Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Dit waren de mooiste zeges van Tadej Pogacar in 2023
In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste zege van Tadej Pogačar.
Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.
Parijs-Nice – Rit 4 naar La Loge des Gardes
foto: Cor Vos
De zegeteller van Tadej Pogačar stond al op vijf toen hij begin maart aan de start stond van Parijs-Nice. In de Koers naar de Zon zou hij het echter een stuk lastiger krijgen, was de verwachting. Hier kwam hij namelijk Tourwinnaar Jonas Vingegaard tegen. Het duel ‘Pogačar versus Vingegaard’ werd groots aangekondigd, maar in de eerste de beste bergrit bleek de Sloveen al veel te sterk voor de Deen. Op de slotklim naar La Loge des Gardes pakte Pogačar in geen tijd 43 seconden op Vingegaard, die pas als zevende over de streep kwam.
Toch was het Vingegaard die de debatten op 4,3 kilometer van de finish opende. De kopman van Jumbo-Visma knalde weg uit de favorietengroep en kreeg enkel Pogačar mee. Pogi nam niet over, maar dat was niet omdat hij niet kon. Hij lachte schalks naar de camera en voerde duidelijk wat in zijn schild.
Dat bleek op 2,5 kilometer van de streep, toen een verschroeiende demarrage plaatste. Eventjes leek Vingegaard nog terug te komen, maar de Deen ging te diep in het rood. Hij kraakte uiteindelijk volledig. Pogačar reed ondertussen naar David Gaudu, die even daarvoor had geprofiteerd van een moment van wapenstilstand tussen de twee topfavorieten, en gaf de Fransman in de sprint geen schijn van kans.
Ronde van Vlaanderen
foto: Cor Vos
Een winnaar van de Ronde van Frankrijk die ook triomfeert in de Ronde van Vlaanderen, dat gebeurt slechts zeer zelden. Tot dit jaar kwam het maar twee keer voor. Louison Bobet won de Hoogmis in 1955, in het jaar dat hij ook zijn derde Tour zou winnen. Daarna was er lange tijd alleen nog – hoe kan het ook anders – Eddy Merckx. De Kannibaal won de Ronde van Vlaanderen twee keer en de Tour de France vijf keer.
Pogačar voegde zich in 2023 bij Bobet en Merckx. De Tourzege (tweemaal) had hij al, nu volgde de Ronde van Vlaanderen. Nadat hij zich een jaar eerder nog had laten verschalken door Mathieu van der Poel, liet de Sloveen het dit keer niet op een sprint aankomen. De tactiek was simpel: aanvallen tot er niemand meer in zijn wiel zat. Op de laatste keer Oude Kwaremont was iedereen, titelverdediger MVDP incluis, overboord gegooid en kon Pogačar beginnen aan zijn solo. Deze rondde hij met overtuiging af.
Amstel Gold Race
foto: Cor Vos
De finale van de Amstel Gold Race begon vroeg, zeer vroeg. De televisie-uitzending moest nog beginnen toen Gianni Vermeersch op zo’n negentig kilometer van de finish doortrok en zo een zeer sterke groep van in totaal vijftien renners tot stand bracht. Bij deze groep, die de vroege vluchters al snel overvleugelde, onder anderen Tom Pidcock, Ben Healy én topfavoriet Pogačar. Alleen die laatste drie bleven vooraan over, nadat Pogačar aan de boom begon te schudden op de Eyserbosweg.
Het was slechts een eerste prik, want de Sloveen gaf er op de Keutenberg – een tip van Mathieu van der Poel – nogmaals een lap op. Nu gingen ook Healy en Pidcock overboord. Aldus begon de kopman van UAE Emirates op 28 kilometer van het einde aan een lange solo-onderneming.
De spanning leek daarmee verdwenen, maar in de diepe finale begonnen Pogačars krachten dan toch wat weg te vloeien. De Sloveen zag revelatie Healy naderen tot op twintig seconden. Verder dan dat liet Pogi het echter niet komen, al kreeg hij daarbij wel wat hulp van Leo van Vliet. De koersdirecteur reed met zijn auto wel heel kort voor de superster. Een klein smetje, maar niet iets wat we Pogačar kwalijk kunnen nemen. Na afloop gaf hij zelf aan ook niet blij te zijn met de actie van Van Vliet.
Tour de France – Rit 6 naar Cauterets-Cambasque
foto: Cor Vos
Pogačar kwam in Luik-Bastenaken-Luik hard ten val. Dat maakte een einde aan zijn voorjaar én schopte zijn voorbereiding op de Ronde van Frankrijk in de war. Toch verwachtte men in de Tour opnieuw een gevecht tussen de Sloveen en Jonas Vingegaard. De strijd leek echter al vroeg beslist, want in de eerste Pyreneeënrit sloeg Vingegaard keihard toe. Op weg naar Laruns pakte de Deen meer dan een minuut op de UAE-kopman en ontstond het gevoel dat het klassement nu al in een plooi lag.
Maar dat was buiten Pogacar gerekend. In de tweede Pyreneeënrit wilde Jumbo-Visma hem de genadeklap geven, maar tot ieders verrassing sloeg Pogi die dag keihard terug. Op de Col du Tourmalet had hij de door Jumbo-Visma ingeleide aanval van Vingegaard gepareerd, op de slotklim naar Cauterets-Cambasque counterde hij een nieuwe versnelling keihard. Pogacar pakte vervolgens 24 seconden terug, maar mentaal gezien zal de winst veel groter zijn geweest. De Tour lag weer helemaal op en hij had daar eigenhandig voor gezorgd. Een diepe buiging.
Ronde van Lombardije
foto: Cor Vos
Pogačar zou de Tour uiteindelijk niet winnen. Net als een jaar eerder, moest hij de zege laten aan Vingegaard. Maar Pogačar zou Pogačar niet zijn als hij daarna bij de pakken neer zou gaan zitten. Hij begon het laatste deel van het seizoen met een derde plaats op het WK in Glasgow, waarna hij een hele rits ereplaatsen behaalde in de Italiaanse najaarsklassiekers. De overwinning bleef aanvankelijk uit, maar kwam er dan toch in de Ronde van Lombardije. Waar anders? In 2021 en 2022 sloot de Sloveen zijn seizoen immers ook al af met een zege in de Koers van de vallende bladeren.
De vorige twee keer was Pogačar de beste in een sprint-à-deux, nu kwam hij solo aan. Tijdens de beklimming van de Passo di Ganda had hij geen gat weten te slaan, maar in de afdaling lukte dat wel. Hij bouwde zijn voorsprong snel uit en leek ribbedebie. Tot een goede tien kilometer voor het einde, toen hij plots op zijn bovenbenen sloeg. Kramp. Het liet zien dat ook Pogačar maar een mens is, maar het weerhield hem er niet van om zijn derde opeenvolgende zege te boeken in Il Lombardia. Hij kwam zijn mindere moment snel te boven en bereikte Bergamo met meer dan vijftig seconden voorsprong.
En meer…
Het bovenstaande lijstje is maar beperkt: Pogačar won zeventien keer in 2023 en bijna allemaal waren ze bijzonder. Neem zijn overwinning in de Jaén Paraiso Interior, waar hij op zijn eerste wedstrijddag van het jaar een solo van veertig kilometer uit de benen schudde. Of zijn zege in de Waalse Pijl, waar zijn vermeende zwarte beest – de Mur de Huy – een klein puistje bleek. Ook was er nog de etappezege op de voorlaatste dag van de Tour de France. Na zijn inzinking op de Col de la Loze, vierde hij weer feest in de rit naar Le Markstein. Een toonbeeld van veerkracht.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.