JulianDubbeld

• donderdag 15 december 2022 om 18:00

In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2022? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de beste eendagscoureur van 2022.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

Dylan van Baarle

foto: Cor Vos

Dylan van Baarle piekte dit jaar in ‘slechts’ twee wedstrijden. Het waren precies de wedstrijden waarin hij moest pieken: de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. In Vlaanderens Mooiste eindigde hij tweede, Parijs-Roubaix won hij zelfs.

De renner van INEOS Grenadiers behaalde beide prestaties op een voor hem karakteristieke wijze: door te anticiperen. Zowel in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix was de Nederlander al vroeg bij de les en viel hij nog voor de andere favorieten aan, waardoor hij niet de piekvermogens hoeft te trappen die anderen wel moeten leveren. En daardoor langer mee kan gaan dan de rest.

Van Baarle legt het op piekvermogens misschien af tegen Wout van Aert of Mathieu van der Poel, maar als de wedstrijden echt lang en taai worden, is de klassiekerrenner een van de beste (en slimste) coureurs ter wereld. Dat Van Baarle in de finale van Parijs-Roubaix iedereen volledig naar de vaantjes reed, is dan ook geen toeval. En een bevestiging van zijn tweede plaats op het WK een jaar eerder.

Remco Evenepoel

foto: Cor Vos

Remco Evenepoel snoerde in 2022 alle critici de mond. En misschien in het bijzonder nog wel die van Eddy Planckaert, die begin dit jaar voorspelde dat er altijd iemand beter zal zijn dan de jonge Belg. “Dat is de miserie van Evenepoel”, zei Planckaert destijds. “Evenepoel zal altijd tweede, derde, vierde of vijfde worden.”

Een paar weken later moest Planckaert alweer op zijn woorden terugkomen, nadat Evenepoel op magistrale wijze Luik-Bastenaken-Luik had gewonnen. De renner soleerde na een vlammende demarrage op La Redoute naar de overwinning. Het bleek een voorbode voor een jaar waarin Evenepoel bijna alle wedstrijden won waarin hij startte.

De Belg kroonde zich tot Belgisch kampioene tijdrijden en won een paar maanden later Clásica San Sebastián met bijna twee (!) minuten voorsprong op Pavel Sivakov. De klap op de vuurpijl moest toen nog komen: wereldkampioen worden.

Evenepoel reed in Wollongong werkelijk waar iedereen naar de vaantjes en kwam na bijna 270 kilometer koers met een voorsprong van 2 minuten en 21 seconden op het peloton over de finish. Zelden was een voorsprong in het moderne wielrennen zo groot.

Tadej Pogačar

foto: Cor Vos

Tadej Pogačar slaagde er niet in om zijn derde Tour de France te winnen en daardoor lijkt het jaar van de Sloveen minder geslaagd dan 2020 en 2021. Toch was Pogi bij vlagen weer onverslaanbaar en zette hij weer een monument achter zijn naam – dat hadden er zelfs nog meer kunnen zijn.

In de Ronde van Vlaanderen was Pogačar namelijk indrukwekkend. Na een monsterlijke versnelling op de Oude Kwaremont kon alleen Mathieu van der Poel, piepend en krakend, de Sloveen volgen. Met z’n tweeën reden ze naar de finish, maar daar verpeste Pogačar zijn sprint – en bleef hij met lege handen achter.

De prestatie van de 24-jarige coureur in een wedstrijd als de Ronde van Vlaanderen mag inmiddels geen verrassing meer heten. Pogačar is enorm allround en een van de beste eendagscoureurs ter wereld. Zijn raid in de Strade Bianche, sprintzege in de GP de Montréal en overwinning in de Ronde van Lombardije bevestigen dat beeld alleen maar. Pogačar is bijna niet te kloppen.

Mathieu van der Poel

foto: Cor Vos

Mathieu van der Poel kende een ‘minder jaar’ in zijn carrière. Toch zou 99 procent van het peloton blind tekenen voor het jaar dat MVDP heeft gehad. Hij won andermaal een monument, ook nog eens op een manier die nog lang herinnerd zal blijven worden.

In de Ronde van Vlaanderen bleek Van der Poel als enige bij machte om een versnelling van Pogačar op de Oude Kwaremont te volgen. Met hem reed de Nederlander naar de streep in Oudenaarde en een sprint-a-deux, zoals we die anderhalf jaar geleden ook al zagen met Wout van Aert, leek in de maak. Zij het niet dat Dylan van Baarle en Valentin Madouas ook nog kwamen opstomen. Van der Poel maakte listig gebruik van hen en won zo Vlaanderens Mooiste opnieuw.

