harrogate: Mixed Relay EK op de weg Alkmaar: wegwedstrijd EK op de weg Alkmaar: Mixed Relay EK baanwielrennen Apeldoorn: Madison (met Kirsten Wild) NK baanwielrennen: Madison (met Kirsten Wild) NK baanwielrennen: Individuele achtervolging NK baanwielrennen: Scratch NK baanwielrennen: Puntenkoers NK op de weg Ede: Wegwedstrijd
WB baanwielrennen Hong Kong: Madison (met Kirsten Wild) – Winst
WB baanwielrennen Glasgow: Madison (met Kirsten Wild) – Derde
BeNe Ladies Tour – Tweede in eindklassement
Drentse Acht van Westerveld – Tweede
OVO Energy Women’s Tour – Derde in eindklassement + 1 ritzege
GP de Plouay – Derde
Marta Bastianelli
De eerste in dit lijstje die maar aan één wielerdiscipline doet, namelijk het cyclisme op de weg. Marta Bastianelli is tevens de eerste niet-Nederlandse in dit lijstje, wat een prestatie op zich is. Bastianelli kampte tijdens het seizoen enige tijd met tendinitis (een peesontsteking), waardoor ze onder meer genoodzaakt was de Giro Rosa te missen, maar verder schurkt het seizoen tegen perfectie aan.
In dienst van Virtu boekte ze haar eerste overwinning in de Omloop van het Hageland. Daarna triomfeerde ze in de Ronde van Drenthe, waarin ze na een beestachtige koers op uitgenaste wijze afrekende met Chantal Blaak en Ellen van Dijk.
foto: Cor Vos
Bastianelli is gezegend met een goed tactisch instinct. Dit leverde haar de zege op in de Vårgårda-wegwedstrijd. Ze doorzag de tactiek van Marianne Vos en denderde, net als de Nederlandse, als een bezetene door de laatste bocht. In de laatste meters wipte ze er keurig overheen om de overwinning in de wacht te slepen. Om tactische troeven in de grote koersen uit te kunnen spelen, moet je echter ook beschikken over flinke fysieke vermogens. En dat zit bij de Italiaanse ook wel snor.
Denk maar aan haar indrukwekkende solo van een kilometer of 75 in de vijfde etappe van de Tour de l’Ardèche. Of haar ‘slechtste’ uitslagen in het voorjaar; twee achtste plaatsen. Of de manier waarop ze de aanvallen van Annemiek van Vleuten en Cecilie Uttrup Ludwig wist te weerstaan in de Ronde van Vlaanderen, dan moet je toch serieus kunnen koersen.
Haar overwinning in Vlaanderens Mooiste stak er zonder twijfel bovenuit, maar over haar tien andere overwinningen zal ze ook niet klagen. In 2020 wil ze nog meer hiaten op haar palmares opvullen, zo heeft ze haar pijlen onder meer gericht op de Amstel Gold Race. De concurrentie is alvast gewaarschuwd…
foto: Cor Vos
Italiaans kampioenschap op de weg: Wegwedstrijd –
Ronde van Drenthe – Winst
Ronde van Vlaanderen – Winst
Vårgårda WestSweden Road Race – Tweede
Omloop van het Hageland – Winst
GP Bruno Beghelli – Winst
Gracia Orlova – Winst in eindklassement + 2 ritzeges
Tour de l’Ardèche – 1 ritzege
Thüringen Ladies Tour – 1 ritzege
Omloop het Nieuwsblad – Tweede
Dwars door Vlaanderen – Tweede
Drentse Acht van Westerveld – Derde
Chloé Dygert-Owen
We weten al enkele jaren dat Chloé Dygert-Owen een groot talent is. Bij de WK in Richmond pakte ze de dubbel bij de juniores, wat een serieuze indicatie is. En op de baan behoort ze al vele jaren tot de absolute top. Denk maar aan de wijze waarop ze begin 2018 de maat nam van Annemiek van Vleuten op de individuele achtervolging tijdens de WK baanwielrennen in Apeldoorn. Zeker geen schande voor Van Vleuten, aangezien haar baanavontuur een tussendoortje was, maar toch.
