Volgende maand begint in Australië het nieuwe wielerseizoen alweer, maar december is dé maand voor WielerFlits om terug te kijken op het afgelopen jaar. Iedere werkdag met een nieuwe terugblik en een poll. Vandaag zijn we op zoek naar de beste eendagscoureur van 2018. Op wie stem jij?

Julian Alaphilippe

foto: Sigfrid Eggers

Quick-Step Floors kende het meest succesvolle seizoen uit haar bestaan. Aan het begin van het seizoen werd Julian Alaphilippe aangewezen als een van de kopmannen. De 26-jarige Fransman staat al jaren te boek als een van de meest talentvolle renners als het gaat om het eendagswerk. Met zijn klimvermogen, attractieve aanvalslust en zijn explosiviteit, is hij een van de meest gevaarlijke renners voor de heuvelklassiekers gebleken. Maar eerlijk is eerlijk: ondanks zijn goede jaar, moet Alaphilippe nog één stapje naar de wereldtop zetten.

In de Amstel Gold Race kon de Fransman mee met de topfavorieten, maar had hij niet gerekend op de late uitval van Michael Valgren. Hij werd uiteindelijk zevende. Drie dagen daarna was het echter wel raak. Op de Muur van Huy – een aankomst die misschien wel het beste bij Alaphilippe’s kwaliteiten past – onttroonde hij Alejandro Valverde. In Luik-Bastenaken-Luik moest hij dan weer genoegen nemen met een ereplaats. Hij zag ploegmaat Bob Jungels winnen, waarna hij zelf net buiten het podium eindigde: vierde.

Na een succesvol verlopen Tour de France, plukte Alaphilippe de vruchten van zijn hoogvorm ook nog in de Clásica San Sebastián. Op de laatste klim Morgil Tontorra antwoordde hij gezwind op een vinnige demarrage van Bauke Mollema. Hij verschalkte de Nederlander in een sprint met twee. Daarna reed de Fransman van Quick-Step Floors een aantal succesvolle rittenkoersen, alvorens hij als topfavoriet naar het WK op de weg ging. Op de Höll vond hij echter zijn Waterloo. Verder dan een achtste plek kwam hij niet.

Belangrijkste resultaten
1^e Waalse Pijl
1^e Clásica San Sebastián
4^e Luik-Bastenaken-Luik
7^e Amstel Gold Race
8^e WK op de weg

Peter Sagan

foto: ASO / B. Bade

Peter Sagan is anno 2018 een vaste klant op podia in menig eendagsklassieker. De drievoudig wereldkampioen liet ook het voorbije seizoen weer geregeld van zich spreken. Hij zette vooral een indrukwekkend voorjaar neer, waarmee hij zijn ploeg BORA-hansgrohe opnieuw stevig in het zadel hielp. Hij begon zijn voorjaarscampagne met Strade Bianche, een koers die zou uitdraaien op een veldslag door de vele regenval. Hoewel hij als achtste eindigde, moest hij wel ruim twee minuten prijsgeven op winnaar Tiesj Benoot.

Waar de koers over de Italiaanse sterrati ook al jaren niet matcht met Sagan, valt dat ook te zeggen over Milaan-San Remo. Ook in La Primavera was hij al een paar keer dicht bij de zege en ook dit jaar kwam hij niet verder dan een ereplaats: zesde. Dat was ook zijn plek na de Ronde van Vlaanderen, waar hij ook niet over de beste benen leek te beschikken. Tussendoor wist hij wel Gent-Wevelgem op zijn naam te schrijven, door in een sprint met een man of twintig vroeg aan te gaan en daarmee Elia Viviani te verrassen.

Bleef het daarbij? Neen. In een overschaduwde editie – het overlijden van Michael Goolaerts – van Parijs-Roubaix, begon de wereldkampioen aan een straf nummer. Hij ging er op kousenvoeten vandoor, vond in Silvan Dillier een compagnon en samen trokken ze op pad. En hoe zeer de concurrentie ook probeerde om het duo in de kraag te vatten, de vogel was gevlogen. Op de wielerbaan van Roubaix was Sagan uiteindelijk de snelste van de twee. Een week nadien kleurde hij ook mee de Amstel Gold Race, waarin hij vierde werd.

