Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen hebben gehangen. Vandaag de beurt aan twee Italianen met een matig palmares. De carrière van Mauro Santambrogio was echter een stuk turbulenter dan die van Cristiano Salerno.

Mauro Santambrogio
Het eerste wapenfeit van de jonge Mauro Santambrogio (nu 31) doet zich voor op Belgische wegen, terug in 2002. In Zolder kroont Arnaud Gérard zich tot wereldkampioen bij de junioren en eindigt de Italiaan op een niet veelzeggende achtste plaats. Een dik jaar later tekent de dan eerstejaars belofte een contract bij het ProContinentale LPR-Piacenza. In 2005 zegeviert hij voor zijn Zwitserse ploeg in datzelfde land tijdens de GP Knorr (of Giro del Lago Maggiore, 1.2-koers).

Dat blijkt goed genoeg om in aanmerking te komen voor een plekje op het hoogste niveau. Lampre-Fondital biedt hem een contract aan, maar dat draait uit op een groot fiasco. Na een seizoen vol tegenvallende prestaties begint de dan 22-jarige Santambrogio in 2007 bij zijn derde profploeg in vier jaar tijd. Hij tekent bij Tenax-Menikini, een ploeg op een Ierse licentie. Hoewel Santambrogio’s resultaten daar ook niet buitensporig zijn, haalt Lampre-Fondital hem halverwege dat seizoen verrassend terug naar de ProTour.

Het seizoen 2008 begint echter voortvarend. Santambrogio rijdt zich naar een derde stek in de dan gloednieuwe driedaagse Giro della Provincia di Grosseto (2.1), achter Filippo Pozzato en Grega Bole. Op twee top-10 noteringen in de Tour of Turkey na, houdt het qua resultaten ook dat jaar snel op voor de Italiaan. Althans, dat lijkt zo: in de slotweek van de Vuelta a España sprint hij drie keer naar een top-10 plaats, met plek zes in de laatste etappe naar Madrid als hoogste erestek. Het jaar daarop begint Santambrogio wederom sterk, maar ditmaal op het allerhoogste niveau in de Tour Down Under. De Italiaan smijt zich in alle massasprints en besluit de etappekoers als achtste.

In 2009 reed hij voor het eerst in zijn carrière de Tour de France, zonder noemenswaardige resultaten weliswaar. Dat het rijden van een grote ronde een renner profijt oplevert in de rest van zijn carrière, blijkt voor Santambrogio al verduveld snel te zijn. Anderhalve week na La Grande Boucle sprint hij een aantal keer naar mooie ereplaatsen in de Volta a Portugal. Kort daarna volgt zijn eerste serieuze zege, wanneer de Lampre-renner de zware Italiaanse semiklassieker Tre Valle Varesine (1.HC) wint. Daags nadien eindigt hij bovendien als tweede in de Coppa Agostoni, achter Giovanni Visconti.

Na nog twee mooie ereplaatsen in dat najaar trekt Santambrogio in de winter van 2009-2010 naar het Amerikaanse BMC. Hij start in zowel de Giro d’Italia als de Tour, maar geeft in beide rondes vroegtijdig op. Hij is opnieuw tweede in de Coppa Agostino, kort daarna gevolgd door een knappe zesde plek in ProTour-koers GP Ouest France-Plouay. Later dat najaar eindigt hij nogmaals in de top-10 van een ProTour-wedstrijd, meer bepaald als achtste in de Ronde van Lombardije. Het jaar erop viel echter tegen, met uitzonderingen van de Giro della Toscana (tweede achter Daniel Martin)), het Italiaans kampioenschap op de weg (zilver achter Visconti) en de Ronde van Oostenrijk (zesde in het eindklassement, tweede in de rit naar de Kitzbüheler Horn).

