Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Het gouden randje van de zilveren olympische medaille van Marianne Vos
Analyse Van de Chinese muur tot aan de voet van de Eiffeltoren. Het is voor Marianne Vos een wereldreis van zestien jaar. Een tijdperk met vijf Olympische Spelen. Een carrière met vele hoogtepunten, maar ook de nodige dieptepunten. Maar bovenal een loopbaan met twee gouden olympische medailles waar ze in Parijs 2024 op de wegwedstrijd nog een prachtige zilveren plak aan toevoegt. Al is het Oranje kwartet naar de Franse hoofdstad gereisd met maar één doel: goud.
Marianne Vos kan zichzelf niks verwijten. Haar opdracht is om in de laatste zestig kilometer attent te koersen en mee te zitten in een ontsnapping zodat er druk op andere sterkere landen zoals België en Italië wordt gezet. Voordat de wedstrijd echt ontbrandt, valt de koers op 48 kilometer van de streep in een plooi door een valpartij. Chloe Dygert en Elise Chabey gaan, voordat er wordt opgedraaid naar Montmartre, onderuit en in de chaos op de smalle Parijse wegen eindigt voor Lorena Wiebes en Demi Vollering hier eigenlijk al de wedstrijd.
Beide speerpunten van oranje worden opgehouden door de val, waarbij het versnellingsapparaat van Wiebes door een andere renster wordt aangeraakt. Er is een moment van vertwijfeling bij het tweetal. Zij vragen zich af of de situatie met Vos van voren niet ideaal is voor Oranje. Misschien is dat het enige foutje dat het tweetal zich kan aanrekenen. Wereldkampioene Lotte Kopecky reageert immers direct na het incident door een lange achtervolging in te zetten en komt zo weer helemaal terug in de wedstrijd.
Achtervolgen op de lokale lus in de straten van Parijs valt in beide olympische wegwedstrijden niet mee. Juist door de kleine landenploegen van maximaal vier rensters is het in de finale vaak een één-tegen-één strijd. Mathieu van der Poel werd daar zaterdag al mee geconfronteerd. Vollering en Wiebes zien op de zondag dat dit een onmogelijke missie is.
Handje toesteken
“In de achtervolging moest ik het in mijn eentje opnemen tegen de dertien rensters van voren. Dan wordt het heel lastig”, kijkt Demi Vollering terug. “Niemand wilde een handje toesteken. Alle andere landen keken naar ons Nederland en lieten al het werk aan ons over. Omdat we Lorena in eerste instantie nog achter de hand probeerden te houden, was het dus alleen aan mij om te achtervolgen.”
Van voren is namens het Oranje-kwartet alleen Marianne Vos mee. Zij rijdt met haar ervaring weer de wedstrijd die je van haar kan verwachten. Zuinig op de momenten dat het kan, attent op de noodzakelijke ogenblikken. Op 22 kilometer van de streep komt ze vooruit met de verrassend sterke Blanka Vas.
Sprint om tweede plek. Foto: Cor Vos
Vas werd drie jaar geleden op haar negentiende al vierde in de mountainbikewedstrijd in Tokyo 2021 en eindigde dat jaar ook als vierde op het WK op de weg in Leuven. Als alleskunner in het veld, op de mountainbike en op de weg werd de Hongaarse toen al de nieuwe Vos genoemd, maar de druk die ze op die jonge leeftijd zichzelf oplegde, stond haar ontwikkeling enigszins in de weg. Al onderstreept ze nu met haar optreden in Parijs dat ze de komende jaren zal uitgroeien tot een van de smaakmakers in het vrouwenwielrennen.
In de laatste twintig keer dat Vos en Vas samen aan de start stonden, eindigde de Nederlandse 14 keer voor de Hongaarse. Met haar ervaring heeft de 37-jarige Vos een mentale voorsprong op haar veel jongere rivale in zo’n beladen wedstrijd op de Olympische Spelen. De twee werken goed samen, maar vanuit de achterhoede worden zij in de laatste kilometers alsnog achterhaald door Kopecky en de Amerikaanse Kristen Faulkner.
Juist op het moment van de samensmelting van de twee duo’s op 3,3 kilometer van de finish ziet Faulkner geraffineerd haar kans, waarna niemand reageert. En als je de Amerikaanse twintig meter geeft dan ben je gezien. Denk maar eens aan de Strade Bianche van 2023 hoe lang de ploegmaten Kopecky en Vollering destijds moesten achtervolgen om haar uiteindelijk pas in de laatste twee kilometer in de klim in Siena te achterhalen.
Vertwijfeling
“Ik had eigenlijk de benen niet meer om te reageren, al was er ook een moment van vertwijfeling omdat je hoopt dat Kopecky het doet”, zegt Vos na afloop. Kopecky vindt dat het aan Vos is om de kastanjes uit het vuur te halen, omdat de Nederlandse normaal het snelste is. Denk aan hun sprint in Omloop Het Nieuwsblad dit voorjaar. “Al weet ik zelf ook niet of ik in staat was geweest om te reageren”, geeft de Belgische aan.
Het goud is gevlogen, waarna het vizier op het zilver en brons moet worden gezet. In een millimetersprint op de Pont d’Iéna zitten Vos, Kopecky en Vas op een lijn en moet de finishfoto de medaillewinnaars aanwijzen. De tweede plek geeft Vos een dubbel gevoel al is ze na de medaille-ceremonie uiteindelijk vooral trots op wat zij opnieuw heeft gepresteerd.
In 2008 in Peking veroverde ze als 21-jarige debutante de gouden olympische medaille op de puntenkoers. Vier jaar later in Londen was ze de beste in de wegwedstrijd. En nu zestien jaar later weet ze als 37-jarige er nog een mooie zilveren medaille aan toe te voegen.
Vos, Faulkner en Kopecky op het podium. Foto: Cor Vos
“Natuurlijk is er niet voor niks af en toe een traantje”, vertelt Vos na alle plichtplegingen. “Om dit op mijn vijfde Olympische Spelen te realiseren is speciaal. De olympische gedachte dat meedoen belangrijker is dan winnen gaat tegenwoordig niet meer op. Het is al bijzonder dat ik me voor een sterk land als Nederland heb weten te kwalificeren voor deze wedstrijd. Het was immers een hele reis om hier aan de start te staan. Zeker na mijn operatie van vorig jaar was dit uiterst onzeker. Om vervolgens hier voor de Eiffeltoren een medaille te winnen is heel bijzonder.”
Zoals haar loopbaan eigenlijk wel een film waard is. Misschien dat ze die zelf in Hollywood over vier jaar bij de Zomerspelen van Los Angeles kan afsluiten. Al wil ze daar nu nog niet over nadenken. Met Vos weet je het echter nooit…
Om te reageren moet je ingelogd zijn.