Opinie Met een ware demonstratie heeft Jumbo-Visma in de laatste bergrit de puntjes op de i gezet. Zelden heb ik in de Tour de France een ploeg zo dominant zien koersen als de Nederlandse formatie. Op Hautacam geeft Jonas Vingegaard zijn gele trui extra glans met de ritzege. Met de derde plaats in de rituitslag onderstreept Wout van Aert zijn fenomenale talent als alleskunner. En om het nog iets gekker te maken weet de ploeg naast de gele en de groene trui ook nog de leiding in de bollentrui van het bergklassement over te nemen. Ik maak dan ook een grote felicitatie naar de ploegleiding.

In de drie ritten door de Pyreneeën heeft Tadej Pogačar er de afgelopen dagen alles aan gedaan om zijn inzinking op de Col du Granon nog recht te zetten. Ondanks zijn strijdlust en wilskracht is de tweevoudig Tourwinnaar strijdend ten onder gegaan en moet hij erkennen dat in deze Ronde van Frankrijk Jonas Vingegaard de beste is.

Als analist kun je veel inschattingen maken, maar de renners zelf weten meestal precies hoe de onderlinge verhoudingen zijn. Eigenlijk is het al een teken van zwakte wanneer je steevast zoals Pogačar op de voorlaatste klim gaat aanvallen. Dan weet je dat je een poging waagt waarvan de kans tot slagen nihil is. Eigenlijk is het aanvallen tegen beter weten in. Drie dagen op rij heeft de Sloveen het daar geprobeerd, terwijl hij de laatste dagen op de slotklimmen geen versnelling meer in zijn benen had.

Wanneer je je sterk voelt, dan plaats je de verschroeiende demarrage altijd pas op de slotklim. Zeker wanneer je weet dat Vingegaard nog een enorm sterke ploeg achter de hand heeft, waarmee hij in de aanloop tot de slotklim altijd nog het een en ander kan rechtzetten. Daarmee heeft Pogačar voor mij eigenlijk al aangegeven dat hij altijd heeft gevoeld dat hij Vingegaard er niet af zou rijden.

Zijn aanvallen op weg naar Hautacam op de Col de Spandelles waren sterker en langer dan in de voorgaande dagen, maar je zag dat Vingegaard nergens meer dan vijf meter prijs gaf. Een beeld dat we in de hele Tour vanaf La Planche des Belles Filles hebben gezien. Bergop zijn de twee aan elkaar gewaagd. De krachtverhoudingen tussen de twee zijn héél klein. De inzinking die Pogačar op de Granon kende, heeft de Tour uiteindelijk beslist. Hoe Pogačar het daarna ook probeerde, hij zat vervolgens helemaal in de tang bij Vingegaard en Jumbo-Visma.

foto: Cor Vos

Pogačar heeft in mijn ogen zijn niveau van vorig jaar opnieuw gehaald, maar kende dus de fatale inzinking op de Granon. Vingegaard heeft tegenover 2021 een stap gezet. Hij is een stuk rijper en meer ervaren. Zelfs in de gele trui toen hij onder druk stond heeft hij geen moment van stress gekend. We hebben deze hele Tour geen moment van zwakte bij hem gezien. Al zat hij natuurlijk na de Granon in een zetel. Vanaf die dag heeft hij vanuit het defensief kunnen koersen en hoefde hij nergens meer het verschil te maken.

Ik denk dat Pogačars belangrijkste les van deze Tour is dat hij veel zuiniger met zijn krachten moet omgaan. In de eerste week is hij behoorlijk onstuimig geweest. In de kasseienrit reed hij heel nadrukkelijk van voren. En de ritzeges naar Longwy en op La Planche des Belles Filles hebben ook de nodige energie gekost. In de Tour heb je maar een bepaalde hoeveelheid energie. Als je die te vroeg met onnodige krachtinspanningen verspeelt, dan kan je die energie op de beslissende momenten te kort komen.

Robots
Misschien is het nadeel van de huidige superkampioenen in het peloton, zoals Pogačar en Van Aert, dat we denken dat ze alles kunnen. We raken in de verleiding om te denken dat zij robots zijn en geen zwakke momenten kennen. Het zijn echter ook mensen die hun grenzen kennen.

