Overzicht In het voorbije wielerjaar zagen we weer heel wat neoprofs hun debuut maken als wielrenner. Deze coureurs staan pas aan het begin van een, wellicht succesvolle, carrière. Maar voor andere renners was 2024 toch echt het laatste seizoen in het profpeloton. WielerFlits staat stil bij enkele markante renners die afscheid hebben genomen.

We kunnen onmogelijk stilstaan bij alle renners die het koersbijltje erbij neer hebben gegooid, want er hebben dit jaar weer heel wat coureurs afscheid genomen op WorldTour- en ProTeam-niveau. Veel renners stoppen op een gezegende leeftijd, na een lange carrière, aangezien het fysiek of mentaal ‘op’ is.

Maar niet iedereen heeft de luxe om zijn afscheid te ensceneren. Sommige coureurs moeten noodgedwongen stoppen wegens blessureleed of ziekte. En dan hebben we nog ploegen die van het wielertoneel verdwijnen, na het terugtrekken van de hoofdsponsor. We staan in deze rubriek stil bij de renners die hun afscheid daadwerkelijk al hebben aangekondigd. We lichten er een paar markante renners uit.

Edvald Boasson Hagen

foto: Cor Vos

Een renner die we volgend jaar niet meer terugzien in wedstrijdverband, is Edvald Boasson Hagen. De inmiddels 37-jarige coureur kan terugkijken op een lange en ook bijzonder succesvolle carrière, met liefst 81 profoverwinningen. De Noor kwam eind 2007 met zeer mooie adelbrieven over naar de profs en vond als supertalent al snel zijn weg in het peloton. Hij startte zijn loopbaan bij Team Columbia en begon vrijwel meteen met winnen.

In de eerste jaren van zijn carrière reeg de sterke sprinter/klassiekercoureur de zeges aaneen. In zijn eerste profjaar was hij succesvol in onder meer de Eneco Tour en de Tour of Britain en een jaar later – in 2009 – boekte hij maar liefst dertien overwinningen. Zo won hij een etappe in de Giro d’Italia en was hij – op slechts 21-jarige leeftijd – de sterkste in Gent-Wevelgem.

Een nieuwe kampioen leek geboren, maar Boasson Hagen wist de torenhoge verwachtingen nooit helemaal in te lossen. Toch won hij in de daaropvolgende seizoenen nog bij de vleet. Daar zaten ook zeer prestigieuze zeges bij, met ritoverwinningen in de Tour de France (3x), de Vattenfall Cyclassics, GP Ouest-France Plouay en dagzeges in het Critérium du Dauphiné (5x) en Tirreno-Adriatico (2x).

In de laatste jaren van zijn carrière wist hij geen aansprekende resultaten meer te boeken, maar was hij in dienst nog wel belangrijk voor zijn ploeggenoten. Boasson Hagen reed in zijn loopbaan voor vijf profteams: Team Columbia (2008-2009), Team Sky (2010-2014), MTN-Qhubeka/Team Dimension Data/NTT Pro Cycling (2015-2020), TotalEnergies (2021-2023) en – tot slot – Decathlon AG2R (2024).

Thomas De Gendt

foto: Cor Vos

Over markante renners gesproken: de dagen van rasaanvaller Thomas De Gendt in het wielerpeloton zijn geteld. De Oost-Vlaming vindt het na zestien profjaren tijd om af te zwaaien. België ‘verliest’ zo een van zijn meest aansprekende renners van de laatste vijftien jaar. De Gendt was in alles net een tikkeltje anders. Als renner sloeg hij de wielerwereld met ongeziene krachtexplosies geregeld met verstomming, terwijl hij zich met zijn droge humor en rake opmerkingen ook voor en na de koers wist te onderscheiden. Hij groeide in al die jaren zelfs uit tot een heus Twitterfenomeen.

Maar wat we toch vooral onthouden, zijn de sportieve prestaties van Thomas De Gendt. Na zijn debuut bij Topsport Vlaanderen-Mercator stapte hij over naar de inmiddels verdwenen formatie Vacansoleil-DCM. In dienst van deze Nederlandse ploeg kwam hij volledig tot ontbolstering. Zijn doorbraak beleefde hij in mei 2012. In de Giro d’Italia verbaasde hij vriend en vijand door derde te worden in het eindklassement, na Ryder Hesjedal en Joaquim Rodríguez, en – vooral – door op imposante wijze de koninginnenrit naar de Passo dello Stelvio te winnen.

