Bij het overschrijden van de aankomst wees Hugo Houle meteen naar de hemel, met zijn broer in gedachten. Pierrik Houle overleed tien jaar geleden na een aanrijding door een wagen. “Sindsdien ben ik altijd blijven werken met hem in mijn gedachten. Deze ritzege betekent heel veel voor mij, het is ongelooflijk”, aldus Houle.

De Canadees van Israel-Premier Tech was nochtans niet in de vlucht gegaan om voor eigen rekening te rijden. “De bedoeling was om het pad te effenen voor ploegmaat Michael Woods. Maar ik kreeg een kloofje en begon te hopen. Het was heel lastig op de steile stroken, maar ik wist dat als ik dertig of veertig seconden had op de top van de Mur de Péguère, ik een goede kans zou maken.”

In de afdaling kreeg hij helemaal vrij spel toen achtervolger Matteo Jorgenson tegen de vlakte ging. “In het technische gedeelte pakte ik weer wat meer tijd. Toen ik daarna te horen kreeg dat ik een minuut had, wist ik dat het binnen was. Maar goed ook, want ik begon krampen te krijgen en had wat eten gemist. Normaal win ik nooit, dus dit is met voorsprong het mooiste moment uit mijn carrière.”