De Ronde van Valencia doorstond al vele stormen

De Ronde van Valencia gaat op 4 februari ‘gewoon’ van start. De wedstrijd stond even op losse schroeven door de vreselijke natuurramp die de regio vorig najaar trof, maar de organisatie heeft het toch voor elkaar gekregen om de ronde door te laten gaan. Het toont de huidige vitaliteit van de rittenkoers, die juist een geschiedenis kent van financiële en organisatorische problemen. WielerFlits neemt je mee in de historie van de Volta a la Comunitat Valenciana.

De Ronde van Valencia bestaat sinds 1929. De eerste editie van de wedstrijd, die toen nog de naam Vuelta a Levante droeg, kwam op naam van Salvador Cardona. Dat was bepaald geen koekenbakker. Eerder dat seizoen was de Spanjaard namelijk vierde geworden in de Tour de France, waar hij bovendien de 363 kilometer lange Pyreneeënrit van Bayonne naar Luchon had gewonnen.

Alejandro Valverde was uitermate succesvol in de Ronde van Valencia – foto: Cor Vos

Maar wacht eens even, ‘eerder dat seizoen’? Ja, de Ronde van Valencia (die ook nog een tijdje Vuelta a las Tres Provincias heette) vond tot en met 1954 vrijwel altijd plaats in het najaar. In 1955 werd de rittenkoers verreden in mei, om vanaf 1956 een voorjaarswedstrijd te worden. Tot en met 2008 stond de koers eind februari, begin maart op de kalender. Daarna verdween de wedstrijd een tijdje helemaal, omdat de toenmalige organisatie de financiën niet meer rond kreeg. Maar in 2016 was er een wedergeboorte.

Wout Poels won die eerste editie van de Ronde van Valencia 2.0. De Limburger sloeg meteen op dag één zijn slag in een 16 kilometer lange openingstijdrit, waarna hij in de bergrit naar Xorret del Catí de puntjes op de i zette. Het was pas voor de tweede keer in de geschiedenis dat een Nederlander de Spaanse rittenkoers won. Tom Cordes ging Poels in 1990 voor. Voor de laatste Belgische zege moeten we terug naar 1969, toen Eddy Merckx – wie anders? – de beste was. Ook Hilaire Couvreur (1958) en Rik Van Looy (1959) hebben de Ronde van Valencia op hun palmares.

Wout Poels werd in 2016 eindwinnaar – foto: Cor Vos

Couvreur, Van Looy en Merckx waren tot en met 1973 overigens de enige niet-Spaanse winnaars. Daarna kwamen er meer buitenlanders op de erelijst, waaronder Bernard Hinault, Stephen Roche, Laurent Jalabart, Alex Zülle (twee keer), Alessandro Petacchi (opvallend) en Nairo Quintana. De laatste jaren zagen we helemaal geen thuisrijder meer winnen. De eindzege ging achtereenvolgens naar Tadej Pogačar, Stefan Küng Aleksandr Vlasov, Rui Costa en Brandon McNulty. In 2019 was Ion Izagirre nog wel aan het feest, het jaar voordien stond Alejandro Valverde op het hoogste schavotje.

Laatstgenoemde is ook de recordhouder wat aantal overwinningen betreft. Voor zijn triomf in 2018, was hij ook in 2004 en 2007 al de beste in het eindklassement. Drie zeges dus voor Bala, dat is zeker geen slechte eindscore. Zonder de zevenjarige onderbreking van de Ronde van Valencia waren dat er ongetwijfeld nog meer geweest.