Materiaalzone 
Fietstoerisme 
‘Even ervaarde ik hoe het moet voelen om Tadej Pogacar te zijn’
Terugblik Het wielerjaar 2024 was er een vol met hoogtepunten. Om het kalenderjaar met een positieve noot te eindigen, delen tien redacteuren van WielerFlits en RIDE Magazine hun persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen seizoen. Wat maakten zij zelf mee? Welk moment was bijzonder omdat ze zelf aan het werk waren? Vandaag het verhaal van verslaggever Niels Bastiaens.
“We hebben een uitnodiging voor Tour de Guangxi. Iets voor jou?”, stuurde onze hoofdredacteur Maxim Horssels mij midden september. Mijn eerste reactie: natuurlijk! Pas even later maakte dat enthousiasme plaats voor een beetje spanning. Want China is voor een journalist nu niet meteen het meest evidente land om te werken, onder meer door het verbod op sociale media dat de overheid daar strikt hanteert.
Toch vloog ik op 12 oktober met veel zin eerst naar Peking en vervolgens door naar Nanning, de hoofdstad van de regio Guangxi. Natuurlijk was de zesdaagse wedstrijd sportief gezien geen hoogvlieger. Op dat vlak heb ik afgelopen seizoen wel meer memorabele momenten meegemaakt, zoals Dwars door Vlaanderen, waar ik samen met collega Raymond Kerckhoffs aanwezig was en we in de reacties achteraf bij de renners van Visma | Lease a Bike een ongeziene mix van emoties moesten vaststellen. Enerzijds was er blijdschap vanwege de belangrijke zege van Matteo Jorgenson, maar vooral een flinke portie teleurstelling na de verschrikkelijke valpartij van Wout van Aert in de afdaling van de Kanarieberg.
Veel mensen wilden een foto of handtekening van mezelf en collega Gregor – foto: Andy McGrath
In China had je wel grote namen als Lennert Van Eetvelt, Tim Wellens en Chris Froome, maar de belangen in zo’n eindejaarskoers zijn simpelweg minder groot. Veelal moesten renners die een transfer maken verplicht nog een keer opdraven in de afsluiter van de WorldTour. Dat merkte je ook wanneer je ’s avonds door Nanning wandelde. Overal waar je kwam, zag je renners in de straten van de stad rondlopen. Dat leidde tot grappige interacties. Samen met enkele collega’s boden we enkele renners een biertje aan, een aanbod waar ze gretig op ingingen. Met een andere coureur vormde ik dan weer een tafeltennisduo op een openbaar pleintje, en samen maakten we de lokale specialisten het leven zuur. Zo smeed je banden die je met interviews na een topklassieker nooit met renners kunt creëren.
De cultuurshock die we ervaarden, was bovendien een gemeenschappelijke factor. De regio Guangxi staat nu niet meteen bekend als de meest toeristische streek van China, en dat zag je ook aan de reacties van de mensen. Die waren ongezien enthousiast bij het zien van het hele wielercircus, vaak waren ze met duizenden aanwezig op de start- en finishlocaties. En ze deden er ook alles aan om hun gasten welkom te laten voelen. Er was zelfs een zekere vorm van ontzag naar ons toe, wat toch best vreemd aanvoelde.
Zoals ik het wielrennen in Europa ken, zijn het daar enkel de renners die handtekeningen moeten uitdelen en met fans op de foto gaan. Maar hier moest echt iedere westerling eraan geloven, omdat ze in die kleine dorpjes zelden of nooit een toerist van dichtbij hadden gezien. En dan bedoel ik niet vijf selfies of handtekeningen, maar wel een stormloop van honderden mensen bij elkaar. T-shirts, gsm-hoesjes, fietsen: alles heb ik gesigneerd. Ook ouders die hun kind zonder waarschuwing in je handen stoppen voor een foto, waren geen uitzondering. Eén keer moesten de politiediensten een collega en mezelf komen bevrijden omdat de stormloop naar het terrasje waar we zaten te intens was.
Zo voelt het dus om Tadej Pogacar te zijn, bedacht ik me even. Maar wees gerust: ik kon goed met de voetjes op de grond blijven, omdat ik voor een wereldster zoals Chris Froome zélf het nodige ontzag voel. Hij is een van de laatste overblijvers van de generatie renners waar ik als 26-jarige mee ben opgegroeid. In Europa moet je er door de vele aandacht niet aan denken om de viervoudige Tourwinnaar te interviewen, maar in China bleek dat geen enkel probleem. “Oh, werk je voor WielerFlits? Dat ken ik. Cool!”, klonk het bij de Brit.
Froome vertelde me dat hij niet meer gelooft in uitslagen voor zichzelf. We weten allemaal al jaren dat hij geen grote koers meer gaat winnen, maar Froome bleef dat na zijn zware val zelf steeds koppig ontkennen. In mijn gele microfoon-plopkap kwam hij voor het eerst met openhartigheid en zelfreflectie, wat vervolgens door de internationale media werd opgepikt. Zo kreeg de reis naar China ook een journalistiek hoogtepunt. Naast de Ronde van Oman en de Tour of the Alps, was het pas mijn derde buitenlandse trip van het jaar, maar op vele vlakken de meest speciale.
Was was voor jou als wielerfan persoonlijk hét hoogtepunt van het wielerjaar? Was je bij een koers op locatie of keek je tv op een speciale plek? Bij welk wielermoment sprong je van de bank of moest je gelijk een appje sturen in de groep wielervrienden? Laat het weten in de comments!
Om te reageren moet je ingelogd zijn.