Terugblik Het wielerjaar 2024 was er een vol met hoogtepunten. Om het kalenderjaar met een positieve noot te eindigen, delen tien redacteuren van WielerFlits en RIDE Magazine hun persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen seizoen. Wat maakten zij zelf mee? Welk moment was bijzonder omdat ze zelf aan het werk waren? Vandaag het verhaal van verslaggever Ties Wijntjes.

Zeven juli 2024 sta ik in een klein frans dorpje klaar om de finale van de Touretappe rondom Troyes te verkennen, op uitnodiging van Shimano en de Tour de France. Samen met een tiental andere gelukkigen mag ik de laatste 60 kilometer – inclusief acht gravelstroken – voor de profs uitrijden. In het dorpje Beurey verraadt op dat moment vrijwel niks het aanstaande spektakel.

De rit is vanaf de start uiterst memorabel. Met een voorrij-auto en motards die het verkeer voor ons tegenhouden, mogen we profje spelen. Het dan langs de kant van de weg al in grote getalen aanwezige publiek juicht ons zelfs enthousiast toe. Bijzonder zwaar is de rit niet, maar de wetenschap dat het peloton er een paar uur later overheen zal denderen, maakt het toch erg speciaal. Zeker als we in Troyes over de finish rijden.

Het levert ook gelijk een nieuw perspectief op de koers op. Zelfs in ons beperkte gezelschap wordt het door het omhoog waaiende stof al snel onoverzichtelijk, terwijl ik nog makkelijk mijn eigen lijnen kan rijden en gaten in het wegdek kan ontwijken. Op een relatief ontspannen gravelblike is dit nog prima te doen, maar voor de profs die er met 28 millimeter bandjes overheen denderen heb ik uitermate veel ontzag.

Echter, aan het einde van de dag is er één gevoel dat nog veel meer overheerst: deze Touretappe is het levendige bewijs dat gravel niet louter een commerciële hype gedreven door fietsmerken en kapitalistische dogma’s is, maar dat het een levendig nieuw onderdeel van de wielersport is. Dat het een trendbreuk met de jarenlang zo conservatieve wielrennerij is.

Het spektakelstuk wat deze negende etappe van de Tour de France was, toont dat er ruimte is voor dit soort vernieuwing in de wielrennerij. Of het nou een direct of indirect gevolg van de ondergrond is; de Chemin Blanc rondom Troyes zorgden voor een fenomenale wedstrijd. Dat illustreert mijns inziens dat de wielersport op een kantelpunt staat, waar conventioneel gedachtegoed niet meer de boventoon voert. Het staat voor een bredere verandering, die door deze koersgeneratie enthousiast omarmt wordt.

Dat gaat over veranderende bewegingswetenschappen waar niet hard, maar slim trainen de boventoon voert. Dat gaat over nieuwe denkwijzen omtrent tactiek, waar renners de aanval niet schuwen maar als dolle honden over het parcours vliegen. Dat gaat over materiaalinnovatie, waar uit wordt gegaan van de wetenschap in plaats van gevoel. En ja, dat gaat ook over parcoursen, rit-afstanden en de ondergrond waarop wordt gekoerst.

Misschien klink ik als een kind van mijn generatie als ik dit zeg, maar ik geloof dat de wielersport de laatste jaren eindelijk met de tijd mee lijkt te groeien. Lang werd de sport gedomineerd door onverklaarde gewoonten en diep ingesleten gebruiken, maar dat quasi-orthodoxe gedachtegoed maakt nu ruimte voor een nieuwe zeitgeist.

Zeker, we moeten de vele mooie tradities die de wielersport rijk is niet uit het oog verliezen, juist ook omdat de historie een belangrijk onderdeel is van wat onze sport zo bijzonder maakt. Evengoed geloof ik dat we niet bang moeten zijn voor veranderingen en voortschrijdende inzichten. Of ál die veranderingen goed zijn of niet, zullen we pas op termijn weten, maar één ding staat voor mij buiten kijf: het is zonder meer een boeiende tijd in de wielersport, en alleen daarom al juich als liefhebber de vele veranderingen toe.

---

Was was voor jou als wielerfan persoonlijk hét hoogtepunt van het wielerjaar? Was je bij een koers op locatie of keek je tv op een speciale plek? Bij welk wielermoment sprong je van de bank of moest je gelijk een appje sturen in de groep wielervrienden? Laat het weten in de comments!