Youri IJnsen

• zondag 3 juli 2022 om 09:38

Interview “Als het in de tweede etappe van de Tour de France in Denemarken raak is in de sprint en je me die vraag vijf minuten na de finish stelt, dan durf ik daar wel ‘ja’ op te zeggen”, antwoordde Fabio Jakobsen in een interview met WielerFlits voor de Tour de France op de vraag wanneer hij zichzelf de beste sprinter van de wereld durft te noemen. En zo geschiedde. De renner kon zijn geluk niet op tijdens de persconferentie na afloop.

Het is 700 dagen na je horrorcrash. Mogen we je een wonder noemen?
“Als je denkt dat het een wonder is, dan ja. Het is wel een speciaal verhaal, bijna een sprookje. Ik ben super dankbaar om hier te zijn, dat ik de kans heb gekregen. Er zijn andere voorbeelden van renners die vallen, die zelfs niet de kans krijgen om terug te keren in het peloton. Of zelfs niet als mens. Ik ben dankbaar. Natuurlijk ben ik blij, maar de val in Polen heeft me nederiger gemaakt. Nogmaals, ik ben extreem gelukkig. Maar ik denk ook aan de renners die het niet halen. Hopelijk hebben de mensen ervan genoten dat ik nog steeds van het fietsen houd, dat ik nog steeds houd van het sprinten voor zeges. Dat ik samen met mijn ploeggenoten en familie deze resultaten kan neerzetten. Ik geniet hier wel absoluut van.”

Er stond veel druk op jou, ook al omdat Mark Cavendish niet geselecteerd is. Hoe ben je daarmee omgegaan?
“Pressure makes diamonds. Ik ga altijd goed met de druk om, ik houd ervan om te presteren onder druk. Ik weet dat de ploeg in mij gelooft, mijn familie gelooft in mij en ik geloof in mezelf. Ik train hiervoor en ik laat hier veel voor. Ik doe er veel voor. Maar de meeste druk leg ik mezelf op. Ik wil de beste versie van mezelf zijn, iedere dag opnieuw. Ik geniet daarvan, van alle steun vanuit thuis. Dat sterkt mij. Als topatleet moet je met die druk kunnen omgaan. Terugkomend op Cavendish, denk ik dat wij beiden verdienen om hier te zijn. De laatste vijftien jaar is hij een groot voorbeeld voor mij geweest. Hij is een legende. Ik ben dankbaar dat ik deze plek in de selectie heb gekregen, ondanks dat anderen die aan Mark zouden geven. Maar ik ben er vrij zeker van dat hij ook van mijn zege geniet.”

Jakobsen bedankt alle fans aan de finish in Nyborg – foto: Cor Vos

Aan wie draag jij deze zege het meeste op?
“Allereerst aan mijn verloofde, mijn ouders, mijn zus en mijn andere familie. Zij hebben mij groots gesteund door mij in en uit het ziekenhuis te rijden. Daarna de ploeg, met Patrick Lefevere op kop. Quick-Step als sponsor. Ze hebben nooit het vertrouwen in mij verloren. Ze wisten dat het een lange weg terug zou zijn, maar ze zijn mij blijven steunen. Ook alle medische staf die mij de laatste twee jaar geholpen hebben. Eerst om opnieuw een normaal mens te zijn, dan om weer wielrenner te zijn en nu om weer topsprinter te zijn.

Ook mijn osteopaat thuis moet ik bedanken. Zijn naam is Cor. Hij heeft dan wel mijn tanden niet teruggegeven, maar hij heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam weer de flexibiliteit en de weerbaarheid heeft na de val. De impact was groot. Veel spieren werkten niet meer. Ik moest echt revalideren en opnieuw geactiveerd worden. Cor heeft daar een gigantische rol in gespeeld, ondanks dat hij al 85 jaar oud is. Hij weet nog altijd exact wat hij moet doen. Niet alleen hem maar ook al die andere mensen, zal ik voor eeuwig dankbaar blijven. Zij zijn de reden dat ik hier ben, ik heb dit niet alleen gedaan. Als sprinter heb je ploeggenoten nodig, de steun vanuit huis…

Het is gewoon speciaal. Ik ben vijftien jaar geleden met wielrennen begonnen. Samen met mijn vader en moeder, pa rijdt nog altijd voor me uit op de scooter. Mijn schoonvader doet hetzelfde. Zelfs de schoonvader van Michael Mørkøv deed dat, een paar dagen geleden. Dat laat zien dat je familie en vrienden nodig hebt. Mijn ploeg is mijn tweede familie. Ik houd oprecht van iedereen binnen het team. Dit is voor hen, ik hoop dat iedereen ervan geniet.”

Jakobsen dankte na afloop innig zijn ploegmaats, hier Mattia Cattaneo – foto: Cor Vos

Wat voelde je toen je vlak na de finish stopte, te midden van al je ploeggenoten?
“Dat is speciaal. Ik heb lang thuis gezeten na de valpartij. Ik had moeite met lopen. Maar toen zei iedereen al: ‘Het gaat tijd vergen, maar we blijven je de gehele weg steunen’. Alle jongens hebben nooit het geloof in mij verloren. Om dit succes dan met hen te vieren, dat is onbeschrijflijk. Dit is echt een teamoverwinning. In het hotel heb ik iedereen persoonlijk op de kamer bedankt. Zij zijn de reden waarom ik hier ben. Ik kan niet winnen zonder mijn ploeggenoten. Dat is superspeciaal. Het is echt mijn tweede familie. Alle oudere jongens zie ik als oudere broers, alle jonkies als jongere broertjes. We doen dit samen. Wij hebben een speciale band. Dit vergeet ik nooit van mijn leven meer. Ik ben echt enorm dankbaar dat ik in dit team zit.”

Is dit sportief gezien het einde van je terugkeer?
“Ja, uiteraard. De Tour de France is het grootste wielerevenement van het jaar. De grootste in de wereld. Iedereen is in Europa op vakantie, iedereen kijkt naar deze koers. Voor de valpartij hoopte ik naar de Tour te gaan, al had ik toen nog wat jongens voor mij in de hiërarchie. Toen volgde de val, waardoor mijn debuut in de Tour wellicht uitgesteld werd. Dit jaar ging het tussen Cav en mij, wat volgens mij normaal is. Nogmaals, we verdienen het allebei om hier te zijn. Voor mij is de cirkel nu rond. Van een talent, naar hopelijk naar de Tour gaan en dan deze comeback en revalidatie… Om dan hier in Nyborg meteen de eerste kans in de sprint te grijpen, dan kan ik zeggen dat ik een van de beste sprinters in de wereld ben. Zaterdag was ik de snelste op aarde, waarschijnlijk.”

“Jij… krijgt… die… lach niet van mijn gezicht!” – foto: Cor Vos