Het hoogtepunt van 2019 voor Dygert-Owen – foto: Cor Vos
Daarna kwam er een rotperiode voor Dygert-Owen. Ze had vooral lang last van de gevolgen van een valpartij in de Ronde van Californië van 2018. Intussen mogen we toch wel weer zeggen dat ze zowel op de baan, als de weg terug is aan de absolute top. Weinig mensen hadden rekening gehouden met het scenario dat ze bij het WK in Yorkshire naar het goud zou snellen in de tijdrit, maar dat is precies wat gebeurde. Menig straaljager keek vol jaloezie toe hij ze over het parcours vloog. Dygert-Owen zou de nummer twee, Anna van der Breggen, op anderhalve minuut zetten. Nog nooit was het verschil zo groot op een WK tegen de klok.
Tot aan het WK in Yorkshire was Dygert-Owen nog nooit actief geweest in een Europese wegwedstrijd, ze rijdt immers voor een Amerikaanse ploeg vooral wedstrijden op eigen bodem. Na het succes in de 30 kilometer lange tijdrit van Ripon naar Harrogate maakte ze een paar dagen later ook indruk in de wegwedstrijd, verreweg de langste koers uit haar carrière tot nu toe.
Dygert-Owen werd vierde na een wervelende race waarin de aanval niet schuwde. Het moge duidelijk zijn dat we het laatste nog niet gezien hebben van 22-jarige nieuwjaarskind, hoewel het zeer de vraag is hoe vaak de concurrentie rekening met haar moet houden in grote Europese wegkoersen. Volgend jaar alvast niet vaak, want in 2020 staat alles in het teken van de Olympische Spelen van Tokio. Leidt ze daar de Amerikaanse ploeg naar goud op de ploegenachtervolging en kan ze in de individuele tijdrit de opvolgster worden van haar coach Kristin Armstrong?
foto: Cor Vos
WK op de weg Harrogate: Tijdrit – 
Pan-Amerikaanse Spelen: Tijdrit – Pan-Amerikaanse Spelen: Ploegenachtervolging – Amerikaans kampioenschap op de weg: Tijdrit –
WB baanwielrennen Minsk: Ploegenachtervolging – Winst
Colorado Classic – Winst in eindklassement + 4 ritzeges
Joe Martin Stage Race – Winst in eindklassement + 2 ritzeges
Tour of the Gila – Tweede in eindklassement + 2 ritzeges
Chrono Kristin Armstrong – Winst
Winston Salem Cycling Classic – Derde
Lisa Klein
Zoals de meeste rensters in dit lijstje heeft ook Lisa Klein meerdere ballen in de lucht te houden. Op de weg is ze het afgelopen seizoen definitief een wereldtopper geworden, maar ook op de baan doet ze het meer dan behoorlijk. Om met haar prestaties op het hardhout te beginnen: de derde plaats bij de individuele achtervolging op haar eerste WK steekt er bovenuit. En met de Duitse achtervolgingsploeg doet ze het ook beslist niet onaardig. Als Klein en haar ploegmaats deze lijn door weten te trekken, kunnen ze in Tokio zeker voor de medailles gaan.
Lisa Klein – foto: Cor Vos
En dan over naar haar prestaties op de weg, want die mogen er ook zijn. Ze is voornamelijk tijdens Nederlandse etappekoersen in haar element. Ze won twee van de drie meerdaagse wedstrijden die op Hollandse bodem worden gehouden. In die ene die ze niet won, stond ze op het podium. We gaan ze in chronologische volgorde af.
De Healthy Ageing Tour is een van de wedstrijden met het minst aantal hoogtemeters van allemaal, maar de wind maakt het tot een van de zwaarste wedstrijden van het seizoen. Klein was tijdens de openingsrit bij de les en overleefde de schifting. In de tijdrit op dag vier moest ze weliswaar nipt Ellen van Dijk voor laten gaan, maar de leiderstrui had wel te pakken. In de slotrit werd ze nog tot het uiterste gedwongen, maar ze hield dapper stand en mocht de eindzege uiteindelijk op zak steken.
In juli domineerde Klein de BeNe Ladies Tour. Ze won de proloog en de individuele tijdrit, waardoor ze met goede vorm naar het EK op de weg trok. In Alkmaar was ze de absolute medaillekoningin, want zowel in de ploegenaflossing, de chronoproef als de wegrit stond ze op het podium.
