Opinie De afgelopen Tour de France was niet alleen boeiend, maar tevens van een ongekend hoog niveau. Hoe de wielersport ieder jaar verder evolueert, benadrukte Geraint Thomas. Op zijn 36^ste, vier jaar na zijn Tour de France-zege in 2018, werd hij knap derde. Maar hij beklemtoonde dat zijn cijfers nu veel beter zijn dan in zijn succesjaar 2018, terwijl hij in het klassement dit jaar liefst 7’22 op Jonas Vingegaard moest toegegeven. Het bewijst hoe uitzonderlijk sterk Jonas Vingegaard, maar ook Tadej Pogacar in de afgelopen weken waren.

Ik denk dat Jumbo-Visma hun opponent Pogacar en zijn ploeg UAE Emirates veel stof tot nadenken hebben gegeven. Natuurlijk is de sport de afgelopen jaren dankzij de wetenschap veel verder geëvolueerd en is het herstel van de renners na een zware inspanning enorm verbeterd. Toch blijf ik erbij dat je in de strijd om de gele trui zo zuinig mogelijk moet rijden. Dat elke actie die je doet, gewikt en gewogen moet zijn. Je moet zo voorzichtig mogelijk met je krachten omgaan en zeker niet alle dagen volle bak willen koersen.

Vingegaard heeft een heel gedegen opbouw naar deze Tour afgewerkt en elke actie die hij in de ronde deed was raak. Drie keer heeft hij een aanval gedaan. Eerst op La Planche des Belles Filles voor de ritzege. Vervolgens heeft hij op de Col du Granon en Hautacam echt aangevallen om tijd in het klassement te winnen. Die acties waren zeer efficiënt.

Pogacar daarentegen heeft de Tour vanaf de eerste dag als een speeltuin gezien. In de kasseienrit reed hij dertig kilometer in de frontlinie. In de Longwy en La Planche des Belles Filles ging hij diep voor de ritzeges. En vervolgens heeft hij overal voor iedere seconde proberen aan te vallen en ging hij nog sprintjes aan voor een zevende plek in de daguitslag.

Foto: Cor Vos

Natuurlijk heeft zijn inzinking op de Col du Granon ervoor gezorgd dat hij de aanval moest kiezen. In de aanloop naar de Galibier heeft hij zich laten verleiden door het ploegspel van Jumbo-Visma en is hij onder druk komen te staan. Ik denk dat hij daardoor is vergeten te eten en dat dit heeft geleid tot het energietekort op de Granon. Als je ziet dat Nairo Quintana en Romain Bardet op die klim ongeveer een minuut op Vingegaard verspelen, dan was de Deen die dag niet exceptioneel goed. Dan had Pogacar normaal zijn verlies altijd rond de halve minuut kunnen houden. Dan was het natuurlijk een heel andere Tour de France geworden.

Voorjaar
Als je het voorjaar van Vingegaard ziet, dan heeft hij duidelijk gewerkt naar een piek in de Tour. Het won al vroeg de Drome Classic, maar in de Tirreno-Adriatico was hij geen opponent voor Pogacar en strandde op de tweede plek op 1’52 van de Sloveen. Vervolgens werd hij zesde in het Baskenland en kwam hij pas in de Dauphiné met ritwinst en een tweede plek achter ploegmaat Primoz Roglic in vorm voor de Tour.

Pogacar reed in februari, maart en april al de sterren van de hemel. Eindwinst plus twee ritzeges in de UAE Tour. Op fenomenale wijze de Strade Bianche gewonnen na een solo van meer dan 50 kilometer. Eindzege plus twee ritzeges in de Tirreno. Vijfde in Milaan-San Remo en vierde (maar wellicht de sterkste man in koers) in de Ronde van Vlaanderen. Allemaal prestaties die irrelevant voor de Tour de France zijn. Hij koerst graag en wil zich overal het liefst laten gelden, maar ik denk dat hijzelf en zijn begeleiding deze aanpak toch eens goed moeten evalueren. Ik betwijfel of dit een ideale route is om de Tour te winnen. Een ronderenner moet altijd met zijn hoofd rijden en niet met zijn instinct en passie.

Jumbo-Visma is de nieuwe norm in het wielrennen geworden. In de afgelopen Tour was hun wil de wet. Je kunt je niet voorstellen hoe die ploeg gepresteerd had wanneer Roglic en Kruijswijk – toch twee podiumrenners uit de recente edities van de Tour de France – ook nog eens tot het einde in de ronde waren gebleven.