Belangrijkste resultaten
1^e Parijs-Roubaix
1^e Gent-Wevelgem
4^e Amstel Gold Race
6^e Ronde van Vlaanderen
6^e Milaan-San Remo
8^e Strade Bianche
10^e EuroEyes Cyclassics Hamburg

Niki Terpstra

foto: Sirotti

Nee, een veelwinnaar is Niki Terpstra niet. Op dit moment sieren 22 zeges het palmares van de 35-jarige Nederlander. Uiteraard, er zijn een pak renners die niet aan dat aantal komen. Dit seizoen was er in ieder geval eentje om niet te vergeten voor de renner van Quick-Step Floors. In het Vlaamse voorjaar was Terpstra namelijk dé man. Want waar Sagan bijvoorbeeld over een ijzersterke sprint beschikt, moet de drievoudig Nederlands kampioen het vaak hebben van een lange solo. En dat ging hem in 2018 verdraaid goed af.

In het openingsweekend was er van Terpstra geen spoor. Maar twee dagen later spoelde hij die kater meteen weg door naar winst in Le Samyn te soleren. Dat kunstje herhaalde hij ruim vier weken later opnieuw. Plaats van bestemming was dit keer E3 Harelbeke, waar hij de laatste 23 kilometer alleen afwerkte. Net als in Le Samyn was hij samen met Philippe Gilbert – die opnieuw tweede werd – de beste man uit de ploeg van Patrick Lefevere. Vijf dagen na zijn zege werd Terpstra negende in Dwars door Vlaanderen, waarin Yves Lampaert won.

Het grootste gloriemoment van Terpstra moest nog komen. In de Ronde van Vlaanderen deed hij de eerste schifting in het peloton. Vervolgens counterde hij een aanval van Vincenzo Nibali, waarna hij solo verder ging. Op de Oude Kwaremont vloog hij op en over de kopgroep van dat moment, waarna hij zijn gaatje vast wist te houden tot op de streep. Hij ging vervolgens als topfavoriet van start in Parijs-Roubaix, maar daar was-ie niet bij machten om het gat in de slotfase te dichten. In Parijs-Tours werd hij in het najaar nog tweede.

Belangrijkste resultaten
1^e Ronde van Vlaanderen
1^e E3 Harelbeke
1^e Le Samyn
2^e Parijs-Tours
3^e Parijs-Roubaix
9^e Dwars door Vlaanderen

Michael Valgren

foto: Marcel Koch

Een van de revelaties van het klassieke voorjaar was zonder twijfel Michael Valgren. De 26-jarige Deen kwam het voorbije jaar volledig tot ontbolstering in het shirt van Astana. Al meteen in het openingsweekend was het raak. Mede dankzij het nummerieke overtal van de Kazachse ploeg, was Valgren in staat om weg te springen in de finale van Omloop Het Nieuwsblad. Hij hield zijn voorsprong uiteindelijk vast en mocht in zijn eentje een feestje vieren. Dat was voor de Deen ook meteen de eerste buiten de eigen landsgrenzen.

Toch leek Valgren niet meteen vertrokken, want een bevestiging van die zege in de Omloop bleef eerst uit. In de Ronde van Vlaanderen koerste hij echter onopvallend naar een vierde plek, waarmee hij zich liet gelden. Parijs-Roubaix sloeg hij vervolgens over in functie van de Amstel Gold Race. Dat bleek een gouden zet, want in de finale wachtten de topfavorieten een fractie te lang op Valgrens demarrage. In een sprint met Roman Kreuziger, was de Deense klassiekercoureur vervolgens duidelijk de snelste van de twee.

Na Luik nam hij gas terug. In het middelste deel van het seizoen kon hij zijn stempel niet echt drukken, maar in het najaar was Valgren wel weer op het voorste plan te vinden. Dat begon eind augustus in de Bretagne Classic, waarin hij tweede werd. Vervolgens trok hij naar Canada voor de GP Cycliste de Québec en de GP Cycliste de Montréal. In beide koersen kon hij goed meekomen, resulterend in een negende en achtste plek. Valgren sloot zijn seizoen af op het WK, waar hij – iets zwaarder gebouwd dan de rest – knap zevende werd.