In de Boels Ladies Tour leek ze met een tweede plaats in de proloog en winst in de koninginnenrit (daar wist ze Europees kampioene Pieters wél te kloppen) af te stevenen op eindwinst, maar in de voorlaatste rit kon ze niet voorkomen dat Christine Majerus het klassement naar haar hand zette. In de laatste etappe stak Wiebes haar ook nog voorbij, maar met een derde plaats kon ze leven. Klein weet maar al te goed dat ze heeft bewezen dat deze toonaangevende rittenkoers in de toekomst zomaar eens voor haar zijn.
foto: Cor Vos
Om tot renster van het jaar te worden gekozen, is Lisa in vergelijking met de andere genomineerden misschien nog een maatje te Klein, maar al met al is de Duitse styliste uitgegroeid tot een renster van wereldformaat. Hiervan getuige ook haar vijfde plaats bij de WK tijdrijden. Klimkoersen zal ze niet zo snel gaan winnen, maar in koersen zoals de Ronde van Vlaanderen gaat ze de komende jaren zeker mee kunnen doen.
Duits kampioenschap op de weg: Tijdrit EK op de weg Alkmaar: Mixed Relay EK op de weg Alkmaar: Tijdrit EK baanwielrennen Apeldoorn: Ploegenachtervolging Duits kampioenschap op de weg: Wegwedstrijd Duits kampioenschap baanwielrennen: Individuele achtervolging Duits kampioenschap baanwielrennen: Puntenkoers WK baanwielrennen Pruszków: Individuele achtervolging EK op de weg Alkmaar: Wegwedstrijd
WB baanwielrennen Glasgow: Ploegenachtervolging – Derde
WB baanwielrennen Minsk: Ploegenachtervolging – Derde
Boels Ladies Tour – Derde in eindklassement + 1 ritzege
Vårgårda WestSweden ploegentijdrit – Tweede
Gent-Wevelgem – Derde
Healthy Ageing Tour – Winst in eindklassement
BeNe Ladies Tour – Winst in eindklassement + 2 ritzeges
Thüringen Ladies Tour – 1 ritzege
Nokere Koerse – Tweede
Katarzyna Niewiadoma
Om in het lijstje genomineerden opgenomen te kunnen worden heb je op z’n minst een heel grote overwinning nodig. En bij de kopvrouw van Canyon-SRAM is het wel duidelijk welke dat is: de Amstel Gold Race. Katarzyna Niewiadoma wint niet veel koersen, maar wanneer ze wint doet ze het altijd op fraaie wijze. En het liefst in grote wedstrijden.
De Amstel Gold Race voor vrouwen is in slechts enkele jaren uitgegroeid tot een heel grote koers. De vrouwenwedstrijd van 2020 gaat de boeken in als een van de spectaculairste koersen van het seizoen. De koers brak helemaal open op de Fromberg. Met nog een goede zeventig kilometer knalde het peloton in stukken uiteen, waarna het eigenlijk geen moment meer stilviel.
foto: Cor Vos
Ondanks de vele demarrages kwam alles uiteindelijk aan op de laatste beklimming van de Cauberg. Annemiek van Vleuten gooide de knuppel als eerste in het hoenderhok op de legendarische helling, maar Niewiadoma nam gezwind over. Marianne Vos zat in haar wiel, maar ook zij kon de Poolse niet volgen. Op weg naar de finish in Vilt zette Van Vleuten nog eens alles op alles om de Poolse toch nog te remonteren, maar Niewiadoma hield stand. Een droom kwam uit. Enkele uren later zorgde Mathieu van der Poel voor de mooiste wielerontknoping van het jaar, maar de fraaie triomf van Niewiadoma mag ook zeker niet vergeten worden.
Tot verdere overwinningen in het voorjaar komt het niet voor Kasia. Met haar zesde plaatsen in de Trofeo Binda, de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Vlaanderen liet ze wel zien hoe veelzijdig ze is als coureur. Dat bewees ze ook in de Women’s Tour, waarin ze de koninginnenrit won. Op Burton Dassett gaf ze iedereen het nakijken. Voor de eindoverwinning kwam ze net tekort. Ze kon het oppermachtige blok van Trek-Segafredo net niet breken.
