Julian Alaphilippe heeft dan toch nog een Girorit gewonnen. In de straten van Fano kwam de ex-wereldkampioen van Soudal Quick-Step solo over de streep, na een knap nummertje van meer dan honderd kilometer. In de achtergrond sprintten Jhonatan Narvaez en Quinten Hermans naar de dichtste ereplaatsen. Leider Tadej Pogacar kwam nooit in de problemen.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

De twaalfde etappe in de Giro d’Italia kende een nogal atypisch parcours. Het peloton reed wel opnieuw de hele dag naast de kustlijn, maar het hoogteprofiel schoot bij momenten flink de hoogte in. De eerste vijftig kilometer van deze heuvelachtige rit – die vertrok vanuit Martinsicuro – waren nog volledig vlak, maar daarna werd het parcours interessant door de opeenvolging van korte beklimmingen.

Na de eerste oplopende tussensprint volgden al vier gecategoriseerde beklimmingen van de laagste categorie: Osimo (1,3 km aan 5,5%), Monsano (1,8 km aan 6%), Ostra (1 km aan 9,2%) en La Croce (1,5 km aan 6,7%). Toch kenmerkte de rit zich ook door de niet-gecategoriseerde heuvels en hellingen. In het totaal worden 2.100 hoogtemeters bedwongen, waaronder bijvoorbeeld de pittige Monte Giove (1,2 km aan 9,1%) op goed tien kilometer van de streep.

Alaphilippe en Maestri onderweg – foto: Cor Vos

Lange formatie van de kopgroep
Dat terrein inspireerde natuurlijk tal van aanvallers om het ruime sop te kiezen en sterke mannen als Tadej Pogacar, Daniel Felipe Martinez en Jonathan Milan te ontlopen. Toch bleef de kopgroep in eerste instantie opvallend beperkt. Jongelingen Enzo Paleni (Groupama-FDJ) en Roel van Sintmaartensdijk (Intermarché-Wanty) glipten mee met de ervaren rot Matteo Trentin (Tudor). Zij gingen bijna dertig kilometer vooruitrijden, om uiteindelijk toch weer te worden ingerekend.

Na zo’n veertig kilometer wedstrijd lag Simon Clarke aan de basis van een nieuw vluchtje. Ja, een verkleinwoord, want opnieuw zagen we ‘slechts’ vier renners een kloof veroveren. Samen met de Australiër, trokken immers ook zijn landgenoot Michael Hepburn en de Italianen Mirco Maestri en Eduardo Affini ten strijde. Was het dat, dan in deze sprintersrit bij uitstek?

Neen, dus want eeuwige aanvaller Julian Alaphilippe had ook zijn zinnen op de rit gezet. Toen het peloton hém zag versnellen, kwam er wel een stevige reactie. Liefst een dertigtal renners kwamen mee in zijn spoor. Daarbij ook grote namen als Filippo Ganna, Jhonatan Narvaez, Aurélien Paret-Peintre en Quinten Hermans. In geen ruk reden ze naar voren, maar daarmee was de honger van Alaphilippe nog niet gestild.

Lange koppeltijdrit
Op zo’n 125 kilometer van de aankomst plaatste de tweevoudige ex-wereldkampioen immers nog maar eens een versnelling. ‘Waar rijd je in hemelsnaam zo vroeg in de koers al naartoe?’, was de reactie van de meeste van zijn concurrenten. Behalve de al even aanvalslustige Micro Maestri, die de handschoen wél opnam en samen met zijn Franse vluchtgenoot voor de rest van de vlucht uit ging rijden.

Achterin wisten de andere renners niet goed wat ze met deze situatie moesten. Zowel in het peloton als bij de achtervolgers wilde niemand echt de handschoen opnemen, waardoor de twee leiders in geen tijd twee en een halve minuut te pakken hadden op hun dichtste achtervolgende groep. Er zaten natuurlijk wel wat koppetjes mee in de groep, maar ook daar durfde men nooit écht door te rijden.

Pas toen negen renners zich afzonderden – de namen: Narvaez, Hermans, Scaroni, Thomas, Valgren, Smith, Clarke, Leemreize en Trentin – kwam er wat schot in de zaak. Het peloton was intussen definitief uitgeteld. Terwijl de negen zich terugknokten tot op een kleine minuut, ging het in het grote pak maar gezapig. De troepen van Bahrain Victorious sloegen de handen in elkaar met UAE Emirates en werden snel op een zevental minuten gereden.

De grinta spatte van Alaphilippe af – foto: Cor Vos

Alaphilippe solo
Het werd inmiddels duidelijk dat de beslissing zou moeten vallen op het steile, lastige slotklimmetje. Maestri spaarde zich op de vlakke stroken richting die klim opvallend genoeg niet, want hij bleef vol met Alaphilippe meerijden om de achtervolgers af te houden. Die kwamen immers terug tot op 45 seconden. De Monte Giove bracht even later wat we ervan hadden verwacht: al tijdens de eerste oplopende meters gooide Alaphilippe Maestri los, op zoek naar zijn o zo begeerde ritzege.

Daarachter bleken Narvaez en Hermans de sterksten, maar op de top hadden ze amper terrein goedgemaakt op een ijzersterke Alaphilippe, die in de vlakke straten van Fano niet meer in de problemen kwam. In de negende etappe naar Rapolano Terme werd de door pech geplaagde Fransman nog geklopt door Pelayo Sanchez, maar hier mocht hij wél zijn eerste zegeruiker van het jaar ophalen.

Bij de favorieten voor de eindzege werd het een relatief rustige dag. Bahrain Victorious en UAE Emirates hadden alles onder controle, al probeerden ze in de finale wel nog even het peloton in waaiers te trekken. Zonder succes. Op de steile slotklim wilde Daniel Felipe Martinez (BORA-hansgrohe) dan weer even testen hoe goed rozetruidrager Tadej Pogacar zich nog voelde, maar zonder kloofjes te creëren.