Belangrijkste resultaten
1^e Amstel Gold Race
1^e Omloop Het Nieuwsblad
2^e Bretagne Classic
4^e Ronde van Vlaanderen
7^e WK op de weg
8^e GP Cycliste de Montréal
9^e GP Cycliste de Québec

Alejandro Valverde

foto: Sirotti

Alejandro Valverde behoort al jarenlang tot de beste eendagscoureurs van de wereld. Wat heet: collega’s durven zelfs te stellen dat hij de beste renner ter wereld ís. De 38-jarige (!) Spanjaard liet ook dit seizoen weer van zich spreken, maar hij was wel minder dominant dan voorgaande jaren. Hij begon het jaar zoals wel vaker op Mallorca, waar hij meteen derde werd in de Trofeo Serra de Tramuntana en vierde in de Trofeo Lloseta. Een maand later greep hij ook net naast de zege in ‘zijn’ Vuelta a Murcia: hij werd tweede.

Daarna reed El Imbatido voor de vierde maal in zijn carrière Strade Bianche. Hij werd ook daar vierde. Na een uitstapje in Dwars door Vlaanderen (elfde), won hij met de GP Miguel Indurain dan eindelijk zijn eerste eendagskoers van het jaar. Een week later werd hij vervolgens tweede in de Klasika Amorebieta, waarmee hij liet zien klaar te zijn voor het Ardense drieluik. Tijdens de Amstel Gold Race was hij misschien wel de beste man in koers, maar wist hij andermaal niet te winnen. Valverde moest genoegen nemen met plek vijf.

In de Waalse Pijl was de Spanjaard de laatste jaren quasi-onklopbaar. Toch kwam zijn heerschappij ten einde: Alaphilippe verschalkte de renner van Movistar. Ook in LBL was hij titelverdediger, maar kon hij eveneens niet imponeren: dertiende. Valverde’s heerschappij leek daarmee ten einde, maar op het eind van het jaar bleek niets minder waar. Na vier bronzen en twee zilveren medailles op het WK, pakte de Spanjaard in Innsbruck dan toch eindelijk de regenboogtrui. In dat tricot werd hij daarna derde in Milaan-Turijn.

Belangrijkste resultaten
1^e WK op de weg
1^e GP Miguel Indurain
2^e Waalse Pijl
2^e Vuelta a Murcia
2^e Klasika Primevera de Amorebieta
3^e Milaan-Turijn
3^e Trofeo Serra de Tramuntana
4^e Strade Bianche
4^e Trofeo Lloseta-Andratx
5^e Amstel Gold Race

Elia Viviani

foto: Sirotti

De derde Quick-Step Floors-renner die kans maakt op deze uitverkiezing, is Elia Viviani. De 29-jarige Italiaan kroonde zich al tot de zegekoning van 2018 en kwam al in verschillende Eindejaarslijstje voor. Ook voor deze prijs komt hij in aanmerking. Want naast zijn snelle benen toonde de rappe Italiaan ook aan dat hij op zwaardere parcoursen mee kan. Zo kroonde hij zich in de regio Lombardije immers tot Italiaans kampioen op de weg, door de maat te nemen van gewezen klimmers Giovanni Visconti en Domenico Pozzovivo.

Ook in de Cadel Evans Great Ocean Road Race kon hij op een listig parcours aanhaken. Hij moest in Geelong alleen Jay McCarthy voor laten gaan. Maar eerlijk is eerlijk: vooral in vlakkere eendagskoersen liet Viviani van zich horen. Zo mocht hij juichen in de verguisde Driedaagse Brugge-De Panne, waar de Italiaan de beste was in de massasprint. Vier dagen later kreeg hij echter een opdoffer van jewelste. Hij greep net naast de overwinning in Gent-Wevelgem. Een huilende Viviani bleek na afloop van die gemiste kans ontroostbaar.

Net voor het Italiaans kampioenschap liet de sprinter van Quick-Step Floors zich ook al gelden in Dwars door het Hageland, een offroad-koers. Daarin werd hij na een sterke wedstrijd tweede. Anderhalve maand daarna was diezelfde podiumplek het relaas na de Prudential RideLondon-Survey Classic. Op het EK moest hij vervolgens genoegen nemen met een aspirantenrol. Zijn laatste eendagskoers wist Viviani echter te winnen. In de EuroEyes Cyclassics Hamburg nam hij de maat van Arnaud Démare en Alexander Kristoff.