Ook in de Giro Rosa was ze niet opgewassen tegen de oppermachtige Van Vleuten, maar ze mocht wel enkele dagen trots in de roze trui paraderen. Haar vijfde plaats in het algemeen klassement was voor haar een positieve verrassing. Misschien gaat ze zich in de toekomst nog eens op de eindoverwinning toeleggen?
foto: Cor Vos
Amstel Gold Race – Winst OVO Energy Women’s Tour – Tweede in eindklassement + 1 ritzege Strade Bianche – Derde Ladies Tour of Norway – Vierde in eindklassement Giro Rosa – Vijfde in eindklassement + 1 ritzege (TTT) Anna van der Breggen
In het leven, en dus ook in de wielersport, is het eenvoudig om in bepaalde patronen te vervallen. Maar dat lijkt aan Anna van der Breggen niet besteed. Om het wielrennen interessant en leuk te houden, trok zij namelijk aan het begin van het seizoen naar Zuid-Afrika. Samen met mountainbikester Annika Langvad maakte ze goed gekruid gehakt van de concurrentie in de Cape Epic. Het duo won liefst zes van de zeven etappes in de legendarische MTB-meerdaagse en het tweetal sleepte uiteraard ook de eindzege in de wacht.
Daarna gaf AVDB in de Waalse Pijl voor het vijfde jaar op rij een cursus muurklimmen voor gevorderden. In haar regenboogtrui verzekerde ze zich een maand later ook van een nieuwe eindzege in de Ronde van Californië. Ze greep op de eerste dag de macht en op Mount Baldy kon ze het zich veroorloven om de zege aan ploeggenote Katie Hall te gunnen.
Van der Breggen kwam via een derde plek op het NK tijdrijden aan bij de Giro Rosa. Daarin was ze niet bij machte om Annemiek van Vleuten alle dagen weerwerk te bieden, maar haar tweede plaats mag er nog steeds wezen. Daarnaast won ze rit met aankomst op de loodzware Malga Montasio, door de rozetruidraagster in de laatste kilometer te passeren. Een overwinning die telt.
foto: Cor Vos
De laatste zege van Van der Breggen was ook een fraaie. Ze viel op een goede twaalf kilometer van de finish aan in de GP van Plouay. De verschroeiende versnelling van de in Hasselt geboren renster was voldoende om de concurrentie uit het wiel te kletsen. Hierna was het voor Van der Breggen een kwestie van standhouden tot de finish. Geen sinecure, maar omdat het Van der Breggen was, wist iedereen eigenlijk wel dat ze het vol ging houden. En zo geschiedde.
Na een Boels Ladies Tour waarin ze zich een voorbeeldige ploegmaat toonde, was het tot slot nog medailles rapen in Yorkshire. Een nieuwe wereldtitel zat er niet in, omdat ze zowel in de tijdrit als de wegrit niet tegen het geweld van de winnaressen op kon beuken. Maar met twee zilveren plakken op zak mag ze meer dan tevreden zijn over de laatste week van haar seizoen. En de rest van haar jaar? Ach, dat kan er ook prima mee door.
foto: Cor Vos
WK op de weg Harrogate: Wegwedstrijd – WK op de weg Harrogate: Tijdrit – NK op de weg Ede: Tijdrit –
Cape Epic – Winst in eindklassement + 6 ritzeges (met Annika Langvad)
Waalse Pijl – Winst
GP de Plouay – Winst
Tour of California – Winst in eindklassment + 1 ritzege
Giro Rosa – Tweede in eindklassement + 1 ritzege
Annemiek van Vleuten
Het verhaal van het weergaloze seizoen van Annemiek van Vleuten begint meer dan een jaar geleden in Innsbruck. Een paar dagen nadat ze haar wereldtitel tijdrijden verlengt, gaat het mis in de wegwedstrijd. Op iets minder dan honderd kilometer voor de finish komt ze ten val. Een lullige val bij een Oostenrijkse vluchtheuvel. Ze rijdt de koers uit (wat heet: de Gelderse wordt nog zevende) maar in de knie zit het goed mis. Volgens de doktoren lijkt ze het voorjaar te kunnen vergeten, maar niet voor het eerst is ze de medische wetenschap te vlug af.