Deze Tour is ongekend zwaar geweest. Het is jaren geleden dat je de eersten één voor één bij een bergrit over de finish zag komen en dat de verschillen in het klassement zo groot zijn. Dan is het ook logisch dat superkampioenen als Pogačar op sommige momenten tegen hun grenzen aanlopen.

Wat Van Aert in deze Tour laat zien is fenomenaal. Wat kan hij niet? Ja, misschien als hij tegen de beste klimmers boven de 2000 meter moet opboksen of op snelheid de beste sprinters moet kloppen, dan komt hij net ietsje te kort. Maar voor de rest lijkt het alsof hij kan doen waar hij zin in heeft. Als hij met de ontsnapping mee wil zitten, dan zit hij erbij.

foto: Cor Vos

Hoe hij in de rit naar Hautacam heeft gereden was ongekend. Hij is de hele dag al in de aanval wanneer hij op de slotklim achterhaald wordt. Wanneer de twee besten van de Tour hem passeren, dan moet 99 op de 100 keer de aanvaller na enkele tientallen meters lossen. Van Aert haakt hij gewoon aan. Sterker, hij bepaalt vervolgens bij Vingegaard en Pogačar het tempo en versnelt zodanig dat de tweevoudig Tourwinnaar wordt gelost. Ik heb zoiets nog nooit gezien.

Natuurlijk zal dit optreden weer de discussie naar voren brengen dat Van Aert ook voor de Tour-winst kan gaan. Ik denk toch dat dit een moeilijke transitie is. Nu kan hij bepaalde dagen op reserve rijden, terwijl je voor het geel iedere dag voluit moet gaan.

Gewicht
Zijn grootste handicap lijkt me zijn gewicht. Van Aert weegt in topconditie met zijn 1,90 meter zo’n 76 kilogram. Daarmee is hij zo’n vijftien kilogram zwaarder dan Vingegaard en 10 kilogram dan Pogačar. In het huidige wielrennen is dat verschil te groot. Ik denk dat Wout in lange, steile klimmen boven de 2000 meter hierdoor te kort gaat komen tegen deze pure klassementsrenners.

Daarbij moet je je de vraag stellen of die omschakeling als renner het wel waard is. Het betekent dat Van Aert twee à drie jaar in deze verandering moet investeren en een heel ander seizoensindeling moet maken. Dat betekent dat hij veel andere doelen moet laten varen. Ik denk dat Van Aert eerst nog de winst in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix wil nastreven. Daar begrijp ik hem dan ook volledig in.

Tot slot wil ik Jumbo-Visma voor hun optreden in deze Tour een 10 geven. Fantastisch hoe zij in deze Tour koersen. Vooraf vond ik het een risico om zowel voor het geel als het groen te gaan. Het was sinds de Tour van 1997 niet meer voorgekomen dat een ploeg die twee truien naar Parijs bracht. Destijds deed Team Telekom dit met Jan Ullrich (geel) en Erik Zabel (groen) het. Dat dezelfde ploeg ook nog de bollen naar Parijs bracht, ik denk dat we dan moeten terug gaan naar de tijd van Eddy Merckx.

Hoe Jumbo-Visma deze Tour heeft aangepakt is groots. Zeker als je ook nog de tegenslagen die de ploeg te verwerken kreeg met het wegvallen van Primoz Roglic en Steven Kruijswijk in je achterhoofd houdt. Daarbij moesten ze ook vrijwel vanaf de start vechten tegen de druk dat vrijwel het hele peloton tegen hen koerste.

Met Vingegaard als de sterkste renner en alleskunner Van Aert die voor drie man telt en hun levensverzekering is, hebben ze heel dominant kunnen koersen. Al stegen alle renners om dit tweetal heen ook ver boven zichzelf uit. Ik kom superlatieven te kort om hun optreden te becommentariëren. Ik kan Jumbo-Visma alleen maar feliciteren met hun manier van koersen in deze Tour tot dusver.

RIDE Magazine selecteert zes Tourwijnen
Verslaggever en wijnliefhebber Raymond Kerckhoffs volgt voor de 33e keer de Tour de France. In al die jaren heeft hij ook de vele Franse wijnstreken leren kennen. Voor WielerFlits en RIDE Magazine selecteert hij zes wijnen langs het Tour de France-parcours.

Bestel hier het wijnpakket