Jens Keukeleire zet zijn carrière verder in dienst van GreenEdge. De nieuw op te richten Australische formatie heeft de komt van de 22-jarige Belg, die al enige tijd in de lucht hing, geofficialiseerd. “Ik heb twee superjaren gehad bij Cofidis, maar het was tijd voor een nieuwe stap in mijn carrière”, zegt Keukeleire.

“Ik heb nog een boel te leren, en GreenEdge geeft mij de kans om dat te doen. Ik kijk er naar uit om deel uit te maken van een fantastische groep en om te leren van renners als Staurt O’Grady en Robbie McEwen”, luidt het verder. “Ik wil mezelf ontwikkelen tot een all-round sprinter die een heuvel kan verteren, en tot een klassiekerspecialist. Maar daarvoor heb ik nog een lange weg te gaan.”

foto: Sirotti

Het is voojaar 1760. De zwakke lentezon warmt het zo illustere Vlaamse land langzaam op en werpt goudgele lichtstralen over de akkers en de velden. Een stoet bedevaarders baant zich een weg over de heuvels. In een klein dorpje zijn de mensen de straat op gegaan om de stoet te zien passeren. Gestaag dokkeren de karren over de ongelijkmatig neergelegde kasseien. De bedevaarders worden door elkaar geschud. Boven zich zien ze een kruis opdoemen. Dan breekt de hel los.

Een knal. De paarden slaan op hol en denderen in volle vaart de heuvel af. De bedevaarders zijn ten dode opgeschreven. Dan valt iemands oog op de kapel, op de beeltenis van Maria. Hij slaat een kruis en prevelt zachtjes een gebed: Onze Lieve Vrouw van de Oudenberg, Moeder van Jezus en onze Moeder, zie genadig neder op ons. Vol vertrouwen richten wij ons tot U en smeken wij tot U. Gij kent onze zonden en zwakheden, Gij kent onze droefheden en hulpeloosheid. Laat ons op de moeilijke weg door het leven niet verloren gaan. Plotseling staan de paarden stokstijf stil. Het mirakel is geschied.

Leeuw
250 jaar later passeren twee mensen dezelfde plaats. De één komt uit Zwitserland, de ander is een kind van de streek en draagt een shirt in de kleuren van de Belgische vlag. Beiden zitten ze op een fiets. Aan de weerszijden van het ongregelmatige kasseienpad staan honderden mensen, van juristen tot loodgieters, luid te joelen. Daarachter strekken de goudgele akkers en de groene velden zich uit. Gele vlaggen met daarop de Vlaamse leeuw wapperen in de lucht. De leeuw lijkt trots neer te kijken op het idyllische geheel. Dan gebeurt het.

Het kind van de streek begint te schokschouderen. Er komt een grimas op zijn gezicht. Ineens ziet hij zijn opponent elke seconde kleiner worden. De menigte wordt dol. Hij gaat op de pedalen staan, begint te stoempen. Maagzuur borrelt omhoog zijn droge strot in. Een mengeling van snot en kwijl besmeurd de Belgische driekleur. Hij kijkt omhoog. Door het snot heen ziet hij een kruis opdoemen, een kapel, een beeltenis van Maria. Zachtjes prevelt hij: “Onze Lieve Vrouw van de Oudenberg, Moeder van Jezus en onze Moeder, zie genadig neder op mij. Gij kent mijn hulpeloosheid. Wees mijn troosteres in deze ellende.” Er gebeurt niks.

Parel
Het bleek de voorlaatste keer te zijn dat de Ronde van Vlaanderen deze prachtige plaats, genaamd de Muur van Geraardsbergen, passeerde. De organisatie van de koers heeft gekozen voor het geld. Vanaf volgend jaar eindigt één van de mooiste wielerkoersen van het jaar met plaatselijke omlopen rond Oudenaarde. Drie maal de Oude Kwaremont, drie maal de Paterberg. De reacties uit de wielerwereld liegen er niet om. “Hoe kun je breken met zo’ traditie”, luidt het algemene verdict.

Ik wordt verdrietig van dat soort reacties. Alsof het jammer is dat de Muur van Geraardsbergen uit de Ronde van Vlaanderen verdwijnt omdat de renners er een paar keer eerder overheen gedokkerd zijn. Nee, het is jammer, ik bedoel doodzonde, dat de Muur van Geraardsbergen uit de Ronde van Vlaanderen verdwijnt omdat het zo een prachtige heuvel is. Ik twijfel er niet aan dat we ook op de Oude Kwaremont en de Paterberg heroïsche gevechten zullen zien. Ik twijfel er niet aan dat de mensen ook daar rijen dik langs de kant zullen staan met Vlaamse vlaggen in hun hand. Maar nooit zal één van deze twee heuvels hetzelfde gevoel oproepen als de Muur. Als de Belgische driekleur er zijn weg omhoog baant met op de achtergrond de reuzachtige rokende schoorstenen van Ruien dan mist er iets.

Het kruis, de kapel, het beeldje, de omgeving, het maakt de Muur zo mooi. Zo perfect. Het is de parel van Vlaanderen. Natuurlijk is dit allemaal emotioneel gepraat. Maar wielersport drijft op emotie. Het juist die emotie die het wielrennen tot de mooiste sport ter wereld maakt. En dat moet zo blijven.

Zondaars
Het is voojaar 2012. De zwakke lentezon warmt het zo illustere Vlaamse land langzaam op en werpt goudgele lichtstralen over de akkers en de velden. Op één van de vele heuvels staat een man. Hij is de enige die zich daar vertoond. In zijn hand draagt hij een gele vlag met de Vlaamse leeuw erop. Verder naar het westen staan honderden goedverdienende mensen het circus dat Ronde van Vlaanderen heet gade te slaan. De man spuugt op de grond. Hij kan zijn rochel uiteen horen spatten op de kasseien. Hij begint omhoog te lopen. Boven hem ziet hij een kruis opdoemen. Hij gaat op een bankje voor een kapel zitten. Zachtjes prevelt hij: “Och, mijn Lieve Vrouw van de Oudenberg, Moeder van Jezus en onze Moeder, zie genadig neder op mij. Vol vertrouwen richt ik mij tot U en smeek ik tot U. Wees de toevlucht van al dezen die in armoe en smart gedompeld zijn, en breng de zondaars tot Uw Goddelijke Zoon terug. Amen.”