Van Vleuten revalideert zich in behoorlijk korte tijd terug het zadel in en tijdens de Omloop het Nieuwsblad staat ze er weer. De vrouw die blij mocht zijn als ze na het voorjaar weer wedstrijden zou kunnen rijden, maakte de officieuze seizoensopening mee vanaf de eerste rij. Ze won weliswaar niet, maar koerste actief mee van voren en werd vierde.
Tegenslagen lijken als een rode draad door het wielerleven van de Wageningse te lopen. Net als succes. Een week na de Omloop schoot ze al raak in de Strade Bianche. Op een onverharde strook bergop draaide ze de duimschroeven zo stevig aan dat de concurrentie zich al snel gewonnen moest geven. Ze reed alleen naar de befaamde Piazza del Campo, om daar voor de eerste keer dit jaar de handen de lucht in te mogen steken.
foto: Cor Vos
Dat zou ze daarna nog mogen doen in drie tijdritten, een bergrit en de laatste voorjaarsklassieker. Het hele voorjaar na Strade Bianche was Van Vleuten er dichtbij in de grote koersen. In Vlaanderen werd ze geklopt door Bastianelli, in de Amstel Gold Race kwam ze tot aan het achterwiel van Niewiadoma en in de Waalse Pijl moest ze opboksen tegen een vrij superieure wereldkampioene. Maar in Luik-Bastenaken-Luik, de meest onzichtbare Ardennenklassieker voor vrouwen, schoot ze op superieure wijze raak. Ze ging aan op de Redoute en na een solo van dertig kilometer had Van Vleuten weer een fraaie zege te pakken.
De klim naar het meer van Cancano werd in extremis in het parcours van de Giro Rosa opgenomen als vervanger voor de Gavia. Op de flanken van de Cancano zette Van Vleuten zo hard aan, dat Elisa Longo Borghini haar prestatie buitenaards noemde: “Toen Annemiek ging had iedereen zoiets van: Oké, de alien is weg, nu begint de race voor mensen”. Achter de oppermachtige Wageningse was Lucinda Brand de eerste die boven kwam, op bijna drie minuten van Van Vleuten.
Het was vanaf toen ook wel duidelijk dat er maar een iemand aanspraak zou mogen maken op de eindzege in de Giro Rosa. Na de winst in de individuele tijdrit was daar helemaal geen twijfel meer over. Van Vleuten moest nog wel toestaan dat Van der Breggen haar klopte op Malga Montasio, maar dat mocht de pret amper drukken.
foto: Cor Vos
Met een tweede achtereenvolgende roze trui op zak, werkte Van Vleuten toe naar het WK. Dat deed de Nederlands kampioene tegen de klok via de Boels Ladies Tour, waar ze en passant de proloog wist te winnen. Ze trok als topfavoriete naar het WK tijdrijden, maar daar lieten de superbenen het even afweten. De titel ging naar Dygert-Owen en Van Vleuten werd ‘slechts’ derde. Een paar dagen later nam Van Vleuten sportieve revanche door een winnende solo van 104,8 kilometer uit de benen te schudden, waardoor ze volgend jaar het felbegeerde regenboogtenue draagt.
Hét moment van de solo was misschien wel toen Loes Gunnewijk naast Van Vleuten ging rijden. De bondscoach gaf haar de opdracht om zich niet helemaal over de kop te rijden. Van Vleuten keek Gunnewijk kort aan, schudde haar hoofd en zei de legendarische woorden: “Nee, nee, dit is gewoon D2 hoor.”
WK op de weg Harrogate: Wegwedstrijd – WK op de weg Harrogate: Tijdrit – NK op de weg Ede: Tijdrit –
Strade Bianche – Winst
Luik-Bastenaken-Luik – Winst
Giro Rosa – Winst in eindklassement + 2 ritzeges
Boels Ladies Tour – 1 ritzege
Ronde van Vlaanderen – Tweede
Amstel Gold Race – Tweede
Waalse Pijl – Tweede
Lorena Wiebes
Is er leven na Vos, Wild, Van Vleuten en Van der Breggen? Er is toch een aantal mensen bang geweest dat de Nederlandse dominantie weleens ten einde zou kunnen komen als dergelijke kampioenen wegvallen. Maar niets lijkt minder waar. Naast de talenten die u al kende, staan ook weer nieuwe namen op. Denk bijvoorbeeld aan Demi Vollering, Amber van der Hulst en Lonneke Uneken, om maar eens een paar namen te noemen. Maar de meest prominente nieuwkomer aan het firmament heet Lorena Wiebes.
