Nick Doup

• donderdag 1 januari 1970 om 00:00

Terugblik Het wielerjaar 2024 was er een vol met hoogtepunten, maar ook dieptepunten. Om het kalenderjaar met een persoonlijke noot te eindigen, delen tien redacteuren van WielerFlits en RIDE Magazine hun hoogtepunten van het afgelopen seizoen. Wat maakten zij zelf mee? Welk moment was bijzonder omdat ze zelf aan het werk waren? Vandaag het hoogtepunt van redactiechef en verslaggever Nick Doup.

Mijn werk bij WielerFlits heeft mij al heel veel gebracht. Ook het afgelopen jaar vloog voorbij. Binnen mijn nieuwe rol als redactiechef is er gelukkig ruimte om te reizen en mooie verhalen te maken. Voor deze reeks zeiden enkele collega’s meteen: ‘Jij gaat het over Ron Jans hebben!’ De trainer van FC Utrecht. Na een opvallende uitspraak in het voorjaar, waarin hij aangaf mee te doen aan WielerFlits Ploegleider, zocht ik hem op voor RIDE Magazine.

Het werd een aangenaam gesprek, waarin zijn liefde voor wielrennen naar voren kwam. En, wat zeker niet vanzelfsprekend is in de sport: Ron Jans is voor de camera’s precies hetzelfde als dat je hem een uur lang in zijn werkkamer spreekt over de koers. Dat ik zelf jarenlang supporter en seizoenskaarthouder ben van FC Utrecht (dat is niet altijd even leuk, kan ik bevestigen) én dat dit voetbalseizoen tot nu toe het beste ooit is voor de club, maakte dit voor mij extra bijzonder. Twee werelden kwamen samen.

In de werkkamer van Ron Jans – foto: Michiel Maas

Nu is het maken van een RIDE-verhaal een reis op zich, maar ik mocht ook twee keer naar het buitenland. In O Gran Camiño waaide ik weg en verzoop ik in de regen, waarna in het najaar een trip van twee weken naar Maleisië volgde om verslag te doen van de Tour de Langkawi. Een prachtig land, vriendelijke mensen, ontzettend warm en klam weer en uitstekende werkomstandigheden; ik had alle ruimte voor de verhalen die ik wilde maken.

De grootste focus lag op Tudor, waar Arvid de Kleijn, Rick Pluimers en Maikel Zijlaard reden. Hen had ik een paar jaar geleden in de Ronde van Polen al leren kennen. Je ziet en spreekt die renners bijna dagelijks, waardoor je een goed beeld krijgt. Wat je ‘achter de schermen’ ziet, kan je gebruiken als ze voor de camera staan. Zij hadden mijn prioriteit, omdat ik van plan was om een reportage te maken, voor YouTube en in tekstvorm, met oog op 2025.

Het was in Malakka dat De Kleijn (helaas was in die ‘Nederlandse’ stad de finish naast de snelweg en was het te ver lopen van het ‘Hollandse’ centrum) zijn tweede ritzege boekte. Voor een verlaten autobedrijf vierde hij dat, met zijn ploegmaats. Daarbij Simon Pellaud, die een vrije rol kreeg en de hele dag in de aanval reed. Hij haalde het niet, maar vierde wel mee.

Ik wist dat Pellaud een aflopend contract had, maar wilde hem ook spreken over zijn aanval en zijn band met de Nederlanders. En na die vraag brak hij plotseling… De tranen stonden in zijn ogen. Midden in het interview. Het is niet dat ik erop uit was of dat ik hem die kant op stuurde; hij begon er zelf over en beet op zijn lip. Achteraf is vanaf het begin al te horen dat hij hoog in zijn emotie zat.

Het contrast was dan ook groot. Enerzijds vierde hij feest met De Kleijn, anderzijds wist hij dat er bij Tudor geen plek was voor hem in 2025. In de verzengende hitte, met een troosteloze garage op de achtergrond en iets te vrolijke Maleisiërs die om een foto vragen… Uitgerekend daar schoot bij Pellaud alles door zijn hoofd. Dat zie je, dat voel je en dat hoor je. Ik vroeg nog door. Wat hem zo emotioneerde, waar dat vandaan kwam, hoe hij zich voelde. Hij had alle recht om weg te rijden, maar bleef staan.

Een dag later zag ik hem bij de start en sprak ik hem kort. Hij zei dat ik hem precies op ‘het juiste moment’ sprak. Voor mij dan, want als renner zo breken en je openstellen, dat lijkt me niet makkelijk. Hij bedankte mij en ik hem. Een profcontract heeft Simon Pellaud niet voor 2025, maar er was onlangs wel genoeg te lachen voor hem, zag ik op Instagram. Hij is getrouwd met de Colombiaanse Susana. Gefeliciteerd, Simon! You have so much grinta!