In 2012 belooft het eerst niet veel beter te zijn. Santambrogio rijdt wel voor het eerst in zijn leven de Giro uit, maar de resultaten blijven mager. Met een zesde plek in Clasicá San Sebastián, achtste in een door Joaquim Rodriguez gewonnen heuvelrit in de Vuelta en een vierde plaats in Il Lombardia weet hij dat seizoen echter goed af te sluiten. Niet veel later krabbelt hij zijn handtekening onder een overeenkomst met de Italiaanse formatie van Vini Fantini.

In het fluorgele tenue bloeit Santambrogio vervolgens helemaal op. Met een zesde plek in het eindklassement van de Tour de San Luís (2.1), een derde plaats in de Trofeo Laigueglia (1.1), vijfde in de GP Camaiore (1.1), zevende in het eindklassement van Tirreno-Adriatico (2.WT), tweede in het eindklassement van de Giro del Trentino (2.HC) en winst in de GP Industria & Artigianato (1.1), reist hij met een koffer vol zelfvertrouwen naar de Giro af.

In die ronde verbaast Santambrogio – voorheen bekend als een renner met een goede sprint die een heuvel aan kan – vriend en vijand door te wedijveren met de beste klimmers in die Giro. Hij beloont zijn goede vorm in de veertiende etappe: de Italiaan is als enige in staat om tijdens de slotklim naar Bardonecchia klassementsleider Vincenzo Nibali te volgen. In barre en mistige weersomstandigheden krijgt Santambrogio boven op de geïmproviseerde slotklim (de eigenlijke laatste klim naar Sestrière werd destijds geschrapt vanwege het weer) de ritzege van Nibali cadeau. Daarnaast stijgt de Vini Fantini-kopman naar plek vier, op slechts één tel van het virtuele podium.

Ondanks een kleine inzinking in de slotweek (hij eindigt uiteindelijk als negende in het eindklassement), blijft er rondom Santambrogio’s prestaties één vraag rondzoemen: ‘Hoe is dit zo plots mogelijk?’ Luttele weken later volgt het verdict: de Italiaan is tijdens de Giro d’Italia betrapt op EPO en ziet alle resultaten uit de ronde geschrapt worden en krijgt als klap op de vuurpijl ook nog eens zijn ontslag bij Vini Fantini. Het blijft daarna lange tijd stil uit de hoek-Santambrogio, tot hij halverwege oktober 2013 een tweet de wereld in stuurt:

Addio mondo

— mauro santambrogio (@maurosanta84) 10 oktober 2013

Addio mondo. Vaarwel wereld. “Ik kan het niet meer aan”, schrijft hij er nog snel achteraan. Een stortvloed aan reacties volgt, van collega-renners, journalisten en volgers. De Italiaan is enige tijd onbereikbaar voor zijn omgeving, maar laat een aantal uur later weten dat alle reacties hem hebben doen inzien dat hij een stomme fout zou maken. Hij bergt zijn suïcidale gedachten op in de kast en doet een dag later al zijn verhaal in La Gazzetta dello Sport.

“Ik werd veroordeeld als sporter, maar boven alles als man. Vooral dat laatste deed me echt zeer”, stelt hij in de Italiaanse sportkrant. “Ik ben geen crimineel na mijn positieve test. In een oogwenk ging ik van het sterrendom naar de kelders van de wielersport. Ik was even daarvoor een kampioen geworden in de Giro en voelde me in mijn omgeving als een kleine God. Ik verloor alles en werd een soort verschoppeling. Mijn wereld draait om wielrennen, waardoor het pijn deed toen ik verplicht aan de kant van de weg stond.”

Nog geen jaar later mag Santambrogio dan eindelijk weer – na een schorsing met terugwerkende kracht – koersen. Het Oekraïense Amore e Vita biedt hem onderdak voor 2015, maar zo ver komt het nooit. Bij een dopingcontrole op 22 oktober 2014 treffen de dopingcontroleurs sporen van testosteron aan. Zijn uitleg was opvallend: “Ik heb niets te verbergen, ik nam testosteron wegens erectiestoornissen. Mijn vriendin en ik willen een kind en ik blijk vruchtbaarheidsproblemen te hebben”, vertelt hij destijds aan Cyclingnews. Een contra-expertise kwam er niet, omdat de Italiaan wel wist wat er in zijn lijf zat. Daarmee kwam er begin dit jaar een einde aan zijn carrière.

