Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Mathieu van der Poel verzamelde schitterende zeges in 2023, maar welke was de allermooiste?
In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste zege van Mathieu van der Poel.
Wereldkampioenschap veldrijden
foto: Cor Vos
We zijn het dankzij zijn superseizoen alweer bijna vergeten, maar vorige winter waren er de nodige twijfels over Mathieu van der Poel. Het lukte al een tijdje voor geen meter meer. In de zomer van 2022 stapte MVDP gedesillusioneerd uit de Tour de France, vervolgens was er het ‘hotelincident’ in Australië en daarna moest hij in het veld veelvuldig zijn meerdere erkennen in Wout van Aert. En dan was er ook nog die verfoeide rug die maar op bleef spelen.
Nadat hij in de Wereldbeker Zonhoven wéér een flinke tik krijgt van Van Aert, trekt Van der Poel voor een trainingsstage naar Spanje. Daar komt de ommekeer. Zijn rug houdt stand in de Wereldbekers in Benidorm en Besançon, die hij beide wint, en het vertrouwen groeit richting het WK veldrijden. Dit vindt plaats in ‘zijn’ Hoogerheide, het dorp waar zijn familiewortels liggen. Na een schitterend duel met Wout van Aert doet MVDP het onverwachte, door niet aan te vallen bij de balkjes. Hij verrast daarmee zijn eeuwige concurrent en wint met een machtige sprint.
Milaan-San Remo
foto: Cor Vos
Het wegseizoen begint Van der Poel met zijn geliefde Strade Bianche. Hij kondigt vooraf al aan dat zijn voorbereiding te kort is geweest en dat blijkt: hij eindigt pas als vijftiende. Als het daarna in Tirreno-Adriatico ook niet draait, ondanks straffe lead outs voor Jasper Philipsen, komen er vraagtekens. Heeft Van der Poel wel genoeg gedaan om goed te zijn in de klassiekers?
In Milaan-San Remo komt het antwoord. Op de Poggio sluipt hij aanvankelijk stilletjes mee in het wiel van Wout van Aert naar de gedemarreerde Tadej Pogačar. Maar dan, net voor de top, zien we weer zijn onnavolgbare kick. Nou ja, zien… Zelfs voor de televisieregisseur gaat het wat te snel, en dus is Van der Poel ‘plots’ weg. Hij komt als eerste over de top, stabiliseert zijn voorsprong in de afdaling en houdt op het vlakke soeverein stand. Solo overschrijdt hij de streep op de Via Roma. Alsjeblieft.
Parijs-Roubaix
foto: Cor Vos
Na zijn overwinning in Milaan-San Remo volgden twee tweede plekken. Eerst was Van Aert te snel in de E3 Saxo Classic, daarna was er niets te doen aan Tadej Pogacar in de Ronde van Vlaanderen. Kortom: hoog tijd om weer eens te winnen. Met Parijs-Roubaix kreeg hij een uitgelezen kans. Waar hij zich een jaar eerder liet verrassen in het eerste uur van die wedstrijd, koerste hij ditmaal dan ook zeer alert in de Hel van het Noorden.
De finale begon bijzonder vroeg door een versnelling van Jumbo-Visma, maar vervolgens kwamen de aanvallen vooral van Van der Poel. Hij oogde onvermoeibaar. Toch had hij nog zes concurrenten bij het opdraaien van het Carrefour de l’Arbre, waar een valpartij van John Degenkolb voor afscheiding zorgde. Wout van Aert ontsprong de dans en trok alle registers open. Een leegloper speelde de Belg echter parten. MVDP bleef alleen over en moest solo naar de Vélodrome. Dat lukte.
Ronde van België – Etappe 4
foto: Cor Vos
Met al een wereldtitel veldrijden, Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix op zak, lijkt een ritzege (en ook het eindklassement) in de Baloise Belgium Tour klein bier. Toch was de wijze waarop Van der Poel de vierde etappe van de Ronde van België won groots. Na een solo van 36 kilometer zegevierde hij onder tropische omstandigheden op de Muur van Durbuy. “Qua cijfers is dit een van mijn betere prestaties ooit”, zei hij na afloop tegen WielerFlits.
Bij Alpecin-Deceuninck hadden ze voor de rit een plan gemaakt: Van der Poel zou rond de gouden kilometer, goed tien kilometer voor de finish, ten strijde trekken. Maar zoals dat vaker gaat bij de Nederlander, vertrouwde hij tijdens de koers op zijn instinct. Op de lastigste klim van de dag, Côte de Petite Somme, voelde hij een prikkeling in de benen en trok hij spontaan door. “Het was de bedoeling om met een paar man weg te rijden, maar niemand sloot aan. (…) Ik heb niet meer omgekeken, maar puur de wattages gereden waarvan ik wist dat ik dit tot de finish kon volhouden.”
Wereldkampioenschap wielrennen
foto: Cor Vos
De Baloise Belgium Tour was de laatste rittenkoers die Van der Poel betwistte voorafgaande aan de Ronde van Frankrijk. Hij leek dus met goede vorm naar de Tour te gaan, maar liet daar uiteindelijk weinig zien, behalve enkele indrukwekkende lead-outs voor Jasper Philipsen. Voorafgaande aan het WK in Glasgow waren er zodoende weer wat twijfels bij MVDP. Maar eenmaal op de fiets, bleek dat nergens voor nodig.
In de aanloopfase was er nog even een moment van onoplettendheid, maar daarna koerste Van der Poel attent mee. Meer nog, op de technische omloop plaatste hij meerdere demarrages, totdat hij op Hill Street definitief alleen wegreed. Al snel had hij een comfortabele voorsprong, maar toen sloeg het noodlot toe. Een valpartij. Omdat hij snel weer op kon stappen en zijn solo alsnog succesvol af wist te ronden, was de schuiver – achteraf bekeken en ironisch genoeg – een zegen. Want Van der Poel passeerde de streep nu niet louter als winnaar, maar ook als heroïsche held.
Super 8 Classic
foto: Cor Vos
Van der Poel kende een superseizoen, dat lijdt geen enkele twijfel. Maar wie enkel naar de kwantiteit kijkt, zou dat niet meteen zeggen. Hij won ‘slechts’ zes wegwedstrijden in 2023. Dat geeft ons wel de gelegenheid om volledig te zijn en dit rijtje af te sluiten met zijn zesde en laatste overwinning, in een wat kleinere koers. Half september zegevierde MVDP namelijk nog in zijn laatste (UCI-)wegwedstrijd van het jaar: de Super 8 Classic.
Deze eendaagse met beklimmingen als de Moskesstraat en Smeysberg – bekend van het WK 2021 – kende een attractief koersverloop. Van der Poel was uiteraard een van de aanstichters van het vuurwerk. Mede door hem kwam er een kopgroep van zeven tot stand. De kopman van Alpecin-Deceuninck wilde zijn ploeggenoot Gianni Vermeersch aan de zege helpen, maar toen een sprint onvermijdelijk bleek, ging hij er zelf maar met de overwinning vandoor. Hij won zo voor het eerst in zijn nieuwe regenboogtrui.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.