Natuurlijk, de wielerwereld weet al langer dat de Mijdrechtse een groot talent is. Vorig jaar liet ze in haar eerste profjaar ook al zeer veel mooie dingen zien, waardoor ze niet meer een revelatie (zoals eerstejaarsprof Vollering) genoemd kan worden. Maar toch… Wat Wiebes, nog maar twintig jaar oud, dit jaar aan overwinningen en ereplaatsen bij elkaar heeft gereden, is zeer indrukwekkend. Alleen al het feit dat ze 2019 afsluit op de eerste plaats op de UCI WorldRanking is een prestatie van formaat. Het zegt alles over de hoeveelheid topuitslagen die ze bijeen heeft gereden.
foto: Cor Vos
Met haar sprintvezels maakt Wiebes het de beste sprinters ter wereld zeer moeilijk. Ze is zelfs in staat om toppers als Jolien D’hoore en Kirsten Wild zo nu en dan te verslaan. In het voorjaar moest ze in grote sprintkoersen als Gent-Wevelgem, de Healthy Ageing Tour en de Driedaagse Brugge-De Panne nog wel het hoofd buigen voor Wild, maar als je denkt aan de sprints die ze won in de Boels Ladies Tour… Met twee ritzeges en een tweede plaats in het eindklassement kan ze meer dan tevreden zijn.
Wiebes pakte veel fraaie overwinningen. In mei behaalde ze een honderd procent score in de Tour of Chongming Island. Geen wedstrijd van grote naam en faam, maar wel een die onderdeel is van de Women’s WorldTour. Ook haar triomf bij de Europese Spelen in Minsk mocht er zijn. Maar haar grootste zege van het jaar moet het NK wielrennen zijn.
Ze vertrok als topfavoriet, maar de opponenten deden er veel aan om het geen sprint te laten worden. Dat lukte niet en Wiebes duldde op de hellende aankomststrook geen tegenstand. Het maakt dat ze in ieder geval de eerste helft van komend seizoen in de rood-wit-blauwe kampioenstrui zal rijden. Namens welke ploeg ze dat gaat doen is niet duidelijk. Wiebes ligt namelijk nog altijd in de clinch met Parkhotel Valkenburg. Moet ze daar blijven of heeft ze komend jaar een andere werkgever? Wiebes hoopt het spoedig te weten.
Valt er voor Wiebes nog progressie te maken? Ja zeker. Zeker als de wedstrijden zwaarder worden, heeft Wiebes nog wel wat te winnen. Het is dan ook haar doel om in de toekomst ook mee te kunnen doen in wedstrijden als de Amstel Gold Race en de Ronde van Vlaanderen. Af en toe heeft ze al eens laten zien dat ze ook op lastiger terrein wel uit de voeten kan, maar of ze hier volgend jaar al mee kan doen voor de overwinningen? We zijn geneigd te denken dat dat een lastig karwei wordt, maar met Wiebes weet je het maar nooit.
foto: Cor Vos © 2019
NK op de weg Ede: Wegrit NK baanwielrennen: Scratch – NK baanwielrennen: Omnium – Europese Spelen: Wegrit –
Tour of Chongming Island – Winst in eindklassement + 3 ritzeges
Prudential RideLondon Classique – Winst
Boels Ladies Tour – Tweede in eindklassement + 2 ritzeges
Ladies Tour of Norway – 1 ritzege
Driedaagse Brugge-De Panne – Tweede
Gent-Wevelgem – Tweede
Vårgårda WestSweden Road Race – Derde
Nokere Koerse – Winst
EPZ Omloop van Borsele – Winst
Tour de Yorkshire – 1 ritzege
SPAR Flanders Diamond Tour – Winst
BeNe Ladies Tour – 1 ritzege
Dwars door de Westhoek – Tweede
GP Bruno Beghelli – Tweede
Om te reageren moet je ingelogd zijn.