Niet Niki Terpstra, niet Tom Dumoulin en niet Dylan Groenewegen speelden in de diepe finale van het WK de Nederlandse hoofdrol. Dat was weggelegd voor Tom Leezer, die pas op vijfhonderd meter voor de meet werd teruggepakt. “Toen was het sprookje uit”, zegt hij tegen de NOS.

Niet naar de slachtbank
Leezer had met Terpstra afgesproken dat ze zich niet gingen neerleggen bij een sprint. “Ik had echt een goede dag. Het was als junioren na zeventig kilometer op een bocht af sprinten, om in de eerste waaier te komen. Toen had ik het wel even moeilijk, ook omdat ik op de kant even geen drinken meer had. Maar toen kwamen we hier op de rondjes en was de slag gemaakt. Niki en ik hadden afgesproken om er gewoon voor te gaan. We zouden niet voor een tiende plek gaan sprinten en wilden alles of niks spelen. Toen hij eerst ging demarreren, ontstond er wat onrust.”

‘Mooi gaatje’
Vervolgens probeerde Leezer het zelf op twee kilometer voor de aankomst. “Ik voelde dat het een goed moment was om te gaan. Niki schreeuwde nog: ‘Demarreren!’. En toen was ik weg. Ik ben toen naar die motor geknald, dat was mijn richtpunt. Daarna was het rijden, rijden, rijden. De eerste keer dat ik omkeek, dacht ik: ‘Zo, dat is wel een mooi gat!’. Na die bocht naar links, had ik even wind in de rug en kon ik een beetje herstellen. Toen ik in de laatste kilometer weer achterom keek, had ik nog steeds een mooi gaatje.”

WK-debuut
Het werd daarna eventjes spannend. “In de laatste kilometer denk je: ‘Het zal toch niet waar zijn?!’. Maar op achthonderd meter kreeg ik ineens een klap op mijn gezicht van de wind, die vanaf toen tegen stond. Dan voel je je langzaam leeglopen en verkrampen. Dan weet je dat ze de sprint aan gaan. En toen was op vijfhonderd meter ineens het sprookje uit. Maar een sprookje was het sowieso. Mijn debuut op het WK en dan zo’n koers rijden. Ik ben meer dan tevreden.”