Tweeënhalve maand geleden kwam de veelbelovende wielercarrière van Edo Maas tot stilstand na een aanrijding met een auto tijdens de Ronde van Lombardije voor beloften. Tijdens zijn revalidatie heeft hij nu tijd om te realiseren wat er is gebeurd. “Ik was altijd wielrenner. Nu ben ik die jongen in de rolstoel.”

Maas’ ongeval dateert van 6 oktober, nu ruim tweeënhalve maand geleden. Tijdens Il Piccolo Lombardia kwam de renner in de afdaling van de Madonna del Ghisallo in botsing met een auto, die vanaf een zijweg het parcours opdraaide. Met een snelheid van ongeveer 70 kilometer per uur kwam hij hard in de flank van het voertuig terecht. “Ik heb om hulp geschreeuwd, urenlang. Dat is doorgegaan tot aan het moment dat ik onder narcose werd gebracht. Dat vind ik misschien nog wel het ergste van alles, dat ik zo’n extreme angst en stress heb gevoeld”, vertelt hij nu in De Volkskrant.

Met zware verwondingen werd hij opgenomen in het ziekenhuis van Milaan. Al snel werd bekend dat zijn toestand stabiel was en hij buiten levensgevaar was. Wel werden breuken in zijn nek, rug en gezicht geconstateerd. Later bleek dat hij een complete dwarslaesie zou overhouden aan zijn valpartij. Op dit moment lijkt het onwaarschijnlijk dat zijn benen ooit nog kunnen functioneren, voegde zijn ploeg Sunweb Development eraan toe. Door de pijnstillers had hij last van hallucinaties en daardoor heeft hij nu pas, in het revalidatiecentrum, de tijd om te realiseren wat er is gebeurd.

Koffierondjes
Soms is hij somber onder de omstandigheden en beseft hij dat hij niet alleen zijn wielercarrière, maar ook een deel van zijn identiteit is kwijtgeraakt. “Ik was altijd wielrenner. Nu ben ik die jongen in de rolstoel.” Soms toont hij zich juist strijdbaar. “Ik heb met mijn vriendin afgesproken dat we onze koffierondjes blijven rijden. Zij met de racefiets, ik met een handbike. Ik wil een leven dat niet onderdoet voor mijn oude leven. Of misschien wel beter is zelfs. Als topsporter heb ik bijvoorbeeld nooit van het studentenleven kunnen proeven. Dat wil ik nu gaan oppakken.”

Vanuit Team Sunweb ontvangt hij alle steun. De ploeg beschouwt hem nog als lid, verleent hem juridische ondersteuning en probeert hem betrokken te houden. Ook werd hij al uitgenodigd voor de ploegpresentatie, maar daarvoor was het nog te vroeg. Het team riep de UCI bovendien al snel op om de veiligheid van de renners prioriteit te geven, even later ondersteund door een open brandbrief van de belangenvereniging AIGCP. Maas: “Het is opvallend dat er de laatste jaren veel ongelukken zijn gebeurd, dodelijke, maar ook gevallen zoals ik.”

Tijdritsokken
“Vaak gaat het wonder boven wonder goed, maar je wilt niet weten hoe vaak er een auto op het parcours is tijdens de koers. Daar moet iemand of een organisatie verantwoordelijk voor zijn. Die dat kan verbeteren of veranderen. Ik denk echt wel dat de UCI ermee bezig is, maar soms lijkt het dat het hun prioriteit niet is. Dan zijn ze wel bezig met de lengte van focking tijdritsokken, maar niet met de veiligheid van de parcoursen. Mijn ongeluk mag niet vervagen. Anders is straks iemand anders aan de beurt”, zegt hij.