Kerckhoffs Raymond

• zaterdag 27 juli 2024 om 10:30

Interview Ze heeft al drie wereldtitels tijdrijden achter haar naam. Ongeacht het resultaat op deze Olympische Spelen is haar loopbaan al meer dan geslaagd. De nog ontbrekende olympische medaille kan echter toch de kers op de taart zijn, geeft Ellen van Dijk zelf aan. Negen maanden nadat ze bevallen is van haar zoontje Faas en zeven weken na een enkelbreuk gaat ze in Parijs 2024 aan een schijnbaar onmogelijke missie beginnen.

De innerlijke motivatie. Het is die drijfveer waardoor Van Dijk in de tijdritten boven zichzelf kan uitstijgen. Ze wil altijd het beste uit zichzelf halen. Daarvoor moet alles gaan zoals zij dat in haar hoofd heeft, omdat dat de perfecte weg is. Al bekende ze twee jaar geleden dat ze door de jaren heen een heel klein beetje anders begon in te zien. Dat de perfecte weg niet de enige weg is en dat het ook wel anders kan…

Ze lacht wanneer ze met haar eigen woorden uit het verleden wordt geconfronteerd. “Ik denk dat ik in mijn carrière wel aardig getraind ben in het feit dat er eigenlijk geen perfecte weg is, maar dit is wel het ultieme voorbeeld.”

Ze is eerlijk dat ze deze zware tegenslag van een enkelbreuk drie jaar geleden waarschijnlijk niet naast zich neer had kunnen leggen. Dat ze toen direct een streep door de Olympische Spelen zou hebben gezet. “Ik denk dat dit te maken heeft met de ontwikkeling die je als persoon doormaakt. De geboorte van mijn zoontje Faas is daar ook een onderdeel van. Hij brengt zoveel positieve energie, maar ook enorm veel relativering.”

Ellen van Dijk in de aanloop naar de Olympische Spelen in Parijs in het hotel van Team NL. Foto: Raymond Kerckhoffs

Vraag is natuurlijk of ze na drie-en-een-halve week gips en slechts vier weken training klaar is voor de olympische tijdrit. Wie haar donderdag het parcours in hartje Parijs zag verkennen, keek toch verbaasd op. Met een brace om haar rechterbeen zat ze op de fiets, terwijl ze nauwelijks kon lopen. Ook tijdens het persmoment laat ze haar ingetaped enkel hoog rusten op een andere stoel.

Van Dijk leefde tijdens de revalidatie van dag tot dag. Steeds breidde ze haar trainingen een beetje verder uit, waarbij de reactie in haar enkel de norm was. Soms was er een beetje pijn en werd de enkel dikker, maar het ging altijd heel snel weg. “Echt pijn heeft het nooit gedaan na de operatie”, vervolgt ze. “Maar ja, als het echt dik of blauw wordt, dan moet je er wel goed op letten natuurlijk. Dat was soms heel even na de training. Als dit binnen een uur weer weg is, dan is het prima.”

Sinds haar onfortuinlijke tuimeling heeft ze nooit haar olympische droom opgegeven. Natuurlijk schoot het wel geregeld door haar hoofd en realiseerde ze zich dat de kans dat ze na Tokyo 2021 ook Parijs 2024 zou moeten missen realistisch was. “Ik dacht: ik ga er gewoon alles aan doen om er wel heen te gaan. En als dat niet genoeg is, dan kan ik mezelf niks kwalijk nemen. In mijn herstel heb ik ook nul concessies gedaan. Elke dag kwam er een fysio thuis. Ik heb continu gedaan wat ik kon. Ik ben medisch goed begeleid. Ik ben soms wel drie keer per week op en neer naar het ziekenhuis in Amsterdam geweest om alles te controleren. Ja, het was op de limiet.”

De deadline wanneer de beslissing genomen moest worden of ze wel of niet naar Parijs zou gaan, was op maandag 17 juli. Vrij kort dus voor het evenement. “Ik had dus vier weken tot aan de tijdrit om aan mijn herstel te werken en te trainen. Na week twee stond er een performance test op het programma. Met de KNWU was de afspraak dat ik dan op niveau moest zijn. Dat je meedoet om echt mee te doen. En niet om er een beetje voor een grap bij te zijn. Dat wil ik zelf natuurlijk ook niet. Ik ben hier niet om vijftiende te worden. Dat is natuurlijk niet het doel.”

Er werd een vijf minuten maximaal test gedaan op de wegfiets. En kort daarna een twintig minuten maximaal test op de tijdritfiets. Daaruit bleek dat ze alweer een hoog niveau haalde.

Vingegaard
In de tussentijd zag Van Dijk ook hoe Jonas Vingegaard na zijn zware val in het Baskenland met 6,5 week training in de Tour de France zijn beste waardes ooit bergop trapte. “Ik zat thuis op de hometrainer aan mijn herstel te werken en dan zag ik hem op de televisie in de bergen schitteren. Daar haalde ik zeker inspiratie uit.”

Ellen van Dijk op de tijdrit in Rio de Janeiro. Foto: Cor Vos

Ze las het interview met Vingegaards’ trainer Tim Heemskerk waarin werd uitgelegd hoe de tweevoudig Tour-winnaar aan zijn opbouw werkte na zijn zware valpartij in het Baskenland waarbij de Deen zijn sleutelbeen en zowat alle ribben brak, maar ook een klaplong en kneuzingen aan de longen. “In zijn revalidatie herkende ik stappen, die ik ook aan het zetten was. Maar ook zijn twijfel. Het ene moment denk je dat het wel kan, vervolgens geloof je er niet meer in. Toch gaf zijn weg naar de Tour mij ook de overtuiging dat ik op een goede manier bezig was.”

Haar doel is duidelijk: meedoen om de medailles. “In ideale omstandigheden was ik hier voor goud gegaan. Dat heb ik wel een beetje uit mijn hoofd gezet. Misschien is dat ook wel een beetje zelfbescherming door de situatie met mijn enkel. Al maakt het weinig uit wat ik in mijn hoofd heb gezet. Ik moet gewoon keihard gaan fietsen. Als ik hier een medaille win, dat zou in mijn ogen wel bizar zijn. Maar wie weet het? Misschien kan het wel gewoon.”