foto: Marcel Koch

Bert-Jan Lindeman stuntte vandaag door op de slotdag de eindzege in de Tour de Bretagne (2.2) voor zich op te eisen. De Emmenaar maakte 36 seconden goed op leider Yann Guyot en wipte door de bonificatieseconden over directe concurrent Dylan Teuns heen. De beslissende ontsnapping ontstond al na veertig kilometer. ”De ploeg van de leider was de afgelopen dagen behoorlijk gesloopt en wij hebben ons relatief rustig kunnen houden”, verklaart Lindeman de vroege aanval op de site van de KNWU.

Lindeman: ”De vlucht kwam tot stand op een beklimming waar eerder deze week de finish lag, waar ik toen tweede werd. Dit keer zat ik te ver van achteren toen het ging gebeuren. Merijn Korevaar heeft mij toen fantastisch naar voren gereden. Daar ben ik naar de eerste vluchters gesprongen. Later kwamen er nog een paar klassementsmannen bij en toen had ik meteen het idee dat het de goede klap was. Een aanval met een juiste samenstelling. Een paar klassementsmannen en van bijna alle ploegen was er wel iemand bij. Ik had in de gaten dat Guyot het moeilijk had. Vóór de beslissende aanval was ik al weg geweest in een groepje met ons grote klimtalent Sam Oomen en Merijn Korevaar. Toen was de leider ook nergens te zien. Zijn ploeg zat er volgens mij intussen ook al aardig doorheen.”

”Sorry Mike!”
De vijftien man sterke kopgroep bouwde haar voorsprong gestaag uit, waarna het snel duidelijk werd dat Lindeman voor de eindzege mocht strijden tegen Teuns en Sebastien Delfosse. ”Ik moest op Teuns natuurlijk nog wat pakken. Dus ik ben vol gegaan tijdens alle tussensprints. Die won ik allemaal ruim. Teuns is ook wel snel, maar zijn kwaliteiten komen er pas uit op een steile aankomst en dat was bij die tussensprints niet het geval. Arthur (van Dongen, ploegleider, red.) vertelde me na de laatste tussensprint dat ik twee seconden voor lag”, vertelt Lindeman.

”Het zou voor mij niet slecht zijn geweest wanneer er een groepje van vier of vijf zonder klassementsmannen was weggereden. Maar er reed er maar een weg, Fabien Schmidt. Vlak voor de laatste paar honderd vlakke meters was er nog een kasseienklimmetje en dat ligt mij wel. Teuns heeft daar niet meer aangedrongen. In de sprint won ik duidelijk. Jammer dat die Schmidt er nog net voor zat, want anders had ik de etappe nog gewonnen. Maar de leiderstrui vergoedt alles. Wel jammer dat ik de puntentrui net overneem van Mike (Teunissen, red.). Die staat nu met lege handen. Deze had hij dik verdiend, maar ik had die tussensprints nodig om hier te winnen. Sorry Mike”, steekt Lindeman zijn jonge ploeggenoot een hart onder de riem.