De Gendt bombardeerde zich hiermee tot de nieuwe Belgische rondehoop, maar de allrounder koos een andere weg. Zijn weg. Niet de weg van het minutieus afwegen van het avondeten en maniakaal voorbereiden op één wedstrijd, maar die van de vrijheid, het vrijbuiten, de avontuurlijke solo’s en de verrassende overwinningen. Deze alternatieve aanpak wierp zijn vruchten af. De Gendt groeide immers uit tot een buitengewoon succesvolle rittenkaper. Zijn zeges in de Tour de France, Vuelta a España en de Ronde van Catalonië staan nog altijd in ons geheugen gegrift.

Maar aan alles komt een eind en dus ook aan de carrière van Thomas De Gendt. Zijn profavontuur zit er nu echt op. “Alles waar ik voor gewerkt heb sinds mijn tiende is nu alleen nog een herinnering”, vertelde hij na zijn laatste wedstrijd. “Maar zoals altijd is een einde ook het begin van iets nieuws. Ik kijk ernaar uit om nieuwe uitdagingen te ontdekken.” Deze nieuwe uitdaging vindt De Gendt op een andere racefiets. De coureur gaat namelijk zijn geluk beproeven in de gravelwereld, als renner van het Classified Gravel Team.

• 

  4 dec

  Lees ook Toch geen volledig afscheid: Thomas De Gendt gaat gravelen voor Classified

  4 dec

Simon Geschke

foto: Cor Vos

In deze rubriek is er vooral veel aandacht voor de late dertigers, want met Simon Geschke neemt nog een renner uit het bouwjaar 1986 afscheid van de wielersport. De Duitser was ook jarenlang een opvallende verschijning in het peloton. Letterlijk, met dank aan zijn volle baard. Maar Geschke wist ook op de fiets enkele straffe wielerstaaltjes uit zijn benen te schudden. Dat was vaak in dienst van anderen, maar op 22 juli 2015 beleefde hij zelf zijn moment de gloire. Geschke soleerde die dag namelijk naar de grootste zege uit zijn carrière.

De zeventiende etappe van de Tour de France was er een voor de lichtgewichten in het peloton. Over een afstand van 161 kilometer werden de renners over vier beklimmingen gestuurd – waaronder de Col de la Colle Saint-Michel en de loodzware Col d’Allos – op weg naar de slotklim richting Pra Loup. Juist: de plek waar Eddy Merckx in de Tour van 1975 zijn Waterloo vond en meerdere moest erkennen in Bernard Thévénet. Op de beklimming waar De Kannibaal ineenkromp, steeg Simon Geschke tot ongekende hoogte. Na een knappe solo kon hij zijn vuisten ballen en het uitschreeuwen van geluk.

Het bleek ook meteen zijn laatste zege als beroepswielrenner: De veganist, wereldverbeteraar en verdienstelijk gitaarspeler cijferde zich zonder morren weer weg voor zijn ploeggenoten, immer denkend aan het teambelang. Geschke kreeg – zeker in de laatste jaren van zijn carrière, bij het Franse Cofidis – wel af en toe de vrijheid om zijn eigen dromen na te jagen.

Zo was hij enkele keren dicht bij de eindzege in het bergklassement van de Ronde van Frankrijk, maar de bolletjestrui bleek net iets te hoog gegrepen. De afscheidnemende Duitser zal aan het einde van de rit echter vooral terugdenken aan 22-07-2015. De dag waarop trouwe knecht Geschke voor even een Tourheld was.

Domenico Pozzovivo

foto: Cor Vos

De renners die onlangs afscheid hebben genomen van het bestaan als profwielrenner, hebben één ding met elkaar gemeen: ze waren makkelijk te herkennen in het peloton. Domenico Pozzovivo was met zijn gekende klimstijl en gedrongen postuur een opvallende verschijning. Voor de Italiaan was wielrennen een belangrijke uitlaatklep, maar Pozzovivo heeft veel meer interesses. Een universitaire graad in de economie, een studie sportwetenschappen, een bedreven pianist en een amateur-meteoroloog: Domenico Pozzovivo blijkt een heuse duizendpoot.

Maar Pozzovivo kennen we toch vooral als de gevleugelde klimmer, die in zijn carrière de harten van de Italiaanse wielertifosi regelmatig sneller deed kloppen. De pocketklimmer kan terugkijken op een lange en succesvolle loopbaan. Voor zijn profdebuut moeten we terug naar 2005. In dienst van Ceramica Panaria-Navigare groeide Pozzovivo uit tot een van de betere Italiaanse klimmers in het peloton. Zijn doorbraak beleefde hij in 2008. Hij werd dat jaar namelijk negende in de Giro d’Italia en streed in de bergen zij aan zij met toppers als Alberto Contador, Denis Menchov en Gilberto Simoni.

