Niels Bastiaens

• vrijdag 3 november 2023 om 11:00

Interview De Baloise Trek Lions winnen niet alleen het merendeel van de crossen bij de mannen, maar ze doen dat ook nog eens na een straf staaltje ploegenspel. Lars van der Haar, Thibau Nys, Pim Ronhaar en Joris Nieuwenhuis lijken elkaar alleen maar te versterken en vormen momenteel een blok waar moeilijk tegen op te boksen is. Ploegleider Eric Braes en Pim Ronhaar verklaren het succes, in gesprek met WielerFlits.

Het beste voorbeeld van de blokvorming bij Baloise Trek Lions zagen we vorige week in Maasmechelen. Ronhaar en Nys braken de wedstrijd vroeg open en forceerden meermaals een gaatje. Telkens moest Eli Iserbyt, van het concurrerende Pauwels Sauzen-Bingoal, zijn verantwoordelijkheid nemen om de kloofjes te dichten. Van der Haar schoof rustig met Iserbyt mee, waardoor hij in de finale nog meer overschot had om zijn beslissende move te maken. Het belang van Ronhaar en Nys in die zege mogen we niet onderschatten.

Het nieuwe Pauwels Sauzen-Bingoal
In de Wereldbeker-opener van Waterloo, de Nacht van Woerden en op de flanken van de gevreesde Koppenberg kregen we dezelfde taferelen voorgeschoteld. “We zijn momenteel – zeker in de breedte – het meest dominante blok”, geeft ploegleider Eric Braes toe. “We hebben vier renners die vooraan kunnen meestrijden, geen enkel ander team kan dat op dit moment zeggen. Het is vooral het bewijs dat onze voorbereiding ideaal is verlopen en dat iedereen op een hoog niveau rondrijdt.”

Baloise Trek neemt daarmee het stokje over van Pauwels Sauzen-Bingoal, dat de afgelopen jaren met Eli Iserbyt, Michael Vanthourenhout – en eerder ook Laurens Sweeck – de plak zwaaide. “Het was nodig voor Lars dat er wat jonge gasten bijkwamen”, vindt ploegmaat Pim Ronhaar. “Hij moest te vaak alleen tegen Eli, Michael en Laurens duelleren, waardoor hij soms voor lastige opdrachten kwam te staan. Met Thibau en mezelf erbij kunnen we vaker het spelletje meespelen.”

Baloise-Trek boven in Maasmechelen – foto: Cor Vos

Dat zorgt voor een hernieuwde energie en veel zelfvertrouwen binnen de equipe van ploegleiders Sven Nys en Eric Braes. “Ik vond dat er de laatste jaren te passief werd gekoerst en renners zich heel snel bij het blok van Pauwels Sauzen-Bingoal neerlegden”, zegt Braes. “Dat voelde ik al voor de cross. Het gevoel van: ik ga er toch alleen voor staan, want ze zijn in overtal. Dat moest weg. Daarom hebben we de renners opgedragen om heel aanvallend te rijden dit seizoen. Je kunt beter een wedstrijd rijden om te winnen en eens verliezen, dan steeds af te wachten.”

De factor Ronhaar
Een niet te onderschatten factor is de aanvalslust van voormalig beloftewereldkampioen Pim Ronhaar, die de concurrentie vroeg uit zijn kot lokt, maar daarmee iets te vaak eigen resultaten te grabbel gooit. “Ik ben niet iemand die heel slim koerst”, lacht Ronhaar als we hem vragen of hij bewust zo snel opent. “Dat is misschien raar om te zeggen, maar ik vind het vaak lastig om mezelf in te houden. In de finale voel ik dat ik dan de frisheid mis. Natuurlijk is het mooi dat ik zo de ploeg help, maar ik besef dat ik dit niet elk weekend kan blijven doen, want dan ga ik echt een knecht worden.”

En dat is nu net wat Baloise Trek Lions niet wil. “Pim heeft de capaciteiten om finales te rijden. En voor de ploeg zou het alleen maar mooier zijn, mochten er verschillende winnaars zijn. We moedigen ook echt aan dat hij leert te doseren en dragen hem zeker niet op om zich op te offeren”, aldus Braes. “Daarom beginnen we nooit met een duidelijk plan aan de crossen. De enige regel die we hanteren, is: wanneer je in elkaars buurt komt, mag je niet tegen elkaar rijden.”

Geen duidelijk plan
Ronhaar beaamt: “Zo veel spreken we niet met elkaar voor de wedstrijden. Voor de Koppenberg kwam Lars zelfs naar mij en zei hij: vandaag gaan we niet veel voor elkaar kunnen doen, laten we vooral onze eigen koers rijden. In Maasmechelen hadden we op voorhand afgesproken om de koers hard te maken, zodat we niet in het gedrum terecht zouden komen. Maar het is niet dat we echt heel bewust als ploeg rijden. Als je elkaar af en toe eens kan helpen, dan graag, maar iedereen moet zijn eigen kans kunnen gaan.”

Pim Ronhaar brak de wedstrijden vaak vroeg open – foto: Cor Vos

Hoe komt het dan dat alles momenteel vanzelf lijkt te gaan? “Ik weet dat het cliché-achtig klinkt, maar de renners komen buiten de cross allemaal geweldig goed overeen”, zegt Braes. “Die band is al sinds vorig seizoen aan het groeien, dus hoeven ze over bepaalde zaken niet eens na te denken. Als een renner voelt ‘ik ben niet super’, dan gaat meteen de knop om. Kijk naar Thibau, vorige week in Maasmechelen. Hij had geen superdag, maar viel wel een aantal keer aan en zette zich nog voor Eli. Dat is de sterkte van de ploeg, ze voelen de wedstrijdsituaties perfect aan.”

Onzichtbare vrouwenploeg
Een groot contrast met de vrouwensectie van Baloise Trek, die momenteel onbestaande is. Lucinda Brand sukkelt nog steeds met de gevolgen van een valpartij op de weg. Ook Fleur Moors is geblesseerd, terwijl Shirin van Anrooij aan een welverdiende rustperiode toe is. “Natuurlijk is het een grote aderlating dat we daar onzichtbaar zijn. Maar anderzijds, juist doordat onze mannen zo dominant zijn, krijgen de vrouwen hun tijd om rustig terug te komen.”

“Ik denk trouwens dat onze vrouwen op termijn ook zo dominant kunnen worden als de mannen”, vindt Braes. “We beschikken over een goede mix van ervaring en grote talenten, waarbij Fleur een heel goede aanwinst is. Het is nog wat afwachten hoe haar kwetsuur evolueert, maar Lucinda verwachten we in de loop van november terug. Shirin haar terugkeer staat begin december gepland, in de kerstperiode en januari kan ze dan hopelijk weer meestrijden met de besten.”