Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Demi Vollering op Olympische Spelen: “In Parijs word je na een week crazy”
Interview Hoe goed is de tijdrijdster Demi Vollering? Zelf heeft ze nog altijd geen duidelijk beeld waar ze tegen de klok in de hiërarchie van het vrouwenpeloton staat. “Daarvoor heb ik te weinig grote tijdritten gereden. Ook voor mij is het gissen wat hier in Parijs op de Olympische Spelen mogelijk is”, zegt ze twee dagen voor de beproeving tegen de klok.
De rust in de bossen van de Régional de la Haute Vallée de Chevreuse, op zo’n drie kwartier rijden van hartje Parijs, kan Vollering waarderen. Hier zijn de wielrenners gehuisvest, ver weg van alle olympische drukte om zich zo in alle rust en vlakbij rustige trainingswegen voor te bereiden op het grootste sportevenement. De Tour de France Femmes-winnares is net een week terug van een hoogtestage in Brides-les-Bains waar ze met ploeggenootje Mischa Bredewold ook in alle stilte ‘prikkelvrij’ boven in de bergen bij Les Menuires vertoefde.
“Donderdag verkenden we de tijdrit in het centrum van Parijs. We werden met de auto van links naar rechts gestuurd, waardoor we zelfs op de drukste wegen moesten keren. En dan heb je meteen alle taxichauffeurs boos. Als ik een week in die chaos en hectiek zou moeten zitten, dan word je vanzelf een beetje crazy. Nee, ik ben blij dat we hier in alle rust zitten. Al zijn dit na Tokyo 2021 mijn tweede Olympische Spelen en heb ik het olympische dorp nog altijd niet gezien. Dat is jammer. Ik hoop dat we daar de komende twee weken toch een keer gaan kijken.”
Demi Vollering in de aanloop naar de Olympische Spelen in Parijs in het hotel van Team NL. Foto: Raymond Kerckhoffs
Daags na de gigantische openingsceremonie op en rond de Seine komen de tijdrijders al in actie. Waar Vollering in Tokyo alleen de wegwedstrijd reed, gaat ze nu ook de strijd tegen de chronometers aan. Als referentie kijken we in eerste instantie naar haar tijdrit op de WK in Glasgow vorig jaar waar ze destijds als zesde eindigde.
Ze trekt eventjes een beetje een zuur gezicht wanneer we haar naar die tijdrit vragen. “Dat was eigenlijk mijn slechtste tijdrit ooit”, benadrukt Vollering. “Ik zat er die dag niet goed in. Het was een week na de Tour de France Femmes en waarschijnlijk zat ik toen nog op mijn gele wolk. Soms zit je in een flow en dan vliegt zo’n tijdrit voorbij. Je hebt echter ook dagen dat je vanaf de start geluidjes hoort. Dan ga je je afvragen of je fiets aanloopt of dat je slechte benen hebt. Dan weet je dat het een hele lange tijdrit gaat worden.”
Al concludeerde ze twaalf maanden geleden in Glasgow ook dat er in het tijdrijden genoeg punten waren waar verbetering mogelijk was. “Ik heb er het afgelopen jaar hard aan gewerkt. Afgelopen winter hebben we op de piste veel aerodynamicatesten gedaan, waardoor ik op dat terrein een stapje heb gezet. Ook qua materiaal ben ik een stuk wijzer geworden. Verder heb ik veel getraind in die specifieke houding op de fiets.”
“De eerste blokken die je in de trainingen op die aerodynamische fiets doet, zijn altijd zwaar. Je fietst op die aerobike heel anders, omdat je je achterkant meer moet gebruiken. Het is in die eerste trainingen frustrerend omdat je niet dezelfde wattages haalt als op je wegfiets. Dus ja, ik heb stappen gezet. Maar desondanks ben ik overtuigd dat ik in het tijdrijden nog veel moet leren. Ik denk dat dit gewoon tijd kost.”
Bonuskans
Vollering noemt de tijdrit een bonuskans. “In een tijdrit is het heel eenvoudig. Je doet het heel goed en dan heb je een medaille. Of je komt niet in het ritme en dan rij je ook geen korte uitslag. In een wegwedstrijd komen nog zoveel andere tactische aspecten kijken die je niet zelf in de hand hebt. Daarbij is het parcours in Parijs niet echt op mijn lijf geschreven. Met Lorena Wiebes hebben we gewoon een grotere kanshebster.”
Demi Vollering. Foto: Raymond Kerckhoffs
De verkenning van het 32,4 kilometer lange parcours met de start bij de prachtige Esplanade des Invalides en de finish op de Pont Alexandre III leerde Vollering dat het zoals verwacht niet haar ideale traject is. Het is immers vrijwel helemaal vlak. “Dat maakt het ook een leuke uitdaging om deze tijdrit tegen alle verwachtingen in vol op de power te rijden en kort te eindigen.”
Op papier lijkt het alsof het parcours over lange, rechte wegen door hartje Parijs gaat. “In de praktijk ben je echter continue bezig met je stuur goed vast te houden, omdat het asfalt overal slecht is”, vervolgt Vollering. “Je bent voortdurend naar de ideale lijn aan het zoeken. Het lijkt wel alsof je aan het slalommen bent tussen alle obstakels door. Je kunt dus nooit lekker in je houding liggen en lang ‘brommeren’. Dat is in mijn voordeel.”
Na de verkenning klaagde Vollering dat ze behoorlijke pijn van haar hoofd had. “Juist door die houding zit je heel verkrampt en vang je met je hoofd al die klappen van de oneffenheden in de weg op. Ik kreeg bijna een hersenschudding”, zegt ze, al verraadt haar glimlach dat ze hiermee wel een beetje overdrijft.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.