Pozzovivo bleek zeker geen eendagsvlieg, want de klimgeit presteerde in de daaropvolgende seizoenen zeer constant in het klim- en rondewerk. Na zijn eerste periode bij Ceramica Panaria-Navigare/Colnago-CSF Inox kwam hij uit voor AG2R La Mondiale (2013-2017), Bahrain Merida (2018-2019), NTT Pro Cycling/Team Qhubeka (2020-2021), Intermarché-Wanty (2022), Israel-Premier Tech (2023) en – daarmee bleek de cirkel rond – VF Group-Bardiani CSF-Faizanè (2024).

Op zijn palmares prijken dertien profoverwinningen. Zijn grootste zege boekte hij in 2012: hij won dat jaar een etappe in de Giro d’Italia. Ook was Pozzovivo goed voor ritzeges in de Ronde van Catalonië, Giro del Trentino en de Ronde van Zwitserland en won hij nog enkele kleinere koersen in Italië. Zo staat zijn naam op de erelijst van de inmiddels verdwenen Brixia Tour.

We onthouden ook zijn goede eindklasseringen in de grote rondes. Pozzovivo reed liefst achttien keer de Giro d’Italia, drie keer de Tour de France en viermaal de Vuelta a España. In de Giro’s van 2008, 2012, 2014, 2017, 2018 én 2022 eindigde hij in de top-10. In de edities van 2014 en 2018 werd hij zelfs vijfde. Ook in de Vuelta van 2013 (6e) eindigde hij bij de eerste tien in het eindklassement.

• 

  13 okt

  Lees ook Domenico Pozzovivo (41) haalt finish van laatste wielerwedstrijd

  13 okt

Rigoberto Urán

foto: Cor Vos

Vergeet Nairo Quintana, Fernando Gaviria en Egan Bernal. De populairste Colombiaanse wielrenner van de laatste vijftien jaar is toch echt Rigoberto Urán. De inmiddels 37-jarige ronderenner is in zijn land bijzonder geliefd, een superster van Mick Jagger-achtige proporties. Dat Urán razendpopulair is in Colombia, werd onlangs nog maar eens bevestigd tijdens Giro del Rigo. Liefst tienduizend fanatieke fietsers deden mee aan de toertocht die in het teken stond van de man, die in zijn carrière meerdere keren op het podium stond van een grote ronde.

De wielerloopbaan van Rigoberto Urán laat zich niet makkelijk samenvatten. Er waren momenten van glorie en ontroering, maar de carrière van de Colombiaan werd ook gekenmerkt door decepties, tegenslagen en die ene zomerdag in het jaar 2012. Zijn naam is immers onlosmakelijk verbonden met de Olympische Spelen van 2012. In Londen rijdt hij in de finale op kop met een zekere Alexander Vinokourov. Een unieke kans om olympisch kampioen te worden, dient zich aan. Wat zich vervolgens vlak voor Buckingham Palace afspeelt, is met geen pen te beschrijven.

Vinokourov sprint naar olympisch goud, Urán buigt het hoofd – foto: Cor Vos

In de laatste driehonderd meter kijkt Urán opzij. Heel erg lang opzij. Te lang opzij. Vinokourov ziet het gebeuren, begint iets eerder aan zijn sprint en weet op een kinderlijk eenvoudige manier zijn metgezel in de luren te leggen. Weg gouden medaille, weg eeuwige glorie. Of was het van tevoren allemaal bekokstoofd? Had Urán het in de finale op een akkoordje gegooid met Vinokourov, in ruil voor een wel zeer aanlokkelijk financieel voorstel? We zullen het wellicht nooit weten, wat er zich nu precies heeft afgespeeld op die 31ste juli van het jaar 2012.

We zouden Urán echter tekort doen door zijn carrière tot één moment te herleiden. Er is namelijk zoveel meer: de klimmer stond twee keer op het eindpodium van de Giro d’Italia (2013 en 2014) en werd in 2017 tweede in de Tour de France, op minder dan een minuut van de in die jaren ongenaakbare Chris Froome. Urán mocht ook regelmatig zijn handen in de lucht steken. Er waren klassiekerzeges in de Grand Prix de Québec en Milaan-Turijn en Rigo voltooide ook de trilogie aan ritzeges in de Giro, Tour en Vuelta.

En nu? Rigoberto Urán mag dan wel een punt zetten achter zijn carrière als beroepswielrenner, maar de Colombiaan hoopt het nu in een andere sport te maken. Urán wil namelijk… profvoetballer worden! “Ik ga het gewoon proberen en dan zie ik wel of het haalbaar is. Profvoetballer worden, dat is mijn doel. Ik heb niets te verliezen. Ik ben een beetje apart en hou ervan om nieuwe dingen uit te proberen.”