Merckx
Dat Jumbo-Visma geel, groen en de bergtrui wist te winnen, is bijzonder. We moeten naar 1969 terug gaan sinds een ploeg dit realiseerde: Faema. Of beter gezegd: Team Eddy Merckx. Hij wist dat jaar die drie truien te winnen en ook het jongerenklassement, al bestond de witte trui toen nog niet. Daarbij wist Faema ook het ploegenklassement te winnen. Maar die prestatie moeten we dus grotendeels op het conto schrijven van Merckx en een nieuwe Merckx gaat er nooit meer komen.

Foto: Cor Vos

Ik vind het knap hoe Jumbo-Visma in een aantal jaren de norm in het wielrennen heeft verlegd. Vanaf 2010 heeft Team Sky (huidige INEOS – Grenadiers) de norm in het profwielrennen bepaald. Met een wetenschappelijke aanpak en veel data hebben zij met hun ‘marginal gains’ het wielrennen veranderd. Alle ploegen hebben vervolgens gewerkt om de aanpak van de Britten te kopiëren.

Bij Jumbo-Visma zijn ze verder gegaan. Zij hebben de laatste jaren een flink deel van het budget geïnvesteerd in R&D (Research & Development). Innovatie stond voorop om op ieder gebied het beste na te streven, nog professioneler dan de concurrentie te werken en zo een voorsprong op de rest van het peloton op te bouwen.

Wat dat betreft is wielrennen steeds meer te vergelijken met Formule 1, waarbij op alle gebieden gekeken wordt hoe je met de wetenschap vooruitgang kunt boeken. Daar heeft Jumbo-Visma nu de lat hoger in gelegd en INEOS – Grenadiers van de troon gestoten. Wat heel knap is. Al heb je natuurlijk altijd het budget nodig om aan de top echt mee te kunnen spelen.

Natuurlijk is INEOS – Grenadiers nog altijd een topploeg, maar als zij de komende jaren weer mee willen doen om de Tour te winnen, zie ik maar één mogelijkheid: Primoz Roglic weghalen bij Jumbo-Visma.

Roglic
De Nederlandse ploeg zal richting de toekomst vooral de kaart van de veel jongere Vingegaard spelen. En Roglic zal in de komende jaren maar één doel hebben: de Tour winnen. Qua geld zit hij bij beide ploegen goed. Misschien kan INEOS – Grenadiers zelfs nog iets meer betalen. Dan wordt voor hem de afweging bij welk team met welke renners om hem heen de kans het grootst is dat hij de Tour wint. Dat is in mijn ogen de Britse ploeg.

Vingegaard is pas 25 jaar jong en heeft nog een hele toekomst voor zich. Al staat zijn leven na deze Tour ook op zijn kop. Hij heeft in deze Tour heel robuust gereden. Ik heb geen moment van zwakte bij hem gezien en hij koers als een echte winnaar.

Foto: Cor Vos

Toch is voor mij dé man van deze Tour Wout van Aert. Er is geen renner zo polyvalent als hem. Er waren dagen dat hij kon doen wat hij wilde. De ene dag reed hij voor zijn eigen kansen en zat hij mee in de ontsnapping als hij dat wilde. De andere dag werkte hij voor Vingegaard. Wat Van Aert op weg naar Hautacam heeft laten zien, was heel uitzonderlijk. Een ongekend hoog niveau, waarmee hij denk ik iedereen verbaasd heeft.

Een andere renner die in deze Tour ook een enorme indruk op mij heeft gemaakt, is Jasper Philipsen. Hij zorgde ervoor dat het op de Champs Elysées geen sprint werd en dat er weer eens een renner alleen op de finishfoto stond. Natuurlijk is dit gekheid, maar Philipsen was deze ronde een klasse apart op de dagen dat hij vrijuit kon sprinten. Zijn tweede plekken in Longwy en Rodez waren heel overtuigend. Net zoals zijn zeges in Carcassonne en Parijs. Hij is de snelste van dit peloton en met zijn 24 jaar wacht hem ook een grote toekomst.

Wat dat betreft was deze Tour niet alleen heel boeiend, maar belooft hij ons ook heel veel moois voor de toekomst.