Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2020? Elke werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Na de mooiste zeges van Wout van Aert, is het vandaag de beurt aan die van zijn eeuwige rivaal: Mathieu van der Poel.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

Wereldkampioenschap veldrijden

foto: Cor Vos

Met slechts één verloren veldrit (de Hotondcross in Ronse, waar Toon Aerts de betere bleek) in de vorige crosswinter, startte Mathieu van der Poel logischerwijs als torenhoge topfavoriet voor de wereldtitel veldrijden. Op het Zwitserse vliegveld van Dübendorf maakte hij jacht op zijn derde regenboogtrui in het veld. Met – zoals altijd – de gehele natie België als tegenstand, absoluut geen sinecure.

In het Alpenland was de technische omloop door de regen verworven tot een drassige bedoening. Het zorgde er wel voor dat de sterksten automatisch kwamen bovendrijven. Bij de mannen was dat al snel het geval. Héél snel. Al in de eerste ronde trapte MVDP de tegenstand op de adem. Een ronde later was het verschil tussen hem en nummer twee in de wedstrijd Aerts bij de doorkomst start-finish al opgelopen tot vijftig seconden.

De strijd was beslist en eigenlijk was dat al na een halve ronde het geval. De crosser van Alpecin-Fenix zou na afloop concluderen dat hij de perfecte race had gereden. Gelukkig maar voor de rest, want Van der Poel verpulverde de concurrentie. Met een saluut aan zijn Canyon-fiets vierde hij zijn zege. De uiteindelijke nummer twee Tom Pidcock kwam een minuut en twintig seconden na hem over de meet.

Nederlands kampioenschap op de weg

foto: Cor Vos

Na de coronabreak van het seizoen wilde het aanvankelijk niet vlotten voor Van der Poel. Het was niet slecht, maar de Nederlander was ook niet op het niveau dat we van hem gewend zijn. Op het parcours op en rond de VAM-berg in Drenthe was hij het echter aan zijn stand verplicht om het Nederlands kampioenschap op de weg te winnen. Dat hij die boodschap luid en duidelijk had ontvangen, bleek tijdens de wedstrijd.

Nog voor halfweg koers haalde de renner van Alpecin-Fenix eigenhandig de vroege vlucht terug. Daarna nam hij – mede dankzij ploegmaats Oscar Riesebeek en broer David – het heft in handen. Jumbo-Visma zat met drie renners mee in de eerste groep en kon zodoende in de finale een overtal situatie uitspelen. Maar voordat zij dat plan ten uitvoer konden brengen, was Van der Poel al gevlogen. Op de twee steile hellingen trok hij fel van leer, al sputterde Pascal Eenkhoorn toch nog even serieus tegen.

Daarna begon de jongste zoon van Adrie van der Poel aan een ongeëvenaarde solo, een beproeving die hij na afloop zou omschrijven als ‘misschien wel de zwaarste ooit’. Een straf nummer was het in ieder geval. Ook hier kwam de nummer twee – neoprof Nils Eekhoff – op ruim anderhalve minuut na hem binnen.

Tirreno-Adriatico, etappe 6

foto: Cor Vos

Met co-sponsor Fenix haalden de Christoph en Philip Roodhooft een Italiaanse geldschieter aan boord voor hun wielerproject. Bijgevolg of niet, er kwamen dit jaar een pak Italiaanse koersen bij. Zo ook Tirreno-Adriatico, de eerste WorldTour-rittenkoers uit de geschiedenis van de Belgisch ploeg. Als loods piloteert Van der Poel in de vijfde etappe snelle man Tim Merlier naar een ritzege. Een dag later zit hij – voor de tweede keer in de Italiaanse rittenkoers – mee in de vroege vlucht van de dag.

Voor Tirreno-Adriatico had MVDP al aangekondigd dat hij die wedstrijd nodig had met het oog op de klassiekers. Juist de finale van die zesde etappe naar Loreto had wel iets weg van een heuvelklassieker. Een ideale testcase, dus. Van der Poel kreeg in zijn escapade een flink aantal vluchtmakkers met zich mee. In de finale vielen zij een voor een af. Matteo Fabbro was op de slothelling alleen, gevolgd door een groepje van vijf met Van der Poel.

In de steile slotkilometer komt die laatste zienderogen dichterbij, mede dankzij een impuls van Ruben Guerreiro. De killer in Van der Poel ruikt de finish en maakt jacht op de onfortuinlijke Italiaan. Met lede ogen moet hij toezien dat MVDP’s laatste versnelling iedereen te machtig is. De vorm steeg.

