Haha, ben net uit een museum dus zie het nieuws nu pas. En ik ben eigenlijk helemaal niet sip ofzo. Perfect moment om de fiets aan de wilgen te hangen.

Ik zal vanavond een ode in elkaar knutselen voor deze geweldenaar!

Nou, waar moet ik in godsnaam beginnen. Na 16 jaar is het dus klaar. Het zat er al een tijdje aan te komen natuurlijk. Al aan het begin van het seizoen sprak hij over zijn mogelijk laatste jaar. En als het in je hoofd zit, dan krijg je het er nog moeilijk uit.

Maar eerst even terug naar het begin. Voor mij dan, als fan. Het was Tirreno-Adriatico 2008. De rit naar de muur van Montelupone. Ik was al wat laat voor de uitzending, dus zag ik bij het inschakelen alleen nog wat renners die zwoegend, al dan niet lopend, hun weg omhoog vonden. Maar ik zag vooral motoren die uitvielen door de hellingsgraad van de beklimming. Ik vond dat zo spectaculair: welke renner kan hier in hemelsnaam wegrijden van de rest? Toen zag ik de winnaar op het podium staan, met die prachtige Spaanse kampioenentrui: Purito. Lachend. In de herhaling van de laatste kilometer zag ik hem maar liefst 12 seconden wegknallen van een Di Luca in topvorm. Toch zeker geen kleine jongen in dat werk. Vanaf toen was ik verkocht. Ik vond dat zo machtig, een renner met een dergelijke explosiviteit, dat zwaartekracht nauwelijks meer van toepassing was. Vanaf die dag was ik fan. En ben ik dat altijd gebleven.

Wat me vooral aantrok in Rodriguez, was, naast zijn explosivieve manier van rijden, zijn eerlijkheid in interviews. Zijn altijd goede humeur en positiviteit. En zijn humor. Maar ook het feit dat hij ontwapenend was in vraaggesprekken: hij kende twijfel, en durfde het ook hardop uit te spreken. Daarnaast was het echt een mens van vlees en bloed. Uiteraard zijn heel veel renners dat, maar Purito is in alles een tegenpool van de steriele Sky ploeg: hij won prachtig, maar verloor nog mooier. Af en toe reed hij dom. Zelfs laf. Hij boorde eigenhandig een zeker lijkende Giro-zege door de neus. Hij verprutste een niet te missen kans om de Vuelta te winnen. En werd keihard genaaid in het WK van 2013. Maar het was geen robot!

Zijn erelijst is ook niet heel erg bijzonder. Een prachtig palmares, maar in de verste verte niet zo gestoffeerd als die van Eddy Merckx, Bernard Hinault, Alberto Contador, Sean Kelly, Johan Museeuw en nog 30 andere grootheden uit het verleden. Zelfs mannen als Valverde, Froome en Nibali hebben een veel grotere erelijst. En toch is dat niet belangrijk voor mij. Het was vooral het in de mix zijn. Meedoen voor winst. Soms winnen, vaak verliezen. Het is natuurlijk ook een periode in je leven. Dat klinkt erg pathetisch, maar toch is het een deel van de jeugd. Als ik moest leren voor een tentamen rond de Giro, dan plande ik het zo in dat je s'middags alsnog Purito kon aanmoedigen in zijn jacht op een zoveelste ritzege. Dat hoeft nu niet meer. Ook wel lekker hoor, gewoon 'objectief' koers kijken: hoogstens de ene renner het meer gunnen dan de ander. In plaats van angstvallig hopen dat het dit keer wel goed gaat.

Het moment van stoppen is ook perfect. Hij is nog altijd goed, maar het is niet meer de Purito van pakweg 2/3 jaar geleden. Het is nu aanklampen, in plaats van aanvallen. En dat wordt alleen maar minder. Uiteraard had hij nog een jaar door kunnen gaan, maar voor wat? Voor een zoveelste Vuelta-ritzege? Misschien wel die ontbrekende winst in LBL? Vergeet niet dat je dan weer 250 dagen per jaar van huis bent, en zijn kinderen zijn nu op een leeftijd dat ze steeds meer moeite hebben met een dergelijke situatie. Nu stopt hij op een hoog niveau, en misschien werkt dit aangekondigde afscheid wel bevrijdend. Nog twee maanden knallen, met misschien een prachtige zege als orgelpunt van een carrière. Want zeg nu zelf: het is toch vreselijk te moeten eindigen als een Cunego, die al 5 jaar angstvallig op zoek is naar vervlogen tijden.

Bedankt Purito, voor de mooie momenten! Het is mooi geweest. En het wielrennen gaat gewoon door. En zo hoort het ook!