Een aantal dagen eerder had de Nederlander ook al Dwars door Vlaanderen gewonnen. En twee weken eerder eindigde Van der Poel derde in Milaan-San Remo. Door een gebrekkige voorbereiding zat er dit jaar niet meer in voor de 27-jarige Nederlander. Die gebrekkige voorbereiding bleek ook de reden waarom hij in de Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix niet meer aan zijn gebruikelijke niveau kwam.

Op het WK in Wollongong hoopte Van der Poel het jaar nog met een hoogtepunt af te sluiten, maar door een inmiddels bekend geachte reden stapte de Nederlander al voortijdig uit de wedstrijd.

Wout van Aert

foto: Cor Vos

Wout van Aert is in dit lijstje de vreemde eend in de bijt. Hij is namelijk de enige coureur die geen monument op zijn palmares mocht bijschrijven. Toch verdient de coureur van Jumbo-Visma het zeker om in dit lijstje te staan: hij won niet minder dan drie WorldTour-klassiekers en eindigde op het podium in twee monumenten.

Van Aert begon zijn jaar met een masterclass in Omloop Het Nieuwsblad, waar hij wegreed op de Bosberg en met een ruime voorsprong op zijn concurrenten over de meet in Ninove kwam. Het leek een eerste voorteken te zijn in een door Van Aert gedomineerd voorjaar. Zeker nadat hij ook nog eens de E3 Saxo Bank Classic won.

Corona gooide roet in het eten. Daardoor miste de Belg de Ronde van Vlaanderen en kon hij zich niet optimaal voorbereiden op de laatste voorjaarskoersen. Desalniettemin werd hij nog knap tweede in Parijs-Roubaix, en, misschien nog wel knapper, derde in Luik-Bastenaken-Luik.

In het najaar bevestigde Van Aert nog maar eens door de Bretagne Classic te winnen en tweede te eindigen in de BEMER Cyclassics en de GP de Montréal. Wereldkampioen worden in Australië moest uiteindelijk het niet winnen van een monument in 2022 ruimschoots compenseren, maar daar eindigde hij als vierde.

Matej Mohorič

foto: Cor Vos

Matej Mohorič zorgde voor een van de wielermomenten van het jaar. De Sloveen won Milaan-San Remo na een krankzinnige afdaling van de Poggio, waarin hij handig gebruikte van de dropper post om weg te rijden bij de concurrentie.

De zege van Mohorič kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Al jaren voel je dat een grote klassieke zege mogelijk is voor de Sloveen van Bahrain Victorious. Het is niet voor niets dat Mohorič in 2018 de BinckBank Tour won: de Sloveen kan op alle terreinen uit de voeten.

2022 bleek uiteindelijk het jaar waarin Mohorič zich definitief tussen de grote jongens reed. Na zijn zege in La Primavera kon de 28-jarige renner zijn vorm nog lang vasthouden. In de E3 Saxo Bank Classic (4e), Gent-Wevelgem (9e) en Parijs-Roubaix (5e) gaf hij de wedstrijden kleur. Met recht mag hij dan ook een van de beste eendagscoureurs van 2022 genoemd worden.

Eervolle vermeldingen

Nog meer coureurs vielen dit wielerjaar op in eendaagse wedstrijden. Alhoewel zij er – in tegenstelling tot bovengenoemde namen – niet in slaagden om een monument te winnen (of Wout van Aert te heten), deelden zij wel in een aantal van ’s werelds grootste wielerkoersen de lakens uit. En deelden zij stoten uit die we ons tot in lengte der dagen nog zullen heugen…

Wat te denken van Biniam Girmay? De (toen) 21-jarige Eritreër won in maart Gent-Wevelgem en werd de eerste Afrikaanse wielrenner ooit die een grote Vlaamse klassieker won. Zijn succes kondigde zich al eerder aan: twee dagen eerder werd hij vijfde in de E3 Saxo Bank Classic. Later zou Girmay nog een keer bevestigen door derde te worden in de Grand Prix Cycliste de Québec.

Ook het jaar van Dylan Teuns zullen we nog lang herinneren. Naast zijn zege in de Waalse Pijl werd hij zesde in de Ronde van Vlaanderen en zesde in Luik-Bastenaken-Luik. Stefan Küng zat er eveneens het hele voorjaar bij, met als hoogtepunten een derde plaats in de E3 Saxo Bank Classic en Parijs-Roubaix. Daarnaast eindigde hij twee keer als tweede op het EK en WK tijdrijden.

Sprinters die zich succesvol toonden in eendaagse wedstrijden: Fabio Jakobsen, die Kuurne-Brussel-Kuurne won en Europees kampioen werd, Alexander Kristoff, die een heroïsche editie van de Scheldeprijs winnend afsloot, Christophe Laporte, die tweede werd op het WK en de ultieme adjudant van Wout van Aert was en natuurlijk Arnaud De Lie met zijn acht eendaagse zeges – weliswaar allemaal op 1.1.-niveau.

Stem hier op jouw favoriet!