Jolien D’Hoore boekte met de Boels Rental Ronde van Drenthe haar eerste zege in een Wereldbeker-wedstrijd ooit. Voor de Belgisch kampioene van Wiggle-Honda is het vandaag zelfs dubbelfeest, want ze werd vandaag 25 jaar. “Het is speciaal om je eerste wereldbekerwedstrijd te winnen en dat op deze dag. Een mooi verjaardagscadeau”, glundert de Belgische tegenover WielerFlits.

Wiggle-Honda, met naast D’Hoore ook tweevoudig wereldkampioene Giorgia Bronzini, had de gehele koers in handen. Op de beslissende momenten had de Britse formatie van ploegleider Egon van Kessel steeds een pion mee. De wind en het koude weer speelden een belangrijke rol vandaag. “De koers bleef eigenlijk heel lang gesloten, tot aan de VAM-berg. Daar demarreerde Lizzie Armidstead (Boels-Dolmans, red.) en ontplofte de wedstrijd. We geraakten weg, maar iedereen keek een beetje naar elkaar. Ik was goed omringd en Lisa Longo Borghini had de opdracht om aanvallen te counteren. Dat deed ze perfect. Tegen het einde kwam alles weer samen, maar ik bleef heel kalm.  Ik had het volste vertrouwen in mijn sprint, omdat ik me heel de tijd weg kon stoppen in de eerste groep. Daardoor heb ik weinig energie verspeeld en zat er nog kracht op.” D’Hoore won uiteindelijk met twee fietslengtes verschil.

Van Dijk: “Teleurgesteld, maar goede koers gereden”
Ellen van Dijk werd derde in Hoogeveen, nadat ze in dienst van haar ploeg een uitstekende koers had gereden. Ook Boels-Dolmans zat op de beslissende momenten mee. De ploeg wilde een beslissing forceren. Toen Armitstead weg sprong tijdens de laatste passage van de VAM-berg, leek dat te lukken. De Britse werd echter niet veel later weer teruggepakt, waarna Chantal Blaak het met vier medevluchters probeerde. “Er werd alleen iets te veel naar elkaar gekeken”, legt Van Dijk uit. Kort daarna kwam alles weer samen en stevende het peloton af op een spurt. “Tijdens de eindsprint wilde we voor Lizzie gaan, maar dat plan is niet helemaal gelukt helaas. De lead-out van Wiggle-Honda was gewoon beter en daarnaast was het ook een zware sprint. Je wilt altijd winnen, dat is het doel van een wedstrijd. In eerste instantie was ik dan ook teleurgesteld, maar ik denk dat we toch een goede koers hebben gereden.”

Pieters: “Ik moest wel achtervolgen, anders had ik sowieso niet kunnen sprinten”
Nummer twee Amy Pieters (Plantur-Liv) moest in tegenstelling tot D’Hoore en Van Dijk zelf het vuile werk opknappen in de achtervolging. het resulteerde wel in de samensmelting vooraan. “Ik zat alleen in de achtervolgende groep. Maar ik moest op een gegeven moment een keuze maken. Als ik niets had gedaan, bleven die vier in de laatste kilometers weg. Dan had ik sowieso niet kunnen sprinten. Toen het samen kwam wilde ik alert zijn op aanvalspogingen, maar die kwamen er niet meer”, zegt Pieters. Daarmee verspeelde ze kostbare energie mee. “Misschien, maar Julien is sowieso een hele sterke sprintster. Het was lastig om in de finale alleen te zitten, maar ik ben wel heel blij met deze tweede plek”, sluit Pieters af.