Belangrijkste resultaten
1^e EuroEyes Cylassics Hamburg
1^e Driedaagse Brugge-De Panne
2^e Gent-Wevelgem
2^e Cadel Evans Great Ocean Road Race
2^e Dwars door het Hageland
2^e Prudential RideLondon-Surrey Classic

Outsiders

Romain Bardet

foto: Sirotti

Net als de Nederlanders, konden ook de Franse wielerfans het afgelopen jaar smullen van hun nationale helden. Denk maar eens aan Romain Bardet bijvoorbeeld. De 28-jarige kopman van AG2R La Mondiale verzamelde een hele batterij aan ereplaatsen dit seizoen. Hij begon alvast goed aan het seizoen, met winst in de Classic de l’Ardèche en een tweede plek in Strade Bianche. In april voegde hij daar een tweede plek in de Tour de Finistère, een negende stek in de Waalse Pijl en een derde plaats in La Doyenne aan toe. Een straffe reeks.

Na een relatief rustige zomer, sloot Bardet zijn jaar af met liefst negen eendagskoersen. Deze speelden zich voornamelijk af op Italiaans grondgebied. In de Giro della Toscana mocht hij met de prosecco spuiten, al was dat wel met een iets kleinere fles voor zijn tweede plek. Het bleek een opmaat voor een uitstekend WK, waarin hij de grootste uitdager van Valverde bleek. Bardet pakte zilver in Oostenrijk. Nadien eindigde hij ook nog als zesde in de Giro dell’Emilia, goed voor zijn tiende top 10-notering in 2018. Voor een klimmer niet slecht.

Belangrijkste resultaten
1^e Classic de l’Ardèche Rhône Crussol
2^e WK op de weg
2^e Strade Bianche
2^e Giro della Toscana
2^e Tour de Finistère
3^e Luik-Bastenaken-Luik
6^e Giro dell’Emilia
8^e GP la Marseille
8^e Royal Bernard Drome Classic
9^e Waalse Pijl

Michael Matthews

foto: Sirotti

Sunweb mocht dan wel een van de smalste selecties van het afgelopen jaar hebben gehad, de prestaties bij de Duitse ploeg waren niet voor de poes. Waar Tom Dumoulin het mooie weer maakte in de Giro d’Italia en de Tour de France, zorgde Michael Matthews voor het nodige vuurwerk in een aantal eendagsklassiekers. Zo werd hij onder meer zevende in Milaan-San Remo en dertiende in zowel E3 Harelbeke als in Gent-Wevelgem. En dat terwijl de Australiër in Omloop Het Nieuwsblad nog zijn schouder had gebroken.

Vlaanderen en Roubaix sloeg hij vervolgens over, om daarna wel de heuvelklassiekers te rijden. Daarbij viel vooral zijn vijfde plek op de Muur van Huy op, niet meteen een aankomst voor Bling. Twee weken later werd hij tweede in Eschborn-Frankfurt, een koers die meer binnen Matthews’ profiel past. Maar vooral zijn najaar was erg straf. Na zijn vierde plek in de Bretagne Classic hoor de Sunweb-renner dat hij niet mee mocht naar het WK. Nog in diezelfde week liet hij de benen spreken: hij won beide eendagskoersen in Canada.

Belangrijkste resultaten
1^e GP Cycliste de Montréal
1^e GP Cycliste de Québec
2^e Eschborn-Frankfurt
4^e Bretagne Classic
5^e Waalse Pijl
7^e Milaan-San Remo

Oliver Naesen

foto: Sirotti

Oliver Naesen kon maar moeilijk leven met het voorjaar dat hij gehad heeft. De klassiekerkopman van AG2R La Mondiale reed niet zo formidabel als een jaar eerder. Maar Behoudens de Ronde van Vlaanderen (elfde) en Parijs-Roubaix (twaalfde), mag zijn seizoen er toch zeker zijn. Zo werd hij in zijn Belgische kampioenstrui onder meer vierde in de E3 Harelbeke en zesde in Gent-Wevelgem. In de Duitse WorldTour-eendagsklassieker Eschborn-Frankfurt mocht Naesen bovendien als derde mee het podium op, na Kristoff en Matthews.

