Niels Bastiaens

• vrijdag 23 februari 2024 om 07:20

Interview Anton ‘Toni’ Palzer is een vreemde eend in het wielerpeloton. Niet alleen vanwege zijn opvallende Red Bull-helm, eentje waarover in het mannenpeloton voorlopig alleen Wout van Aert en Tom Pidcock ook beschikken. De 30-jarige Palzer kwam immers op een opvallende manier in het wielrennen. Dat vertelt hij uitgebreid aan WielerFlits.

Tot 2021 was de Duitser actief als toerskiër, ook wel ski mountaineering genoemd. In die sport dalen de skiërs niet alleen de bergen af, maar rennen ze die ook op eigen kracht op. Palzers trainer Helmut Dollinger ontdekte dat hij over een ongeziene VO2-Max en tal van andere straffe waarden beschikte, waardoor de bal aan het rollen ging. Palzer mocht komen testen bij WorldTeam BORA-hansgrohe, dat hem meteen een contract aanbood. Drie jaar later ontbreekt het Palzer aan opvallende resultaten, maar aan ambitie is er geen gebrek. Zeker niet nu zijn persoonlijke sponsor Red Bull een steeds grotere rol bij de ploeg lijkt te krijgen.

“Het was een heel zware transitie, maar ik wilde iets nieuws doen”, aldus de klimmer van 62 kilogram. “Na het eerste jaar wist ik niet zeker of ik er wel mee wilde doorgaan. Het was een kick in the ass. Deze jongens rijden zo snel met een fiets. Wanneer je geen skills hebt op de fiets, probeer je dan maar eens staande te houden in het peloton. Of aan de klimmetjes te beginnen in een goede positie. Maar nu ben ik heel blij dat ik heb doorgezet, het is belangrijk to trust the process. En het proces is nog altijd hier, het gaat nog altijd elke maand beter. Ik ben blij met mijn nieuwe leven als een profrenner. Ik geniet van elke minuut met de ploeg.”

Was het lastig om je leven als toerskiër op te geven?
“Eigenlijk niet. Het was natuurlijk een deel van mijn leven voor 27 jaar. Dat is een heel lange tijd. Een goede tijd ook, want ik heb veel mooie herinneringen in de sport. Ik was super succesvol, maar ik ben niet over één nacht ijs gegaan om de stap te zetten. Het heeft een half jaar geduurd voor ik voor mezelf had uitgemaakt dat ik het écht op de fiets wilde proberen. Natuurlijk mis ik mijn vroegere leven soms, maar ik ben ook verheugd om de kans hier te krijgen.”

Het moeilijkste lijkt ons: je bent wereldklasse in een bepaalde sport, maar toch gooi je het over een andere boeg. En daarin weet je niet of je ooit datzelfde niveau kunt bereiken.
“Helemaal waar. Ik moest volledig van nul beginnen, dat was duidelijk. Maar ik had wel een flinke dosis motivatie. Je hebt nu eenmaal soms wat nieuwe uitdagingen in je leven nodig om die motivatie staande te kunnen houden en blij te zijn. En het belangrijkste in mijn leven is om blij te zijn. Ik weet niet of ik ooit een wedstrijd ga winnen op de fiets, maar ik geloof erin en we zien wel wat de toekomst brengt.”

Palzer (rechts) in de Tour of Oman – foto: Cor Vos

De waarden die je in testen liet optekenen, waren naar verluidt indrukwekkend.
“Ah ja. Dat was de reden waarom ik een contract kreeg bij BORA-hansgrohe (lacht). Ik had een heel goede VO2-Max op de ski’s en in het lopen. Maar het zijn twee enorm verschillende sporten. Zo is er het verschil tussen een winter- en zomersport. Voor ik wielrenner werd, deed ik wel vijf- tot zesduizend kilometer per jaar, bij wijze van training in de zomer. Maar voor de rest van het jaar was ik enkel op de skilatten te vinden. Om dan opeens van het ene op het andere moment meer dan 30.000 kilometers te doen, is een grote schok voor het systeem. Daarom zeggen die cijfers ook niet alles.”

Zie je ook gelijkenissen tussen de twee sporten?
“Het zijn allebei uithoudingssporten. Ook de trainingen lijken vaak op elkaar. Maar ik zie toch meer verschillen. Zoals ik zei, goede waarden trappen is niet genoeg. Er komt ook tactiek bij te pas, en je moet in een peloton kunnen rijden. Dat was die eerste jaren nog het lastigste. Ik was super bang om te vallen en er dan een tijdje uit te liggen. Want ik wist dat het juist superbelangrijk was om zo veel mogelijk koersen te doen op korte tijd, om ervaring op te doen. Ik begon dan vaak in honderdste positie aan een lastig klimmetje. Dan mag je nog zo snel rijden, een resultaat zit er dan niet in.”