Mauro Santambrogio
Naam: Mauro Santambrogio
Geboortedatum: 7 oktober 1984
Nationaliteit: Italiaans
Website: Geen
Twitter: @maurosanta84

Ploegen
2003: G.S. Luigi Maserati-Synclean
2004:  LPR-Piacenza
2005:  LPR-Piacenza
2006:  Lampre-Fondital
2007: Tenax-Menikini (tot 30/06), Lampre-Fondital (vanaf 01/07)
2008:  Lampre
2009:  Lampre-NCG
2010:  BMC
2011: BMC
2012: BMC
2013:  Vini Fantini
2014: dopingschorsing
2015: Amore e Vita

Aantal profzeges: 2

Belangrijkste overwinningen
Tre Valle Varesine (2009)
GP Industria e Artigianato (2013)
GP Knorr (2005)

Grote rondes: 6
Giro d’Italia (2008, 2010, 2012, 2013)
Tour de France: (2008, 2009)
Vuelta a España (2008, 2010, 2011)

---

Cristiano Salerno

De nu 30-jarige Cristiano Salerno is bepaald geen veel-winnaar. In 2005 maakt hij echter wel een goede beurt door als derde te eindigen in de loodzware beloftenkoers Giro Ciclisto delle Valle d’Aosta-Mont Blanc. Het op een Ierse licentie koersende Tenax-Salmilano krijgt hem op de korrel en laat hem een contract signeren. In totaal blijft Salerno vier seizoenen bij de ploeg en haar nieuwe naamgevers, waarin hij in al die tijd alleen in 2009 drie keer een uitslag (zevende in Tre Valle Varesine, tiende in zowel Trofeo Melinda en Coppa Sabatini) bij de eerste tien behaalt.

Wanneer sponsoren LPR, Tenax en Farnese Vini in 2009 besluiten de stekker eruit te trekken, verruilt Salerno bij de overblijfselen van het team zijn knechtenrol in voor meer verantwoordelijkheid. Bij De Rosa-Stac Plastic weet hij mooie ereplaatsen te behalen in rondes van Callabrië, Sardegna en Turkije. Salerno gaat echter oogsten in de Tour of Japan (2.2), waar hij twee ritten in lijn wint (waaronder de bergetappe naar de vulkaan Fiji) en het eindklassement op zijn naam schrijft.

Die prestaties zijn ook Liquigas-Cannondale niet ontgaan. De Italianen besluiten om Salerno in dienst te nemen, waar de laatstgenoemde zijn vrije rol weer inruilt voor een knechtenbestaan. Hij ontwikkelt zich tot een sterke ondersteuning voor over geaccidenteerd terrein, zeurt nooit en werkt hard. Zijn eerste persoonlijke succes bij Liquigas dateert namelijk van 2013, wanneer Salerno het bergklassement wint in de Ronde van Catalonië. Dat zou ook zijn laatste wapenfeit zijn, want dit seizoen beëindigde Cristiano Salerno zijn wielercarrière bij Bora-Argon 18.

Cristiano Salerno
Naam: Cristiano Salerno
Geboortedatum: 18 februari 1985
Nationaliteit: Italiaans
Website: Geen
Twitter: @CrisSale85

Ploegen
2004:  Fidibc.com
2005:  Bottoli-Artoni-Zoccorinese
2006: Tenax-Salmilano
2007: Tenax-Menikini
2008:  LPR Brakes
2009:  LPR Brakes-Farnese Vini
2010:  Da Rosa-Stac Plastic
2011: Liquigas-Cannondale
2012: Liquigas-Cannondale
2013:  Cannondale
2014: Cannondale
2015: Bora-Argon 18

Aantal profzeges: 0

Belangrijkste overwinningen
Tour of Japan (twee ritten + eindklassement)

Grote rondes:4
Giro d’Italia (2011-2013)
Vuelta a España (2012)