Toch was er voor de Belg weldegelijk wat te vieren. Daarvoor moest hij wel wachten tot eind augustus. Net als twee jaar eerder, was hij namelijk de beste in de Bretagne Classic. In Plouay vloerde hij Valgren en Tim Wellens in een spurt met drie. Naderhand sloot hij zijn seizoen af met een vierde plek in de GP Cycliste de Montréal, een derde plaats in de Tour de l’Eurométropole en de Memorial Frank Vandenbroucke, om af te sluiten met een vierde stek in Parijs-Tours. Zo’n sterk najaar belooft veel goeds voor de komende Vlaamse klassiekers!

Belangrijkste resultaten
1^e Bretagne Classic
3^e Eschborn-Frankfurt
3^e Binche-Chimay-Binche
3^e Tour de l’Eurométropole
4^e E3 Harelbeke
4^e GP Cycliste de Montréal
4^e Parijs-Tours
6^e Gent-Wevelgem
9^e GP d’Isbergues

Jasper Stuyven

foto: Sirotti

Net als Naesen, zal ook Jasper Stuyven met gemengde gevoelens terugkijken op zijn 2018. Toch lijkt de 26-jarige Belg van Trek-Segafredo steeds dichter tegen de absolute wereldtop op het klassiekergebied aan te schurken. Al tijdens het openingsweekend stond hij er, met een vierde plek in Omloop Het Nieuwsblad als bewijs. Nadien volgde vanaf eind maart een heel stabiel voorjaar: tiende in Milaan-San Remo, zesde in E3 Harelbeke, negende in Gent-Wevelgem, tiende in Dwars door Vlaanderen, zevende in De Ronde en vijfde in De Hel.

Waar Stuyven in de zomermaanden prima voor de dag kwam, was zijn najaar nog een stuk beter. Hij oogste vooral tijdens de eerste zestien dagen van september, waarin hij zes koersen afwerkte. Hij won zowel de GP de Walloni als de GP Jef Scherens, om ook na de Brussels Cycling Classic (tweede) en het Kampioenschap van Vlaanderen (derde) het podium te beklimmen. Tussen de Belgische koersen door, reisde Stuyven ook af naar Canada. Hij kwam terug thuis met een derde plek (Québec) en een veertiende plaats (Montréal).

Belangrijkste resultaten
1^e GP de Wallonie
1^e GP Jef Scherens
2^e Brussels Cycling Classic
3^e GP de Québec
3^e Kampioenschap van Vlaanderen
4^e Omloop Het Nieuwsblad
5^e Parijs-Roubaix
6^e E3 Harelbeke
7^e Ronde van Vlaanderen
9^e Gent-Wevelgem
9^e Halle-Ingooigem
10^e Milaan-San Remo

Greg Van Avermaet

foto: ASO

Na de Olympische Spelen van Rio de Janeiro leek vrijwel alles wat Greg Van Avermaet aanraakte, in goud te veranderen. Ondanks een voorseizoen met twee ritzeges in voorbereidingskoersen, zagen we in de klassiekers weer de ‘oude’ GVA en niet langer meer Gouden Greg. De 33-jarige Belg van BMC spaarde namelijk weer ereplaatsen. Hij haalde nog wel het podium in E3 Harelbeke (derde), maar verder moest hij het doen met een vierde plek in Parijs-Roubaix en een vijfde plaats in de Ronde van Vlaanderen.

Zijn achtste plaats in Dwars door Vlaanderen was zijn minste prestaties van het voorjaar. Na de Amstel Gold Race (veertiende), duurde het tot aan de Clásica San Sebastián vooraleer Van Avermaet – buiten het BK om – weer een eendagskoers reed. In het Baskenland teerde hij nog op zijn goede vorm vanuit de Tour, resulterend in een vierde plaats. Een maand later stond hij in Canada wel twee keer op het podium, door als tweede te finishen in Québec en als derde te eindigen in Montréal. Maar de gewenste overwinning bleef uit, net als bij Philippe Gilbert overigens.

Belangrijkste resultaten
2^e GP Cycliste de Québec
3^e E3 Harelbeke
3^e GP Cycliste de Montréal
4^e Parijs-Roubaix
4^e Clásica San Sebastian
5^e Ronde van Vlaanderen
8^e Dwars door Vlaanderen