BinckBank Tour, etappe 4

foto: Cor Vos

In de afgeslankte Binck Bank Tour – die zelfs tijdens de koers nog met een dag werd ingekort – moest Van der Poel zijn vorm verder aanscherpen richting de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, waar toen nog sprake van was. Na twee sprintetappes en een vijfde plek in de individuele tijdrit leek er in de slotetappe niets te doen aan klassementsleider en wereldkampioen Mads Pedersen. Maar dat was buiten de Nederlandse veelvraat gerekend.

Van der Poel volgde zijn instinct en opende op ruim zeventig kilometer de debatten. Hij sprong mee met een tussenvlucht en kwam zodoende in een vroeg stadium op kop. Achter hem ontbrandde de koers ook, waarna hij op 43 kilometer van de meet zijn duivels ontbond op de tot God verheven Muur van Geraardsbergen. Al snel bad een moegestreden Pedersen in de achtervolgende groep om zijn moeder.

Van der Poel was aan een solo begonnen en zorgde door zijn aanvalslust voor een goudeerlijk man-tegen-mangevecht. Uiteindelijk kwamen naaste belagers Oliver Naesen, Sonny Colbrelli, Søren Kragh Andersen en Stefan Küng nog akelig dicht. Maar na een prachtige apotheose wist de Nederlands kampioen stand te houden tot op de streep op de Vesten. Eindwinst kreeg hij er meteen bij.

Ronde van Vlaanderen

foto: Cor Vos

Voorafgaand aan de Ronde van Vlaanderen lag er toch de nodige druk op de schouders van Van der Poel. Ondanks een aantal mooie overwinningen miste – zeker na het stroeve begin in de Italiaanse wedstrijden – de kers op de taart. Ook al omdat Parijs-Roubaix een week later was weggevallen, was er voor de renner van Alpecin-Fenix nog maar één kans om zijn seizoen van een gouden rand te voorzien. Toen wereldkampioen Julian Alaphilippe een versnelling plaatste op de Taaienberg, had aanvankelijk alleen Van der Poel een antwoord. Wout van Aert zat iets verder, maar rukte naarmate de top in zicht kwam ook op naar voren.

Voordat de finale goed en wel begonnen was, viel Alaphilippe letterlijk en figuurlijk weg. Zo kreeg de hele wielerwereld in de laatste 35 kilometer te zien waar men al een hele tijd op hoopte: eeuwige crossrivalen Van Aert en Van der Poel die samen in de slotfase van een monument gingen uitvechten wie van hen nu de betere was. Geen van beiden plaatste in de ellenlange kilometers een demarrage en dus kwam het aan op een sprint met z’n tweeën.

In een bloedstollende laatste kilometer reed Van der Poel op kop. Als een aasgier hield hij Van Aert in de mot. Op 192 meter voor de streep zette MVDP een fractie van een seconde eerder aan en dat bleek beslissend. Na 244 kilometer koers was de Nederlander slechts luttele centimeters eerder bij de eindstreep dan Van Aert. Het verschil was zo klein, dat Van der Poel niet durfde te juichen. Enkele ogenblikken later realiseerde hij zich – nadat hij miljardmiljoen keer om bevestiging vroeg – dat hij zijn eerste monument had gewonnen.

Wereldbeker veldrijden, Namen

foto: Cor Vos

We begonnen deze chronologische lijst met Van der Poels zege op het WK Veldrijden in Dübendorf en we sluiten ook af met een zege in het veld. Zo langzamerhand geldt de Wereldbeker-cross in Namen tot een van de grootste klassiekers van de veldritwinter. De editie van 2020 kenmerkte zich door natte weersomstandigheden, waardoor de tenoren een dik uur lang moesten blubberploeteren in diepe groeven.

In de cross was het vlieggewicht en pocketklimmer Tom Pidcock die de eerste wedstrijdhelft dicteerde. De gevestigde orde was niet veraf, maar het kleine gaatje naar het jonge Britse talent bleef lange tijd even groot. Uiteindelijk was het Van Aert die in de achtste ronde het gaatje met Pidcock definitief dichtte. Een spannend slot van de Citadelcross zou volgen. Bij een nieuwe versnelling van wereldkampioen Van der Poel moest de jongste van de drie uiteindelijk passen.

Ook Van Aert zat niet meteen op het wiel van zijn eeuwige rivaal, maar de Belg van Jumbo-Visma hield de druk hoog bij de Nederlander van Alpecin-Fenix. De beslissing viel bij een haakse bocht, net voor het opgaan van de kasseistrook. Van der Poel kon hier steeds technisch het verschil maken. Dat zorgde er in de slotronde voor dat hij met drie tellen verschil won.