Als 20-jarige in je tweede profwedstrijd gevestigde waarden als Daniele Bennati, Tyler Farrar en Tom Boonen kloppen in de sprint: het is niet velen gegeven. Leigh Howard speelde dat gisteren in de tweede etappe in de Ronde van Oman echter wel voor elkaar. De jonge Aussie kon meteen na de etappe moeilijk geloven wat hij had gedaan, zo vertelde hij bij Cyclingnews.

“Jongens als hen verslaan in mijn eerste wedstrijd met de ploeg, en bovendien mijn tweede profwedstrijd ooit: het is een fantastisch gevoel”, zo zei Howard. “Tijdens de etappe zei ik tegen Bernie (Bernhard Eisel) dat de benen goed waren, en hij zei meteen ‘Oké!’. Hij zette me op 500 meter van de streep af in zevende of achtste positie, dus ik denk dat ik een goede sprint heb gereden.”

“Gisteren voelde ik me nochtans niet goed”, ging de regerende Australische kampioen omnium verder. “Maar vandaag was anders. We waren achterop geraakt toen de eerste groep wegreed, maar we zijn erin geslaagd de kloof in een kilometertje te dichten. Op dat moment wist ik dat ik mee kon doen voor de overwinning.”

Volgens Howard was het een voordeel dat er niet met een volledig peloton werd gesprint, maar met een groepje van een veertigtal renners. “Ik ben nog niet zo vertrouwd met massasprints, dus voel ik me voorlopig nog beter in een kleinere groep. Maar dat komt nog wel. Ik had tot op dit moment immers enkel de Ronde van Ierland van vorig jaar in de benen tussen de grote jongens”, besluit Howard.