• 

  15 okt

  Lees ook Van profwielrenner naar profvoetballer? Rigoberto Urán streeft 'onvervulde droom' na

  15 okt

En verder

Het is aan het einde van een wielerseizoen altijd een komen en gaan van wielrenners. Waar heel wat renners aan het begin staan van een (hopelijk) glansrijke wielercarrière, is het voor velen ook het einde van een tijdperk. Met Boy van Poppel, Jetse Bol, Raymond Kreder en Ramon Sinkeldam verdwijnen er heel wat bekende(re) Nederlandse renners uit het peloton, om – in sommige gevallen – in een andere hoedanigheid terug te keren.

Er rijdt volgend jaar nog maar één Van Poppel rond in het peloton – foto: Cor Vos

Er zijn ook de nodige Belgische afzwaaiers. Thomas de Gendt is inmiddels de revue gepasseerd, maar Tom Devriendt – in 2022 nog de revelatie in Parijs-Roubaix – houdt het na een periode van gezondheidsproblemen eveneens voor bekeken. En er komen wellicht nog enkele Belgische pensionado’s bij, want de wielercarrières van Ben Hermans ne Christophe Noppe hangen aan een zijden draadje.

• 

  4 dec

  Lees ook Ben Hermans voelt einde carrière naderen: "Ik ga geen risico's nemen voor een minimumloon"

  4 dec

Andere bekende coureurs die hun fiets aan de spreekwoordelijke wilgen hangen, zijn hardrijder Lawson Craddock, kilometervreter Dario Cataldo, sprintaantrekker en baanfenomeen Michael Mørkøv, de Spaanse routiniers Gorka Izagirre en Luis Angel Maté, Andrey Amador, waaghals Niccolò Bonifazio en de Franse rasaanvallers Lilian Calmejane en Alexis Vuillermoz.

Michael Mørkøv houdt het na een succesvolle loopbaan voor gezien – foto: Cor Vos

En natuurlijk horen we nog even stil te staan bij het stoppen van Robert Gesink – Neerlands klassementshoop in bange dagen – en de Britse sprintbom Mark Cavendish. Op deze site namen we eerder met twee specials al uitgebreid afscheid van de twee ervaren rotten.

• 

  10 nov

  Lees ook Van Schoten tot Saint Vulbas: de carrière van Mark Cavendish in vogelvlucht

  10 nov

Bekende renners die afzwaaien als profwielrenner*

Tom Devriendt (29-10-1991)
Rudy Barbier (18-12-1992)
Sébastien Reichenbach (28-05-1989)
Dimitri Peyskens (26-11-1991)
Reinardt Janse van Rensburg (03-02-1989)
Coryn Labecki (26-08-1992)
Joey Rosskopf (05-09-1989)
Lilian Calmejane (06-12-1992)
Alexis Vuillermoz (01-06-1988)
Christine Majerus (25-02-1987)

Liliam Calmejane beleefde zijn hoogtepunt in de Tour van 2017 – foto: Cor Vos

Boy van Poppel (18-01-1988)
Jetse Bol (08-09-1989)
Raymond Kreder (26-11-1989)
Patrick Bevin (15-02-1991)
Lawson Craddock (20-02-1992)
Thomas De Gendt (06-11-1986)
Fabio Felline (26-03-1990)
Dario Cataldo (17-03-1985)
Ignatas Konovalovas (08-12-1985)
Jacopo Guarnieri (14-08-1987)

Simon Geschke (13-03-1986)
Domenico Pozzovivo (30-11-1982)
Rüdiger Selig (19-02-1989)
Michael Mørkøv (30-04-1985)
Julien Simon (04-10-1985)
Gorka Izagirre (07-10-1987)
Luis Angel Maté (23-03-1984)
Mark Cavendish (21-05-1985)
Rigoberto Urán (26-01-1987)
Andrey Amador (29-08-1986)

Andrey Amador kende zijn grootste successen in de Giro – foto: Cor Vos

Edvald Boasson Hagen (17-05-1987)
Audrey Cordon-Ragot (22-09-1989)
Ramon Sinkeldam (09-02-1989)
Robert Gesink (31-05-1986)
Sebastian Schönberger (14-03-1994)
Thijs Zonneveld (28-09-1980)

* Het gaat hier om renners die hun afscheid hebben aangekondigd. Coureurs zonder contract voor 2025 zijn niet meegenomen in deze lijst.