Jean-Pierre Heynderickx vertelde me dat je zelfs hebt moeten trainen op drinkbussen aannemen.
“Ik ben écht van nul begonnen. Mijn eerste koers was de Tour of the Alps in 2021, en voordien had ik nog een winterseizoen gehad. Ik wist niéts. Later op het jaar deed ik de Vuelta en daar was het nog een grotere schok. Het is wat je zegt: alles wat je normaal gezien als kind leert bij je lokale wielerclubje, was voor mij gloednieuw. Intussen doe ik het steeds beter, gelukkig.”

Had je dan niéts met wielrennen?
“Jawel. Ik keek altijd naar wielrennen op televisie. Je zou me zelfs een fan kunnen noemen. Het leek me een heel zware sport en ik was altijd onder de indruk van wat ik die coureurs zag doen. Het was écht afzien. Drie weken aan een stuk een grote ronde afwerken, vond ik heel indrukwekkend. Maar dat was ook de reden waarom ik het zo graag zelf wilde proberen.”

Je bent goed herkenbaar in het peloton met je Red Bull-helm. Welke rol speelden zij bij je transitie?
“Een grote rol. Ik ben al elf jaar Red Bull-atleet. Ze zeiden tegen mij: Anton, als jij het graag in het wielrennen wil proberen, dan doen wij dat ook. Ik had eerst schrik dat ik de samenwerking zou moeten stopzetten, want ze hadden voordien niets met wielrennen. Ze waren er alleszins niet in actief. Maar hun reactie stelde me gerust. Het was een kleine zekerheid om die oude sponsor ook bij mij te hebben in het nieuwe gedeelte van mijn leven. We zijn samen gegroeid in de koers, we zijn allebei blij. Nu ziet de toekomst voor hen er alleen maar rooskleuriger uit.”

In een peloton rijden is lastig voor Palzer – foto: Cor Vos

Het lijkt erop dat ze een grote rol in de toekomst van de ploeg gaan spelen.
“Dat is intussen bevestigd, ja. Het is goed voor mij, maar eigenlijk voor de hele wereld van het wielrennen. Red Bull is dé waardemeter qua sportsponsoring in het algemeen. Dat zij ervoor kiezen om in wielrennen te investeren, is fantastisch. Natuurlijk is het in de eerste plaats zeer gunstig voor BORA-hansgrohe, maar als andere grote merken zien dat Red Bull investeert in een sport als wielrennen, kan hen dat alleen maar aanmoedigen om hetzelfde te doen.”

Je bent nu 30 jaar. Normaal verbetert een wielrenner dan niet veel meer.
“Dat ligt anders bij mij. Het is gek hoeveel ik nog altijd groei. In mijn waarden zie je nog elke maand progressie. Ik ben nu goed aan het rijden, ik ben vaak in de finales te vinden met de jongens. Natuurlijk ben ik niet meer de jongste, zeker niet als je ziet hoe jong de talenten tegenwoordig al presteren. Maar wanneer je van nul begint, groei je gewoon zo veel sneller dan de rest, die al jaren actief zijn in de sport.”

Wanneer schat je jouw transitie in als geslaagd?
“Als ik een koers win. Het maakt me zelfs niet uit welke. Kijk, ik heb vroeger heel veel gewonnen in ski mountaineering. Ik was wereldkampioen, maar een zege in het wielrennen zou zo veel voor me betekenen. Ik heb het nodig om te kunnen zeggen: kijk, dit project werkt.”

Je lijkt meer gemotiveerd dan veel jonge gasten.
“Ik hou van sport in het algemeen. Ik leef al elf jaar in de droom om profsporter te zijn en dat is een lange tijd. Maar anderzijds kost het me ook geen energie om hard voor mijn doelen te werken. Ik ben niet het type dat het voor het geld doet. Voor mij telt alleen passie. Dat is ook de reden waarom ik van sport ben veranderd. Ski mountaineering is een fantastische sport, maar ik had de passie niet meer. Nu terug wel, wat me hernieuwde energie geeft voor mijn tweede carrière als profsporter. Ik ben hier nog lang niet klaar mee.”